Ορφανές λέξεις

 Κάποτε, σε μία πολύ όμορφη πόλη με πολλούς ανθρώπους υπήρχε ένα ορφανοτροφείο. Το ορφανοτροφείο αυτό ήταν διαφορετικό απο αυτά που έχουμε συνηθίσει.Δεν φιλοξενούσε παιδιά αλλά λέξεις. . . Εκεί ζούσαν ένα σωρό ορφανές λέξεις που περίμεναν μέρα με την ημέρα.... στιγμή με την στιγμή... έναν άνθρωπο....να τις υιοθετήσει.... Να τις  βάλει στην ζωή του.. στην καθημερινότητα του... να δώσει νόημα στην ύπαρξη τους.... Οι λέξεις που δεν υιοθετούνταν έμεναν και μεγάλωναν εκεί ώσπου να ενηλικιωθούν και να τραβήξουν μόνες τους τον δρόμο τους... Όπως η λέξη "Συνεσταλμένος".. Σε λίγο θα γινόταν 18 και ποτέ κανείς στην μέχρι τώρα ζωή της δεν ήθελε να την πάρει μαζί του..... όταν έφτανε η νύχτα η λέξη "Συνεσταλμένος" κάθονταν στο παράθυρο και χάζευε τον ουρανό.... Σκεφτόταν πως γεννήθηκε σε μία  λάθος εποχή.... Είχε ακούσει ιστορίες για τους προγόνους της και ζήλευε αφάνταστα την τύχη που είχαν στην δική τους ζήση. Προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της όταν ξάπλωνε και θύμωνε με τους ανθρώπους που τόσο άλλαξαν και δεν την θέλουν πια.... "Να πάρει..... "-σκεφτόταν- "...έγιναν τόσο ξεδιάντροποι όλοι που δεν θα βρω οικογένεια ποτέ.....θα γεράσω μόνη μου...." Και με αυτό το παράπονο...ξάπλωνε και άφηνε σώμα και πνεύμα στην αγκαλιά του Μορφέα.....  Οι μέρες περνούσαν στο αλλιώτικο αυτό ορφανοτροφείο και οι λέξεις που ζούσαν εκεί ανυπομωνούσαν να βρουν οικογένεια....  Ένα πρωί,  εμφανίστηκε στο κατώφλι ένας άνθρωπος.Χτύπησε το κουδούνι. Του άνοιξε ο υπεύθυνος του ιδρύματος και τον καλωσόρισε.  Ήταν φανερό πως είχε έρθει για υιοθεσία. Οι λέξεις μαζεύτηκαν όλες με λαχτάρα πίσω απο την μεγάλη συρώμενη πόρτα του σαλονιού όπου κάθονταν ο άνθρωπος και ο υπεύθυνος του ιδρύματος,  για να ακούσουν τι θα πουν... Κάθε λέξη είχε την αγωνία και την επιθυμία να είναι εκείνη αυτή που θα φύγει μαζί με τον άνθρωπο......Όταν η κουβέντα τελείωσε ο υπεύθυνος ζήτησε απο τις λέξεις να έρθουν στο σαλόνι για να γνωρίσουν τον άνθρωπο και εκείνος να διαλέξει... Πέρασαν όλες μέσα (-όσες ήταν ανήλικες δηλαδή, οι πιο μεγάλες δεν εμφανίζονταν πλέον..απλά περίμεναν την ενηλικίωση τους- )και στάθηκαν να κοιτάνε. Όλες με νάζι και καημό.... Ο άνθρωπος τις κοίταξε όλες και τότε διάλεξε... Σηκώθηκε..πλησίασε την λέξη " Πρέπει" ακούμπησε το χέρι του στον ώμο της και είπε... "Νομίζω πως ξέρω ποια θα πάρω"..και χαμογέλασε.... η λέξη " Πρέπει δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά της".... Μέσα στον επόμενο καιρό έγιναν κι άλλες υιοθεσίες.... Άνθρωποι πήγαιναν και διάλεγαν τη λέξη που ταίριαζε στο είναι και στο "γίνε" τους και  φτιάχναν τη ζωή τους όλοι μαζί.... Ωσπου μια μέρα επέστρεψε ο άνθρωπος που είχε υιοθετήσει την λέξη "Πρέπει". "Καλώς τον " του είπε ο υπεύθυνος."Πώς είναι η ζωή σας με την λέξη που διαλέξατε?"....."Για αυτό ήρθα να μιλήσουμε.....Υπάρχει κάποιο πρόβλημα" "Δεν καταλαβαίνω...τι πρόβλημα είναι αυτό, που σας έφερε πάλι εδώ?" "Να....απο τότε που πήρα την λέξη αυτή, έχει αλλάξει η ζωή μου....Η λέξη  είναι πολύ καλή, με βοηθάει με το σπίτι, με την δουλειά, με τις αγορές, με τις αποφάσεις αλλά να.....έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους μου..... Δεν την συμπαθούν και δεν τους συμπαθεί.....Μάλιστα εξ'αιτίας της, κάποιοι έφυγαν απο τη ζωή μου.... Φοβάμαι οτι στο τέλος θα μείνουμε εγώ κι αυτή...." "Τι θα θέλατε να γίνει?"  ρώτησε ο υπεύθυνος... "Θα ήθελα να υιοθετήσω άλλη μία λέξη...μήπως έτσι στρώσουν τα πράγματα..... δεν θα ήθελα να εγκαταλείψω την λέξη Πρεπει γιατι όπως σου είπα, εκτός τους ανθρώπους...σε όλα τα άλλα με βοηθάει περίφημα.....και τα πάμε πολύ καλά. " Ο υπεύθυνος  φώναξε όλες τις λέξεις να έρθουν στο σαλόνι.....Κι έτσι έγινε...... Τότε ο άνθρωπος πλησίασε μία λέξη και είπε με γλυκιά και ήρεμη φωνή.... "Με τούτη δω, νομίζω πως όλοι θα τα πηγαίνουν υπέροχα και δεν θα έχω πρόβλημα....Ε, κι αν δεν τα πάει καλά στην  επιβίωση και την πρόοδο δεν πειράζει.....θα τα αναλάβουμε εγώ με την Πρέπει αυτά....  Τότε ο υπεύθυνος , κρατώντας τα συμβόλαια υιοθεσίας για να υπογράψουν... ψυθίρισε στο αυτί της λέξης... " Θέλω, αν δεν εμπιστεύεσαι να πας με τον άνθρωπο αυτόν πες το..." η μικρή λέξη Θέλω, χαμογέλασε.... "Θα πάω...άλλωστε στηρίζεται πάνω μου για το σπουδαίο κομμάτι της ζωή του που έχει να κάνει με τους ανθρώπους του.....Θα πάω" .......είπε και χαρούμενη πήγε προς το δωμάτιο να μαζέψει τα πραγματα της.........




ΥΓ Κανένα "πρέπει" δεν μπορεί να περισέψει απο το χρονοντούλαπο μιας στημένης υπεροχής, όμως και κανένα "θέλω" δεν μπορεί να ακυρώσει την αυθόρμητη υπεροχή μιας αλλοτηνής εποχής. Όπως και να χει υπάρχει μια υπεροχή στις λέξεις..... Δες την.Μην την φαντάζεσαι.....  Καλημερόνυχτα νυχτοπούλια μου.....