Στην εποχή μας είναι πολύ εύκολο να πιστέψουμε στα παραμύθια...Ίσως γιατί έχουμε ανάγκη να ταξιδέψουμε χωρίς βαλίτσες πέρα απο κάθε λογική, ή γιατί το μυαλό μας μπορεί να συλλάβει το ασύλληπτο ως λογικό απο την ανάγκη μας να το ζήσει (το ασύλληπτο), ή απλά γιατί έτσι γουστάρουμε να κάνουμε (αυτή η απάντηση παίζει πολύ και ξεμπερδεύεις κιόλας).. Δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά τι θα κάνει ο νους σας, ο δικός μου όμως θα συνεχίσει να ψάχνει μέρη κι ανθρώπους, υπαρκτούς και μη, τοποθετώντας τους, σε ιστορίες αληθινές και μη, προκαλώντας την ζωή μου να ανέβει λέβελ..(αργά αργά μην την ξυπνήσει..) Όσο για σας, το καλό που σας θέλω να πατάτε στα σύννεφα καλά , γιατί στη γη χορτάσαμε βροχή......
Με αυτά και με αυτά λοιπόν θυμήθηκα την περίπτωση του μικρού ξανθού αγοριού, που είχα την τύχη να φανταστώ την ιστορία του πριν χρόνια και την ατυχία να μην μπορώ να την εκφράσω...
Αυτό το παιδί είχε μια μανία... μετρούσε τα πάντα..Όταν λέω τα πάντα,εννοώ τα πάντα. Ήταν ψυχαναγκαστικό παιδί νομίζω...Μετρούσε τα πλακάκια στο μπάνιο, όταν έπεφτε να κοιμηθεί μετρούσε πρώτα τις γωνίες στο ταβάνι και τους κρίκους στην κουρτίνα , όταν ξεκινούσε το διάβασμα μετρούσε τις λέξεις και τις σειρές απο το κείμενο, μετρούσε ως και τα "ψίχουλα" της γόμας όταν διόρθωνε τα μολυβένια λάθη του.... (ή τουλάχιστον προσπαθούσε πολύ να τα μετρήσει). Το πρωί που βούρτσιζε τα δόντια του μετρούσε τις βουρτσιές, μετρούσε τα βήματα του ως το σχολείο και ακόμα τα δευτερόλεπτα που εκαναν τα παιδια να βγούνε έξω απο την τάξη μετά το χτύπημα του κουδουνιού...
Η μητέρα του είχε καταλάβει αυτή του την εμμονή και προσπαθούσε να τον πείσει πως δεν είχε νόημα αυτό που κάνει. Το μικρό ξανθό αγόρι δεν άκουγε τίποτα.Συνέχισε να μετράει τα πάντα....
Μέχρι και που μεγάλωσε δεν μπορούσε να το κόψει αυτό το συνήθειο....Βέβαια δεν ενοχλούσε κανέναν και ούτε αυτή του η μανία τον καθιστούσε ανήμπορο να κάνει κάτι...Μια μέρα -αρκετά μεγάλο το αγόρι πια- επισκέφθηκε την μητέρα του.Η μητέρα του ήταν άρρωστη.... Άρρωστη βαριά.Ο γιατρός τον ενημέρωσε πως η κατάσταση της ήταν δύσκολη και πως σύντομα θα την έχανε.Ο μεγάλος πια γιος της -αφού μέτρησε τα κουμπιά απο την ποδιά του γιατρού- πήγε κι έκατσε δίπλα στην μητέρα του χωρίς να μιλάει...Πέρασε όλο το βράδυ δίπλα της, κρατώντας της το χέρι κι αφού είχε μετρήσει τα πάντα στο δωμάτιο απο δύο και τρεις φορές μέσα στη νύχτα ,με το αχνό φως μιας εξωτερικής λάμπας που έμπαινε απο το παράθυρο,αποκοιμήθηκε..Το πρωι άνοιξε τα μάτια του και είδε την μητέρα του να του χαμογελάει όλο αγάπη...Της χαμογέλασε και σηκώθηκε να της ετοιμάσει πρωινό.Με μετρημένες τις κινήσεις του χεριού του για το στίψιμο των πορτοκαλιών, έβαλε στον δίσκο το πρωινό και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο.Εκεί βρήκε την μητέρα του όρθια να κοιτάει απο το παράθυρο και να χτενίζει τα μαλλιά της..Μέτρησε για λίγο τις κινήσεις που έκανε η μητέρα του στο χτένισμα και αφού επανήλθε γρήγορα στην πραγματικότητα την πλησίασε και την παρότρυνε να ξαπλώσει για να μην κουράζεται...Η μητέρα του, του έπιασε το χέρι όλο τρυφερότητα και κάθισαν στο κρεβάτι....με έναν αναστεναγμό σήμανε την έναρξη της κουβέντας τους..."Λοιπόν, πόσους κρίκους έχει η κουρτίνα μου?" τον ρώτησε χαριτολογώντας... "Εικοσιεννιά" απάντησε με ένα χαμόγελο ο νεαρός. "Και το φωτιστικό μου?Πόσα κρόσια?" "Εκατόν τριάντα ένα" απάντησε ξανά με χαμόγελο εκείνος. "Πόσα βιβλία έχω στο ράφι?" ρώτησε ξανά η μητέρα " "Δέκα εφτά" είπε ο γιος της. Η μητέρα του τον κοίταξε γεμάτη στοργή και τον ρώτησε πάλι "Πόσα κομμάτια θέληση κρατάω για να ζήσω?" ο νεαρός δεν απάντησε.... "Δεν ξέρεις να μετράς?" "Δεν ξέρω πόσα έχεις" της είπε...
"Αν δεν μετρούσες τα κρόσια, τους κρίκους και τις γωνίες θα ήξερες?" τον ρωτησε πάλι...."Νομίζω πως όχι" της είπε... "Αν δεν απασχολούσες το μυαλό σου να μετρήσεις τα κρόσια, τους κρίκους και τις γωνίες θα μπορούσες να φανταστείς?" "Υποθέτω πως ναι" απάντησε εκείνος. ..... Επικράτησε σιωπή στο δωμάτιο... Η μητέρα σηκώθηκε και φόρεσε την ρόμπα της....
έκανε μια βόλτα μέσα στο δωμάτιο και έκατσε στην κουνιστή πολυθρόνα της.... Έπιασε στα χέρια της ένα βιβλίο.... Κοίταξε τον πολυαγαπημένο της γιο και του είπε : "Αυτό το βιβλίο έχει εκατόν είκοσι έξι σελίδες,το έχω διαβάσει δύο φορές και μου κόστισε έντεκα ευρώ.Αυτά είναι τα μόνα νούμερα που χρειάζεται να ξέρω γι αυτό το βιβλίο. "..Χαμογέλασε και άνοιξε το βιβλίο που κρατούσε.... "Τρίτη φορά.Αυτή η φορά που το διαβάζεις θα είναι η τρίτη φορά" είπε ο γιος... "Ναι και να σκεφτείς, του είπε η μητέρα του,δεν μέτρησα ποτέ τις φορές που το έπιασα στα χέρια μου για να το διαβάσω για τρίτη φορά και δεν το έκανα..."...
"Ενα κομμάτι, μητέρα," είπε ο γιος και η μητέρα τον κοίταξε όλο απορία ..."Ένα κομμάτι θέληση έχεις για να ζήσεις" "Πού το ξέρεις?" τον ρώτησε...." Τόσο αρκεί." της είπε......
Πέρασαν την ημέρα τους πειράζοντας ο ένας τον άλλον, βλέποντας παλιές φωτογραφίες και σιγοτραγουδώντας..... Χρόνια αργότερα , ξαναχάζεψαν παρέα παλιές φωτογραφίες..... Άλλη μια φορά...αρκούσε.......!
Υ.Γ. Δεν ξέρω πόσο αλλόκοτο σας φάνηκε το ξανθό μου αγόρι αλλα εγώ τον συμπαθώ.Είχε μόνο ένα μπλοκάρισμα στο μέτρημα.... ,Μετρούσε σωστά...τα λάθος πράγματα....Σαν εμάς......
Καλό βράδυ.....
Με αυτά και με αυτά λοιπόν θυμήθηκα την περίπτωση του μικρού ξανθού αγοριού, που είχα την τύχη να φανταστώ την ιστορία του πριν χρόνια και την ατυχία να μην μπορώ να την εκφράσω...
Αυτό το παιδί είχε μια μανία... μετρούσε τα πάντα..Όταν λέω τα πάντα,εννοώ τα πάντα. Ήταν ψυχαναγκαστικό παιδί νομίζω...Μετρούσε τα πλακάκια στο μπάνιο, όταν έπεφτε να κοιμηθεί μετρούσε πρώτα τις γωνίες στο ταβάνι και τους κρίκους στην κουρτίνα , όταν ξεκινούσε το διάβασμα μετρούσε τις λέξεις και τις σειρές απο το κείμενο, μετρούσε ως και τα "ψίχουλα" της γόμας όταν διόρθωνε τα μολυβένια λάθη του.... (ή τουλάχιστον προσπαθούσε πολύ να τα μετρήσει). Το πρωί που βούρτσιζε τα δόντια του μετρούσε τις βουρτσιές, μετρούσε τα βήματα του ως το σχολείο και ακόμα τα δευτερόλεπτα που εκαναν τα παιδια να βγούνε έξω απο την τάξη μετά το χτύπημα του κουδουνιού...
Η μητέρα του είχε καταλάβει αυτή του την εμμονή και προσπαθούσε να τον πείσει πως δεν είχε νόημα αυτό που κάνει. Το μικρό ξανθό αγόρι δεν άκουγε τίποτα.Συνέχισε να μετράει τα πάντα....
Μέχρι και που μεγάλωσε δεν μπορούσε να το κόψει αυτό το συνήθειο....Βέβαια δεν ενοχλούσε κανέναν και ούτε αυτή του η μανία τον καθιστούσε ανήμπορο να κάνει κάτι...Μια μέρα -αρκετά μεγάλο το αγόρι πια- επισκέφθηκε την μητέρα του.Η μητέρα του ήταν άρρωστη.... Άρρωστη βαριά.Ο γιατρός τον ενημέρωσε πως η κατάσταση της ήταν δύσκολη και πως σύντομα θα την έχανε.Ο μεγάλος πια γιος της -αφού μέτρησε τα κουμπιά απο την ποδιά του γιατρού- πήγε κι έκατσε δίπλα στην μητέρα του χωρίς να μιλάει...Πέρασε όλο το βράδυ δίπλα της, κρατώντας της το χέρι κι αφού είχε μετρήσει τα πάντα στο δωμάτιο απο δύο και τρεις φορές μέσα στη νύχτα ,με το αχνό φως μιας εξωτερικής λάμπας που έμπαινε απο το παράθυρο,αποκοιμήθηκε..Το πρωι άνοιξε τα μάτια του και είδε την μητέρα του να του χαμογελάει όλο αγάπη...Της χαμογέλασε και σηκώθηκε να της ετοιμάσει πρωινό.Με μετρημένες τις κινήσεις του χεριού του για το στίψιμο των πορτοκαλιών, έβαλε στον δίσκο το πρωινό και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο.Εκεί βρήκε την μητέρα του όρθια να κοιτάει απο το παράθυρο και να χτενίζει τα μαλλιά της..Μέτρησε για λίγο τις κινήσεις που έκανε η μητέρα του στο χτένισμα και αφού επανήλθε γρήγορα στην πραγματικότητα την πλησίασε και την παρότρυνε να ξαπλώσει για να μην κουράζεται...Η μητέρα του, του έπιασε το χέρι όλο τρυφερότητα και κάθισαν στο κρεβάτι....με έναν αναστεναγμό σήμανε την έναρξη της κουβέντας τους..."Λοιπόν, πόσους κρίκους έχει η κουρτίνα μου?" τον ρώτησε χαριτολογώντας... "Εικοσιεννιά" απάντησε με ένα χαμόγελο ο νεαρός. "Και το φωτιστικό μου?Πόσα κρόσια?" "Εκατόν τριάντα ένα" απάντησε ξανά με χαμόγελο εκείνος. "Πόσα βιβλία έχω στο ράφι?" ρώτησε ξανά η μητέρα " "Δέκα εφτά" είπε ο γιος της. Η μητέρα του τον κοίταξε γεμάτη στοργή και τον ρώτησε πάλι "Πόσα κομμάτια θέληση κρατάω για να ζήσω?" ο νεαρός δεν απάντησε.... "Δεν ξέρεις να μετράς?" "Δεν ξέρω πόσα έχεις" της είπε...
"Αν δεν μετρούσες τα κρόσια, τους κρίκους και τις γωνίες θα ήξερες?" τον ρωτησε πάλι...."Νομίζω πως όχι" της είπε... "Αν δεν απασχολούσες το μυαλό σου να μετρήσεις τα κρόσια, τους κρίκους και τις γωνίες θα μπορούσες να φανταστείς?" "Υποθέτω πως ναι" απάντησε εκείνος. ..... Επικράτησε σιωπή στο δωμάτιο... Η μητέρα σηκώθηκε και φόρεσε την ρόμπα της....
έκανε μια βόλτα μέσα στο δωμάτιο και έκατσε στην κουνιστή πολυθρόνα της.... Έπιασε στα χέρια της ένα βιβλίο.... Κοίταξε τον πολυαγαπημένο της γιο και του είπε : "Αυτό το βιβλίο έχει εκατόν είκοσι έξι σελίδες,το έχω διαβάσει δύο φορές και μου κόστισε έντεκα ευρώ.Αυτά είναι τα μόνα νούμερα που χρειάζεται να ξέρω γι αυτό το βιβλίο. "..Χαμογέλασε και άνοιξε το βιβλίο που κρατούσε.... "Τρίτη φορά.Αυτή η φορά που το διαβάζεις θα είναι η τρίτη φορά" είπε ο γιος... "Ναι και να σκεφτείς, του είπε η μητέρα του,δεν μέτρησα ποτέ τις φορές που το έπιασα στα χέρια μου για να το διαβάσω για τρίτη φορά και δεν το έκανα..."...
"Ενα κομμάτι, μητέρα," είπε ο γιος και η μητέρα τον κοίταξε όλο απορία ..."Ένα κομμάτι θέληση έχεις για να ζήσεις" "Πού το ξέρεις?" τον ρώτησε...." Τόσο αρκεί." της είπε......
Πέρασαν την ημέρα τους πειράζοντας ο ένας τον άλλον, βλέποντας παλιές φωτογραφίες και σιγοτραγουδώντας..... Χρόνια αργότερα , ξαναχάζεψαν παρέα παλιές φωτογραφίες..... Άλλη μια φορά...αρκούσε.......!
Υ.Γ. Δεν ξέρω πόσο αλλόκοτο σας φάνηκε το ξανθό μου αγόρι αλλα εγώ τον συμπαθώ.Είχε μόνο ένα μπλοκάρισμα στο μέτρημα.... ,Μετρούσε σωστά...τα λάθος πράγματα....Σαν εμάς......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου