Βραδιάζει πάλι, χειμώνας έξω και μέσα ζεστό κακάο κ ονειροπαρμένες συνειδήσεις.
Μια αίσθηση ελευθερίας μέσα στο κλουβί μου. Εμ βέβαια, στο κλουβί του ο καθένας είναι άρχοντας! Είναι ο αρχηγός! Έτσι κι εγώ στο δικό μου... Είμαι ασφαλής, υγιής, ικανοποιημένη.
Τώρα αν δεν ακούω κ φωνές ακόμα καλύτερα...αλλά δεν έχουν ηχομόνωση τα κλουβιά και αναγκαστικά έρχεσαι σε επαφή με τον έξω κόσμο.Κι όσο δε γουστάρεις να ακούς του καθενός το κοντό και το μακρύ, τόσο όλοι οι φαφλατάδες κάνουν ουρά καθημερινά έξω απο τη λίγη λογική που σου απέμεινε μπας κι ανοίξει να μπούνε μέσα.Και μετά να έχεις μια λίγη λογική λεκιασμένη με φαφλατομαλακίες που στίψανε..Ουφ.....Στο κλουβί! Τώρα που οι πεταλούδες στο στομάχι γίναν ταχυκαρδίες-αρρυθμίες-πονοκεφάλοι, και το χαμόγελο αγανακτισμένο τραβάει την ανηφόρα και κοπιάζει -ξέρεις,οι γωνίτσες του προς τα κάτω-, τι άλλο να κάνεις?Θα κρεμάσεις κουρτίνες στο κλουβί σου και θα σωθείς. Και μέσα στην σωτηρία σου θα ξανακούς φωνές.Όλε! Τι στο διάολο, δεν απομακρύνεται ο υπόλοιπος κόσμος? Δεν φτάνει για όλους το οξυγόνο. Σκέφτεσαι,ξανασκέφτεσαι αλλά δεν βρίσκεις κάποιον τρόπο να ξεκουμπιστούνε όλοι σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων απο σένα. Σε δυσκολεύουν. Σε καθυστερούν και σε αποσυντονίζουν κάθε φορά που θες να μετρήσεις τους χτύπους της καρδιάς σου..Σάμπως θα σε καταλάβει και κανείς.. Κανείς. Μην ανοίγεις τις κουρτίνες ρε, σαν τις μύγες ειν'απέξω να σε δουν και να σε πείσουν να πας μαζί τους.Τάχα μου οτι φτάνει το οξυγόνο για όλους.Τάχα οτι θέλουν να σε λυτρώσουν απο την αδράνεια σου. Τάχα οτι εκεί έξω έχει άλλους ήχους και χρώματα.Και θα χρησιμοποιήσουν την ιδιότητα τους-ο καθένας ξεχωριστά- για να σε πείσουν. Ο ένας είναι ο άντρας σου, η άλλη είναι η μάνα σου, ο αδερφός, η κολλητή και πάει λέγοντας. Είναι πιο πολλοί. Παλεύεις να τους νικήσεις. Για να σε νικήσουν, αρκεί να βγεις απο το κλουβί σου κ να πας μαζί τους. Θα το κάνεις? Εγώ ναι. Θα τους πίστευα. Θα πήγαινα. Έχουν πιο φυσιολογικό παλμό και το χρώμα τους δεν είναι σιδερένιο.
Εγώ ναι, θα έβγαινα απο τον πανικό- για λίγη γεύση ζωής ακόμα......
Μια αίσθηση ελευθερίας μέσα στο κλουβί μου. Εμ βέβαια, στο κλουβί του ο καθένας είναι άρχοντας! Είναι ο αρχηγός! Έτσι κι εγώ στο δικό μου... Είμαι ασφαλής, υγιής, ικανοποιημένη.
Τώρα αν δεν ακούω κ φωνές ακόμα καλύτερα...αλλά δεν έχουν ηχομόνωση τα κλουβιά και αναγκαστικά έρχεσαι σε επαφή με τον έξω κόσμο.Κι όσο δε γουστάρεις να ακούς του καθενός το κοντό και το μακρύ, τόσο όλοι οι φαφλατάδες κάνουν ουρά καθημερινά έξω απο τη λίγη λογική που σου απέμεινε μπας κι ανοίξει να μπούνε μέσα.Και μετά να έχεις μια λίγη λογική λεκιασμένη με φαφλατομαλακίες που στίψανε..Ουφ.....Στο κλουβί! Τώρα που οι πεταλούδες στο στομάχι γίναν ταχυκαρδίες-αρρυθμίες-πονοκεφάλοι, και το χαμόγελο αγανακτισμένο τραβάει την ανηφόρα και κοπιάζει -ξέρεις,οι γωνίτσες του προς τα κάτω-, τι άλλο να κάνεις?Θα κρεμάσεις κουρτίνες στο κλουβί σου και θα σωθείς. Και μέσα στην σωτηρία σου θα ξανακούς φωνές.Όλε! Τι στο διάολο, δεν απομακρύνεται ο υπόλοιπος κόσμος? Δεν φτάνει για όλους το οξυγόνο. Σκέφτεσαι,ξανασκέφτεσαι αλλά δεν βρίσκεις κάποιον τρόπο να ξεκουμπιστούνε όλοι σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων απο σένα. Σε δυσκολεύουν. Σε καθυστερούν και σε αποσυντονίζουν κάθε φορά που θες να μετρήσεις τους χτύπους της καρδιάς σου..Σάμπως θα σε καταλάβει και κανείς.. Κανείς. Μην ανοίγεις τις κουρτίνες ρε, σαν τις μύγες ειν'απέξω να σε δουν και να σε πείσουν να πας μαζί τους.Τάχα μου οτι φτάνει το οξυγόνο για όλους.Τάχα οτι θέλουν να σε λυτρώσουν απο την αδράνεια σου. Τάχα οτι εκεί έξω έχει άλλους ήχους και χρώματα.Και θα χρησιμοποιήσουν την ιδιότητα τους-ο καθένας ξεχωριστά- για να σε πείσουν. Ο ένας είναι ο άντρας σου, η άλλη είναι η μάνα σου, ο αδερφός, η κολλητή και πάει λέγοντας. Είναι πιο πολλοί. Παλεύεις να τους νικήσεις. Για να σε νικήσουν, αρκεί να βγεις απο το κλουβί σου κ να πας μαζί τους. Θα το κάνεις? Εγώ ναι. Θα τους πίστευα. Θα πήγαινα. Έχουν πιο φυσιολογικό παλμό και το χρώμα τους δεν είναι σιδερένιο.
Εγώ ναι, θα έβγαινα απο τον πανικό- για λίγη γεύση ζωής ακόμα......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου