Αδιέξοδο

    Πριν τριάντα χρόνια δεν θα σκεφτόμουν με τίποτα να μιλήσω για αδιέξοδα και θιγμένα τολμηρά βήματα ούτε για πολτοποιημένες -πρώην δυναμικές και νυν ανορεξικές- προσωπικότητες. Τώρα θα με ρωτήσεις -και με το δίκιο σου- αν σκεφτόμουν γενικώς να μιλήσω πριν τριάντα χρόνια.... Η απάντηση είναι όχι...άλλωστε δεν υπήρχα...δηλαδή υπήρχα, αλλά δεν είχα κατοχυρώσει την ύπαρξη μου... Γραφειοκρατία μες στην μήτρα.....άστα αξεκαθάριστα.....
   Και εκεί μόλις μεγάλωνα και άρχισα να ασφυκτιώ αποφάσισα να γεννηθώ.Γιατί η ανθρώπινη φύση έχει προνοήσει. Μόλις νιώθεις πως πας να κρουφτείς σαν έμβρυο αμέσως παίρνεις προαγωγή σε νεογέννητο.Και απο κει ξεκινάει μια σειρά απο προαγωγές... Μόλις φτάσεις δε στην εφηβεία, νομίζεις οτι είσαι στην καλύτερη θέση που θα μπορούσες να σταθείς ποτέ. Θαρρείς και είσαι ο μάγκας όλου του σύμπαντος. Ένας αφελής μάγκας που δεν έχεις ιδέα τι σε περιμένει.Και τι είναι αυτό που σε περιμένει...? Το πόσο έχεις να αλλάξεις. Θα σε τρομάξει φιλαράκι..Θα δεις τον εαυτό σου να αλλάζει όσες φορές είδε ο παππούς σου τα λεφτά να αλλάζουν κι ακόμα περισσότερες... Το καλό βέβαια είναι οτι μέχρι και λίγο μετά την εφηβεία δεν προλαβαίνεις να κρουφτείς. Πριν σε πνίξει η κάθε εποχή μέχρι την επόμενη αλλαγή σου....αλλάζεις!! Δεν υπάρχει αδιέξοδο...γιατί δεν προλαβαίνει να υπάρξει.Και εσύ ανασαίνεις...ξεμπουκώνεις, φρεσκάρεσαι και πας παρακάτω... με άλλο μαλλί, άλλο αέρα, άλλη νοοτροπία. Αλλά είσαι ένας άνθρωπος γυμνός απο αδιέξοδα και στερημένος θηλιάς στο λαιμό. Και ήρθε άλλη εποχή. Τι αναγνωρίζεις σε σένα...? Αρκετά ε? Μπράβο γιαβρί μου.Κάτι έφτασες απο ότι ήθελες..Κάτι όχι.Και γιατί σκας πουλί μου? Σάμπως δεν ηταν απολαυστικές οι εικαστικές παρεμβάσεις μιας ανώτερης δύναμης στον καμβά της δικής σου ζωής μέχρι τώρα? Μην γκρινιάζεις.Μια χαρά ήταν.Έμαθες κάτι .Σίγουρα έμαθες. Τόσα χρόνια τρέξιμο απο εποχή σε εποχή, απο αλλαγή σε αλλαγή και δεν θα μάθαινες κάτι? Δεν σε έχω και για βλάκα. Κοίτα μόνο να τα έμαθες καλά.Γιατί η ιστορία έχει την τάση να επαναλάμβάνεται και δεν υπάρχει χρόνος να φεύγει τσάμπα και βερεσέ.Και εγώ στο λέω φίλε και να το θυμάσαι, η ζωή δεν σου φέρνει τυχαία ό,τι σου φέρνει.Καλά δεν τ λέω μόνο εγώ αλλά τέλος πάντων.Εσύ να το θυμάσαι... Και εκεί που περνάνε τριάντα παρά πέντε μήνες χρόνια μπροστά απο τα μάτια μου, αισθάνομαι να πνίγομαι.Να ασφυκτιώ. Το ένιωσες καμιά φορά....?Εδώ μάλλον αρχίζει να σε κρούβει η "άλλη εποχή". Τι να πω , δεν ξέρω...Το μόνο που ξέρω είναι πως όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια φάση...σ'ενα αδιέξοδο πρέπει να μάθεις απο την φύση... Θυμήσου τι έκανες μέσα στην μήτρα, όταν δεν σε χωρούσε άλλο.... Και κάντο πάλι...Βγες απο τον σάκο σου και ανέπνευσε.... Και μη μασάς ....το κλάμα είναι ένδειξη ζωής.. Πάρτο αλλιώς.... Άμα δε σου βγει, γύρνα πίσω και στρίψε κάπου παραπέρα....Κάποια στιγμή θα πάψεις να μπαίνεις στο αδιέξοδο αυτό. Ξαναγεννήσου ρε φίλε...Τι σου ζητάνε.....?

ΥΓ "ξενύχτια μου στην μήτρα μου.....ακόμα είμαι μωρό...χίλιες φορές θα γεννηθώ...χίλιες τον κόσμο θα τον δω....." που λέει και ένα παλιό τραγούδι...δικό μου! Σας φιλώ.

Μια φράση απο ημερολόγιο

Κανονικά τώρα θα έπρεπε να είναι χειμώνας.... όχι αυτό το βαρύ φθινόπωρο που είναι.. Τι να πω..σαν να είμαστε εγκλωβισμένοι στην αναμονή του χειμώνα. Λες και δεν είχαμε τόσα να εγκλωβιστούμε, μας κάνει και η φύση νάζια..αλλιώς δεν θα είχε πλάκα -που λέει και μια φίλη-.Όσο λοιπόν περιμένω τον χειμώνα τριγυρνάω σε παλιά ημερολόγια και τετράδια..Πάντα φροντίζω να περνάω απο κει -λίγο πιο συχνά απο σπάνια- για να μην με ξεχνάνε οι λέξεις μου..εγώ τις ξεχνάω έτσι κι αλλιώς γρήγορα...
Και κάπου εκεί σε μια παλιά ημέρα απο τις περασμένες βρήκα αυτό...Δεν είναι παραμύθι..είναι πέρα ως πέρα αληθινό....ούτε συνταρακτικό είναι..μην ενθουσιάζεσαι..μια διαπίστωση είναι..Μπορεί να την έχεις κάνει κι εσύ στο δικό σου ημερολόγιο...

 Κάποτε...


"Αρκεί θαρρείς μία βροχή για να σε ξεπλύνει?"...

     Κάπου το είχα διαβάσει παλιότερα... θαρρώ πως ήταν σε κάποιον τοίχο του σχολείου ή σε κάποιο θρανίο όταν πήγαινα στο γυμνάσιο... (το έχω λίγο διαφορετικά στην μνήμη μου από το "μεγάλο σχολείο" που το είχα κάποτε).Δεν το κατάλαβα μάλλον με την πρώτη αλλά σαν φράση μου άρεσε.Την πέρασα στο πρόχειρο μου (τετράδιο εποχής που αν δεν είχες ήσουν μάλλον εξωγήινος) κι έτσι την ξαναθυμήθηκα αρκετές φορές ξεσκονίζοντας σχολικές αναμνήσεις και αφιερώσεις... Ίσως ο τοίχος ή το θρανίο να μην υπάρχουν πια...αλλά η φράση παραμένει....και πιθανότατα κι αυτός-ή που την έγραψε........ "αρκεί θαρρείς μία βροχή για να σε ξεπλύνει?"......
Με σιγουριά μπορώ να πω πως ναι!! Αρκεί. Μόνο που πρέπει να την νιώσεις ως τα κόκαλα...την βροχή. Χωρίς να νιώσεις παγωμένος...(αν το νιώσεις αυτό νομίζω πως δεν έχεις ανάσα κι αυτό δεν είναι καλό).Για χρόνια πίστευα πως δεν αρκεί... πως για να κάνεις οτιδήποτε είναι να κάνεις, χρειάζεσαι πολλές ηλιοφάνειες και καμία βροχή...."όλα ρόδινα" που λένε...ή έστω τα περισσότερα.. Δύναμη, στόχο και επιμονή...Ναι, όλα αυτά χρειάζεσαι....αλλά μόνα τους? Μπορείς να χρησιμοποιήσεις όλα αυτά και να καταφέρεις πολλά... κι όταν ο εαυτός σου σε ρωτήσει "τα κατάφερες"? θα πεις " ναι". ΧΑ! Καλέ μου άνθρωπε, καλά όλα αυτά αλλά δεν έγινες ποτέ κουβάρι?Εγώ μόνο το μπέρδεμα θυμάμαι από πολλές καταστάσεις...Το ξεμπέρδεμα το έχω ξεχάσει.Το έχω αποβάλλει από την μνήμη μου γιατί αποδείχθηκε στις περισσότερες των περιπτώσεων απλό. Κι ο εγωισμός και η ξεροκεφαλιά μου δεν μου επέτρεψαν να το θυμάμαι.....
Και ήρθε η βροχή. Ο άστατος καιρός και η θολούρα.... Και τι να καταφέρει? Ασφυκτιώ με τα αδιάβροχα...έχω μαζέψει πολλά περιττά πάνω μου και μόλις κλείσω το αντι-ανεμικό/αντι-βροχικό/αντι-ανθρωπικό.... ασφυκτιώ..Αποφασίζω να βραχώ λοιπόν.... (Πάντα λάτρευα το να αλλάζω αποφάσεις. Είναι ένα ελάττωμά μου που αγαπώ..)Και θα σου πω γιατί "αρκεί η μια αυτή και μόνο βροχή"..Το νερό δεν λιώνει το χαρτί.....? Κάθε χάρτινο από πάνω σου θα φύγει...καθετί ψεύτικο και περιττό θα λιώσει.... και θα φύγει.... Μην πάρεις ομπρέλα μια φορά.... Θα εκπλαγείς πόσα "χάρτινα" θα φύγουν....Και να θυμάσαι πάντα κάτι.... Όπου κι αν έχεις πάει, θα πας εκεί που τελικά ΕΣΥ ορίζεις ότι και να γίνει.....αρκεί να μην φοβηθείς .....Να μη φοβηθείς να βλέπεις να φεύγουν από πάνω σου "χάρτινα" που τα είχες για "ατσάλι"..... Δεν είναι ποτέ αργά και για τίποτα.....
Εκεί που αγαπάς.....εκεί να πας. Αυτό που αγαπάς...αυτό να κάνεις. Ας είναι καινούριο. Κάποια στιγμή θα το συναντούσες!

Τώρα βέβαια κατά καιρούς, αλλού έχω δημοσιέυσει ημέρες απο ημερολόγια -σαν αυτή-  οπότε είπα να βάλω κι εδώ μία..έτσι για το καλό....για την γνωριμία βρε αδερφέ... 

Καλή βροχή. Καλό ξημέρωμα.

Ένα κομμάτι θέληση

Στην εποχή μας είναι πολύ εύκολο να πιστέψουμε στα παραμύθια...Ίσως γιατί έχουμε ανάγκη να ταξιδέψουμε χωρίς βαλίτσες πέρα απο κάθε λογική, ή γιατί το μυαλό μας μπορεί να συλλάβει το ασύλληπτο ως λογικό απο την ανάγκη μας να το ζήσει (το ασύλληπτο), ή απλά γιατί έτσι γουστάρουμε να κάνουμε (αυτή η απάντηση παίζει πολύ και ξεμπερδεύεις κιόλας).. Δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά τι θα κάνει ο νους σας, ο δικός μου όμως θα συνεχίσει να ψάχνει μέρη κι ανθρώπους, υπαρκτούς και μη, τοποθετώντας τους, σε ιστορίες αληθινές και μη,  προκαλώντας την  ζωή μου να ανέβει λέβελ..(αργά αργά μην την ξυπνήσει..)  Όσο για σας, το καλό που σας θέλω να πατάτε στα σύννεφα καλά , γιατί στη γη χορτάσαμε βροχή......

   Με αυτά και με αυτά λοιπόν θυμήθηκα την περίπτωση του μικρού ξανθού αγοριού, που είχα την τύχη να φανταστώ την ιστορία του πριν χρόνια και την ατυχία να μην μπορώ να την εκφράσω...
Αυτό το παιδί είχε μια μανία... μετρούσε τα πάντα..Όταν λέω τα πάντα,εννοώ τα πάντα. Ήταν ψυχαναγκαστικό παιδί νομίζω...Μετρούσε τα πλακάκια στο μπάνιο, όταν έπεφτε να κοιμηθεί μετρούσε πρώτα τις γωνίες στο ταβάνι και τους κρίκους στην κουρτίνα , όταν ξεκινούσε το διάβασμα μετρούσε τις λέξεις και τις σειρές απο το κείμενο, μετρούσε ως και τα "ψίχουλα" της γόμας όταν διόρθωνε τα μολυβένια λάθη του.... (ή τουλάχιστον προσπαθούσε πολύ να τα μετρήσει). Το πρωί που βούρτσιζε τα δόντια του μετρούσε τις βουρτσιές, μετρούσε τα βήματα του ως το σχολείο και ακόμα τα δευτερόλεπτα που εκαναν τα παιδια να βγούνε έξω απο την τάξη μετά το χτύπημα του κουδουνιού...
Η μητέρα του είχε καταλάβει αυτή του την εμμονή και προσπαθούσε να τον πείσει πως δεν είχε  νόημα αυτό που κάνει. Το μικρό ξανθό αγόρι δεν άκουγε τίποτα.Συνέχισε να μετράει τα πάντα....
Μέχρι και που μεγάλωσε δεν μπορούσε να το κόψει αυτό το συνήθειο....Βέβαια δεν ενοχλούσε κανέναν και ούτε αυτή  του η μανία τον καθιστούσε ανήμπορο να κάνει κάτι...Μια μέρα -αρκετά μεγάλο το αγόρι πια- επισκέφθηκε την μητέρα του.Η μητέρα του ήταν άρρωστη.... Άρρωστη βαριά.Ο γιατρός τον ενημέρωσε πως η κατάσταση της ήταν δύσκολη και πως σύντομα θα την έχανε.Ο μεγάλος πια γιος της -αφού μέτρησε τα κουμπιά απο την ποδιά του γιατρού- πήγε κι έκατσε δίπλα στην μητέρα του χωρίς να μιλάει...Πέρασε όλο το βράδυ δίπλα της, κρατώντας της το χέρι κι αφού είχε μετρήσει τα πάντα στο δωμάτιο απο δύο και τρεις φορές μέσα στη νύχτα ,με το αχνό φως μιας εξωτερικής λάμπας που έμπαινε απο το παράθυρο,αποκοιμήθηκε..Το πρωι άνοιξε τα μάτια του και είδε την μητέρα του να του χαμογελάει όλο αγάπη...Της χαμογέλασε και σηκώθηκε να της ετοιμάσει πρωινό.Με μετρημένες τις κινήσεις του χεριού του για το στίψιμο των πορτοκαλιών, έβαλε στον δίσκο το πρωινό και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο.Εκεί βρήκε την μητέρα του όρθια να κοιτάει απο το παράθυρο και να χτενίζει τα μαλλιά της..Μέτρησε για λίγο τις κινήσεις που έκανε η μητέρα του στο χτένισμα και αφού επανήλθε γρήγορα στην πραγματικότητα την πλησίασε και την παρότρυνε να ξαπλώσει για να μην κουράζεται...Η μητέρα του, του έπιασε το χέρι όλο τρυφερότητα και κάθισαν στο κρεβάτι....με έναν αναστεναγμό σήμανε την έναρξη της κουβέντας τους..."Λοιπόν, πόσους κρίκους έχει η κουρτίνα μου?" τον ρώτησε χαριτολογώντας... "Εικοσιεννιά" απάντησε με ένα χαμόγελο ο νεαρός. "Και το φωτιστικό μου?Πόσα κρόσια?" "Εκατόν τριάντα ένα" απάντησε ξανά με χαμόγελο εκείνος. "Πόσα βιβλία έχω στο ράφι?" ρώτησε ξανά η μητέρα " "Δέκα εφτά" είπε ο γιος της. Η μητέρα του τον κοίταξε γεμάτη στοργή και τον ρώτησε πάλι "Πόσα κομμάτια θέληση κρατάω για να ζήσω?" ο νεαρός δεν απάντησε.... "Δεν ξέρεις να μετράς?" "Δεν ξέρω πόσα έχεις" της είπε...
"Αν δεν μετρούσες τα κρόσια, τους κρίκους και τις γωνίες θα ήξερες?" τον ρωτησε πάλι...."Νομίζω πως όχι" της είπε... "Αν δεν απασχολούσες το μυαλό σου να μετρήσεις τα κρόσια, τους κρίκους και τις γωνίες θα μπορούσες να φανταστείς?" "Υποθέτω πως ναι" απάντησε εκείνος. .....  Επικράτησε σιωπή στο δωμάτιο... Η μητέρα σηκώθηκε και φόρεσε την ρόμπα της....
έκανε μια βόλτα μέσα στο δωμάτιο και έκατσε στην κουνιστή πολυθρόνα της.... Έπιασε στα χέρια της ένα βιβλίο.... Κοίταξε τον πολυαγαπημένο της γιο και του είπε : "Αυτό το βιβλίο έχει εκατόν είκοσι έξι σελίδες,το έχω διαβάσει δύο φορές και μου κόστισε έντεκα  ευρώ.Αυτά  είναι τα μόνα νούμερα που χρειάζεται να ξέρω γι αυτό το βιβλίο. "..Χαμογέλασε και άνοιξε το βιβλίο που κρατούσε.... "Τρίτη φορά.Αυτή η φορά που το διαβάζεις θα είναι η τρίτη φορά" είπε ο γιος... "Ναι και να σκεφτείς, του είπε η μητέρα του,δεν μέτρησα ποτέ τις φορές που το έπιασα στα χέρια μου για να το διαβάσω για τρίτη φορά και δεν το έκανα..."...
       "Ενα κομμάτι, μητέρα," είπε ο γιος και η μητέρα τον κοίταξε όλο απορία ..."Ένα κομμάτι θέληση έχεις για να ζήσεις"  "Πού το ξέρεις?" τον ρώτησε...." Τόσο αρκεί." της είπε......
   Πέρασαν την ημέρα τους πειράζοντας ο ένας τον άλλον, βλέποντας παλιές φωτογραφίες και σιγοτραγουδώντας..... Χρόνια αργότερα , ξαναχάζεψαν παρέα παλιές φωτογραφίες..... Άλλη μια φορά...αρκούσε.......!




Υ.Γ. Δεν ξέρω πόσο αλλόκοτο σας φάνηκε το ξανθό μου αγόρι αλλα εγώ τον συμπαθώ.Είχε μόνο ένα μπλοκάρισμα στο μέτρημα.... ,Μετρούσε σωστά...τα λάθος πράγματα....Σαν εμάς......

Καλό βράδυ.....