Είμαι απο εκείνα τα παιδιά που λατρεύουν τα παραμυθάκια.Αυτά που κάνουν τα μικρά παιδιά να κοιμηθούν, αλλά περισσότερο αυτά που κάνουν τα μεγάλα παιδιά να ξυπνήσουν...
Μια φορά κι έναν καιρό (βασικά, μια φορά ξεκίνησε-πολλούς καιρούς κρατάει), ήταν ένα δεδομένο που ζούσε στην αυλή ενός σπιτιού μιας μεγάλης οικογένειας. Όχι οτι ασχολιόταν και κανείς σοβαρά μαζί του, αλλά τουλάχιστον το ταϊζανε και το ποτίζανε κάθε μέρα. Κι όταν αυτό πεινούσε κι άλλο, το ταϊζαν κι άλλο. Του έδιναν όσο φαγητό ζητούσε και κάτι παραπάνω.Με μοναδικό αντάλλαγμα, να υπάρχει. Για έναν περίεργο λόγο, οι άνθρωποι του σπιτιού ένιωθαν ικανοποιημένοι. Ένα πρωί το μικρότερο παιδί της οικογένειας αρρώστησε βαριά και λίγες μέρες μετά πέθανε. Η οικογένεια σταμάτησε να δίνει τροφή και σημασία στο δεδομένο. Εκείνο άρχισε να πεινάει πολύ και όσο περνούσε ο καιρός να αδυνατίζει.Η οικογένεια δεν έδειχνε πια κανένα ενδιαφέρον για το ταλαιπωρημένο πλέον δεδομένο. Τότε εκείνο και με έντονο το ένστικτο της επιβίωσης σκέφτηκε "αν μείνω κι άλλο εδώ, θα πεθάνω.Πρέπει να βρω άλλη οικογένεια".Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του.Στον δρόμο συνάντησε πολλούς ανθρώπους.Κανείς δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, αλλά δεν ήταν και βάρος για κανέναν. Όλοι του έδιναν φαγητό κι έτσι πολύ γρήγορα το δεδομένο επανήλθε στην αρχική του κατάσταση.Δυνατό και υγιές. Τώρα που είχε ανακτήσει τις δυνάμεις του, ένιωθε πιο έντονη την ανάγκη να βρει μια οικογένεια. Περιπλανιόταν μέρες κ νύχτες ολόκληρες ώσπου έφτασε σε μιαν αυλή.Εκεί βρήκε να κάθεται έναν άντρα,μόνο και στεναχωρημένο. Του μίλησε, "γεια.είμαι το δεδομένο" του είπε. Ο άντρας έριξε ένα πολύ αυστηρό ύφος πάνω του και του είπε "να φύγεις αμέσως απ'εδώ.Είχα πολλά σαν κι εσένα και τα φρόντιζα μα μου κάμανε κακό''. "Μα πώς" απάντησε το δεδομένο. "Εμείς δεν πειράζουμε κανέναν.Μόνο φαϊ θέλουμε"."Να φύγεις αμέσως είπα" συνέχισε ο άντρας. Τι να κάνει το καημένο, έφυγε. Συνέχισε να περιπλανιέται και οι άνθρωποι που συναντούσε του έδιναν φαγητό. Δεν του έλειπε τροφή, του έλειπε ένα σπίτι.Τότε το είδε μια κοπέλα,νέα,όμορφη και χαρούμενη. Το πήρε σπίτι της και το έδειξε στον άντρα της. "Τι είναι αυτό"; τη ρώτησε. "Αυτό είναι ένα δεδομένο" του απάντησε. "Να το κρατήσουμε"; "Και τι το έφερες εδώ;Να φύγει αμέσως" είπε ο άντρας δυνατά. "Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το θες, μόνο φαγητό χρειάζεται.Δεν θα μας ενοχλεί". "Αυτό μπορεί να μας κλέψει σε μια στιγμή όλη την ύπαρξη μας.Τρελάθηκες; Να φύγει τώρα.Θα μας κάμει κακό." ο άντρας επέμενε.Η κοπέλα, κάνοντας πως το διώχνει, το έκρυψε στην αυλή.Του έδινε καθημερινά φαγητό και ένιωθε χαρούμενη που το κράτησε.Το τάιζε ότι είχε. Τη μια του έδινε αγάπη φίλων με μαρούλι, την άλλη υγεία με μαγιονέζα, κατανόηση κι έρωτα συντρόφου αλα κρεμ.....ώσπου πια το δεδομένο απο το πολύ φαγητό έγινε τόσο χοντρό που δεν μπορούσε άλλο να το κρύψει.Ο άντρας της το είδε κι έγινε κόκκινος απο τα νεύρα του."Τι κάνει αυτό εδώ;Δεν με άκουσες που σου είπα να το διώξεις, να φύγεις τώρα μαζί με αυτό". Η κοπέλα μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε μαζί με το χοντρό δεδομένο της απο το σπίτι. Δεν τους ξαναείδε ποτέ κανείς....
Υ.Γ. Φήμες στην παραμυθοχώρα των μεγάλων, θέλουν τον άντρα που έδιωξε την κοπέλα ξαναπαντρεμένο κι ευτυχισμένο,χωρίς κανένα δεδομένο στην ζωή του....
Μια φορά κι έναν καιρό (βασικά, μια φορά ξεκίνησε-πολλούς καιρούς κρατάει), ήταν ένα δεδομένο που ζούσε στην αυλή ενός σπιτιού μιας μεγάλης οικογένειας. Όχι οτι ασχολιόταν και κανείς σοβαρά μαζί του, αλλά τουλάχιστον το ταϊζανε και το ποτίζανε κάθε μέρα. Κι όταν αυτό πεινούσε κι άλλο, το ταϊζαν κι άλλο. Του έδιναν όσο φαγητό ζητούσε και κάτι παραπάνω.Με μοναδικό αντάλλαγμα, να υπάρχει. Για έναν περίεργο λόγο, οι άνθρωποι του σπιτιού ένιωθαν ικανοποιημένοι. Ένα πρωί το μικρότερο παιδί της οικογένειας αρρώστησε βαριά και λίγες μέρες μετά πέθανε. Η οικογένεια σταμάτησε να δίνει τροφή και σημασία στο δεδομένο. Εκείνο άρχισε να πεινάει πολύ και όσο περνούσε ο καιρός να αδυνατίζει.Η οικογένεια δεν έδειχνε πια κανένα ενδιαφέρον για το ταλαιπωρημένο πλέον δεδομένο. Τότε εκείνο και με έντονο το ένστικτο της επιβίωσης σκέφτηκε "αν μείνω κι άλλο εδώ, θα πεθάνω.Πρέπει να βρω άλλη οικογένεια".Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του.Στον δρόμο συνάντησε πολλούς ανθρώπους.Κανείς δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, αλλά δεν ήταν και βάρος για κανέναν. Όλοι του έδιναν φαγητό κι έτσι πολύ γρήγορα το δεδομένο επανήλθε στην αρχική του κατάσταση.Δυνατό και υγιές. Τώρα που είχε ανακτήσει τις δυνάμεις του, ένιωθε πιο έντονη την ανάγκη να βρει μια οικογένεια. Περιπλανιόταν μέρες κ νύχτες ολόκληρες ώσπου έφτασε σε μιαν αυλή.Εκεί βρήκε να κάθεται έναν άντρα,μόνο και στεναχωρημένο. Του μίλησε, "γεια.είμαι το δεδομένο" του είπε. Ο άντρας έριξε ένα πολύ αυστηρό ύφος πάνω του και του είπε "να φύγεις αμέσως απ'εδώ.Είχα πολλά σαν κι εσένα και τα φρόντιζα μα μου κάμανε κακό''. "Μα πώς" απάντησε το δεδομένο. "Εμείς δεν πειράζουμε κανέναν.Μόνο φαϊ θέλουμε"."Να φύγεις αμέσως είπα" συνέχισε ο άντρας. Τι να κάνει το καημένο, έφυγε. Συνέχισε να περιπλανιέται και οι άνθρωποι που συναντούσε του έδιναν φαγητό. Δεν του έλειπε τροφή, του έλειπε ένα σπίτι.Τότε το είδε μια κοπέλα,νέα,όμορφη και χαρούμενη. Το πήρε σπίτι της και το έδειξε στον άντρα της. "Τι είναι αυτό"; τη ρώτησε. "Αυτό είναι ένα δεδομένο" του απάντησε. "Να το κρατήσουμε"; "Και τι το έφερες εδώ;Να φύγει αμέσως" είπε ο άντρας δυνατά. "Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το θες, μόνο φαγητό χρειάζεται.Δεν θα μας ενοχλεί". "Αυτό μπορεί να μας κλέψει σε μια στιγμή όλη την ύπαρξη μας.Τρελάθηκες; Να φύγει τώρα.Θα μας κάμει κακό." ο άντρας επέμενε.Η κοπέλα, κάνοντας πως το διώχνει, το έκρυψε στην αυλή.Του έδινε καθημερινά φαγητό και ένιωθε χαρούμενη που το κράτησε.Το τάιζε ότι είχε. Τη μια του έδινε αγάπη φίλων με μαρούλι, την άλλη υγεία με μαγιονέζα, κατανόηση κι έρωτα συντρόφου αλα κρεμ.....ώσπου πια το δεδομένο απο το πολύ φαγητό έγινε τόσο χοντρό που δεν μπορούσε άλλο να το κρύψει.Ο άντρας της το είδε κι έγινε κόκκινος απο τα νεύρα του."Τι κάνει αυτό εδώ;Δεν με άκουσες που σου είπα να το διώξεις, να φύγεις τώρα μαζί με αυτό". Η κοπέλα μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε μαζί με το χοντρό δεδομένο της απο το σπίτι. Δεν τους ξαναείδε ποτέ κανείς....
Υ.Γ. Φήμες στην παραμυθοχώρα των μεγάλων, θέλουν τον άντρα που έδιωξε την κοπέλα ξαναπαντρεμένο κι ευτυχισμένο,χωρίς κανένα δεδομένο στην ζωή του....
Το ταξίδι του δεδομένου
ΑπάντησηΔιαγραφή?
Διαγραφή