Μια άδεια αγκαλιά

     
Μια φορά  κι έναν καιρό,  σε έναν  μοναχικό  τύπο  ζούσε  μια άδεια  αγκαλιά . Αυτή  η άδεια  αγκαλιά  ήταν  πολύ  θλιμμένη  γιατί  θυμόταν πως όταν  ήταν  νέα  δεν ήταν άδεια . Είχε συνέχεια  ανθρώπους , ζώα,  τοπία , οξυγόνο και γνώριζε ένα  σωρό καταστάσεις που την γέμισαν . Με τον μοναχικό τύπο στον οποίο  ζούσε  δεν μιλούσαν πια... Δεν του ζητούσε  τίποτα ... Ήξερε  πως δεν θα της έδινε  την σημασία που της έπρεπε . Την τελευταία  φορά που του είχε  πει πως είναι απαίσιο να είναι άδεια της έφερε  ενα μπουφάν .Ένα παγωμένο σκονισμένο μπουφάν . Και την ανάγκασε  να περάσει  μαζί του ώρες ατελείωτες ...Όσο το θυμάται αισθάνεται να αρρωσταινει.. Ένα  κρύο  σκονισμενο μπουφάν ... Μα ποια αγκαλιά  γεμίζει με κάτι  τέτοιο ; Είχε  ακούσει  κρυφά  το μοναχικό άτομο  να λέει πως ήταν  το μπουφάν κάποιου  που αγαπούσε πολύ.  Κάποιου  που δεν υπήρχε πια στην ζωή  του.... Ναι αλλά  εγώ  τι φταίω ; Εγώ είμαι μια αγκαλιά. Δεν γεννήθηκα άδεια.... Στην πορεία έγινα. Δεν θέλω όμως  να πεθάνω έτσι ... Πρέπει κάτι να κάνω.. Σκεφτόταν μέρα νύχτα  τι μπορεί να κάνει ώστε να μην πεθάνει άδεια ... Ένα πρωί ξύπνησε και ένιωσε πως είχε βρει τι έπρεπε να κάνει. Θα αγκαλιάζω ό, τι βλέπω σκέφτηκε. Ανθρώπους, ζώα, λουλούδια,  τα πάντα ... Δε μπορεί. Κάποτε θα βρω κάτι να με γεμίσει στ αλήθεια ... Το μοναχικό άτομο αντιδρούσε και συνέχεια τσακώνονταν μαζί  της.Της φώναζε  πως τον κάνει  ρεζίλι. Καμία φορά της έδινε  εκείνο το σκονισμενο κρύο  μπουφάν  και εκείνη νόμιζε πως την τιμωρουσε για την λαχτάρα της να γεμίσει..Πέρασαν μέρες και νύχτες, βδομάδες, μήνες και κάποια χρόνια... Το μοναχικο ατομο και η αδεια αγκαλια ειχαν πλεον συνηθισει κ οι δυο... Εκεινο την αναγκη της να γεμιζει χωρις νοημα κι εκεινη την τιμωρια του με το κρυο μπουφαν.... Ωσπου μια μερα η αδεια αγκαλια συνειδητοποιησε πως επρεπε να ζητησει βοηθεια. Μιλησε με το μυαλο, την καρδια και την ψυχη του ατομου... Το μυαλο ειπε "Δεν μπορω να καταλαβω γιατι επιμενεις.Ολοι μπορουν να ζησουν με μια αδεια αγκαλια. Αλλωστε δεν εισαι κ τελειως αδεια. Γεμιζεις συχνα. Μηπως εισαι αχαριστη;".... Το λογο πηρε αμέσως  στενοχωρημένη η καρδια..." Εγω σε καταλαβαινω. Θελω να σε βοηθησω αλλα δεν ξερω πως. Το μυαλο με σταματαει καθε φορα που θελω να ρθω προς τα σενα για να σου προτείνω  λύσεις.. " Εσυ ψυχη, που εισαι πιο σοφη απο ολους,  τι λες για ολα αυτα;"  ρωτησε η αδεια αγκαλια.   "Εγω παιδι μου, θα επρεπε να σου ειμαι θυμωμενη. Αλλα δεν ειμαι γιατί μπορω να καταλαβω τον καημο σου.Να ξερεις όμως,  πως οταν γεμιζεις απλα για να γεμιζεις εγω κρυωνω.Και μολις κρυωσω πολυ  εγω,κρυωνεις κι εσυ. Για αυτο δεν εισαι ευχαριστημενη." Και τι να κανω;" ρωτησε η αδεια αγκαλια. " Να μην γεμιζεις με το ζορι.Να εισαι ανοιχτη και προθυμη να καλοδεχτεις το καθετι.Αλλα μην το τραβας με το ζορι. Γιατι τοτε θα φαινεσαι σε ολους μια γεματη κρυα αγκαλια.. Κι απο μια γεματη κρυα αγκαλια καλυτερα μια αδεια....." της απαντησε η ψυχη. Η αδεια αγκαλια ξαναρωτησε. "Κι αν θελω να αγκαλιασω ενα λουλουδι, πως θα περιμενω να ερθει σε μενα;" "Θα ερθει το αρωμα του" της απαντησε και παλι η ψυχη. "Κι αν θελω να αγκαλιασω ενα κυμα πως θα ρθει αυτο σε μενα;" ξαναρωτησε. "Θα ερθει η αυρα του" απαντησε ηρεμα η ψυψη.
 Η αδεια αγκαλια εφυγε σκεπτικη κ σαν να ειχε καταλαβει τι ηθελε να πει η ψυχη.... Περασαν λιγοι μηνες ακομα και το μοναχικο ατομο εκλεισε στην αδεια του αγκαλια εκεινο το μπουφαν... Μονο που τωρα δεν ηταν κρυο... Η αδεια αγκαλια εφερε στη θυμηση ολα τα λογια της ψυχης. Το μπουφαν ειχε αρωμα.... Ειχε αυρα.... Ειχε αναμνησεις... Κι ετσι λιγο ζεσταθηκε.... Μπορει με τον καιρο να γεμισε με τα παντα  η να γεμιζε μονο με αυτο το μπουφαν..Ποιος ξερει...Αλλα δεν ενιωθε πια αδεια..

ΥΓ Οποιαδηποτε ομοιοτητα με προσωπα και καταστασεις ειναι πραγματικη.
ΥΓ2 Δεν εχεις ιδεα τι συζητανε καθε μερα για μας οι ψυχες μας και οι αγκαλιες μας..
ΥΓ3Αφουγκρασου...