Το ταξίδι του δεδομένου

Είμαι απο εκείνα τα παιδιά που λατρεύουν τα παραμυθάκια.Αυτά που κάνουν τα μικρά παιδιά να κοιμηθούν, αλλά περισσότερο αυτά που κάνουν τα μεγάλα παιδιά να ξυπνήσουν...

Μια φορά κι έναν καιρό (βασικά, μια φορά ξεκίνησε-πολλούς καιρούς κρατάει), ήταν ένα δεδομένο που ζούσε στην αυλή ενός σπιτιού μιας μεγάλης οικογένειας. Όχι οτι ασχολιόταν και κανείς σοβαρά μαζί του, αλλά τουλάχιστον το ταϊζανε και το ποτίζανε κάθε μέρα. Κι όταν αυτό πεινούσε κι άλλο, το ταϊζαν κι άλλο. Του έδιναν όσο φαγητό ζητούσε και κάτι παραπάνω.Με μοναδικό αντάλλαγμα, να υπάρχει. Για έναν περίεργο λόγο, οι άνθρωποι του σπιτιού ένιωθαν ικανοποιημένοι. Ένα πρωί το μικρότερο παιδί της οικογένειας αρρώστησε βαριά και λίγες μέρες μετά πέθανε. Η οικογένεια σταμάτησε να δίνει τροφή και σημασία στο δεδομένο. Εκείνο άρχισε να πεινάει πολύ και όσο περνούσε ο καιρός  να αδυνατίζει.Η οικογένεια δεν έδειχνε πια κανένα ενδιαφέρον για το ταλαιπωρημένο πλέον δεδομένο. Τότε εκείνο και με έντονο το ένστικτο της επιβίωσης σκέφτηκε "αν μείνω κι άλλο εδώ, θα πεθάνω.Πρέπει να βρω άλλη οικογένεια".Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του.Στον δρόμο συνάντησε πολλούς ανθρώπους.Κανείς δεν το έπαιρνε στα σοβαρά, αλλά δεν ήταν και βάρος για κανέναν. Όλοι του έδιναν φαγητό κι έτσι πολύ γρήγορα το δεδομένο επανήλθε στην αρχική του κατάσταση.Δυνατό και υγιές. Τώρα που είχε ανακτήσει τις δυνάμεις του, ένιωθε πιο έντονη την ανάγκη να βρει μια οικογένεια. Περιπλανιόταν μέρες κ νύχτες ολόκληρες ώσπου έφτασε σε μιαν αυλή.Εκεί βρήκε να κάθεται έναν άντρα,μόνο και στεναχωρημένο. Του μίλησε, "γεια.είμαι το δεδομένο" του είπε. Ο άντρας έριξε ένα πολύ αυστηρό ύφος πάνω του και του είπε "να φύγεις αμέσως απ'εδώ.Είχα πολλά σαν κι εσένα και τα φρόντιζα μα μου κάμανε κακό''. "Μα πώς" απάντησε το δεδομένο. "Εμείς δεν πειράζουμε κανέναν.Μόνο φαϊ θέλουμε"."Να φύγεις αμέσως είπα" συνέχισε ο άντρας. Τι να κάνει το καημένο, έφυγε. Συνέχισε να περιπλανιέται και οι άνθρωποι που συναντούσε του έδιναν φαγητό. Δεν του έλειπε τροφή, του έλειπε ένα σπίτι.Τότε το είδε μια κοπέλα,νέα,όμορφη και χαρούμενη. Το πήρε σπίτι της και το έδειξε στον άντρα της. "Τι είναι αυτό"; τη ρώτησε. "Αυτό είναι ένα δεδομένο" του απάντησε. "Να το κρατήσουμε"; "Και τι το έφερες εδώ;Να φύγει αμέσως" είπε ο άντρας δυνατά. "Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το θες, μόνο φαγητό χρειάζεται.Δεν θα μας ενοχλεί". "Αυτό μπορεί να μας κλέψει σε μια στιγμή όλη την ύπαρξη μας.Τρελάθηκες; Να φύγει τώρα.Θα μας κάμει κακό." ο άντρας επέμενε.Η κοπέλα, κάνοντας πως το διώχνει, το έκρυψε στην αυλή.Του έδινε καθημερινά φαγητό και ένιωθε χαρούμενη που το κράτησε.Το τάιζε ότι είχε. Τη μια του έδινε αγάπη φίλων με μαρούλι, την άλλη υγεία με μαγιονέζα, κατανόηση κι έρωτα συντρόφου αλα κρεμ.....ώσπου πια το δεδομένο απο το πολύ φαγητό έγινε τόσο χοντρό που δεν μπορούσε άλλο να το κρύψει.Ο άντρας της το είδε κι έγινε κόκκινος απο τα νεύρα του."Τι κάνει αυτό εδώ;Δεν με άκουσες που σου είπα να το διώξεις, να φύγεις τώρα μαζί με αυτό". Η κοπέλα μάζεψε τα πράγματά της κι έφυγε μαζί με το χοντρό δεδομένο της απο το σπίτι. Δεν τους ξαναείδε ποτέ κανείς....

Υ.Γ. Φήμες στην παραμυθοχώρα των μεγάλων, θέλουν τον άντρα που έδιωξε την κοπέλα ξαναπαντρεμένο κι ευτυχισμένο,χωρίς κανένα δεδομένο στην ζωή του....

Ζητούνται αισιόδοξοι

Καλή βδομάδα, έτσι άκουγα όλη την ώρα στην στάση το πρωί και μετά μπήκαμε στο λεωφορείο όπου ακούγονταν κι άλλοι ψίθυροι απο γνωστούς-γείτονες που συναντήθηκαν μέσα στο αστικό. Ώσπου έγινε το κακό... Κάποιος είπε σε κάποιον "καλή βδομάδα"...κι αυτός ο δεύτερος κάποιος απάντησε "καλή θα είναι"...Κάτσε ρε μεγάλε. τι κουβέντες πετάς....;Τι θα πει "καλή θα είναι"; Σχεδόν όλοι ήμασταν έτοιμοι να τον δείξουμε με το δάκτυλο και να φωνάξουμε "Να, αυτός το είπε,τιμωρήστε τον".Ακούς εκεί καλή θα είναι....μα καλά πού ζει ο τύπος? Ειδήσεις δεν βλέπει;Γύρω του δεν κοιτάει; Τρελός είναι;Τι πίνει (και δεν μας δίνει);Κατέβηκε ο "άλιεν".Ξανά σιωπή στο αστικό.Τον ξεπεράσαμε γρήγορα τον βλάκα του λεωφορείου. Άλλωστε είχε τόση μαυρίλα, ο καθένας μας να σκεφτει, σιγά μην ασχοληθούμε περισσότερο με έναν ηλίθιο αισιόδοξο..Ευτυχώς ο καιρός στην όμορφη πόλη ήταν με τους πολλούς. Κρύο.Χειμώνας για τα καλά.Οι συνάνθρωποι στο ίδιο μοτίβο...Μιζέρια, γκρίνια,φτώχεια,ανέχεια και ο Θεός βοηθός.Πάλι καλά, άλλος χαρούμενος δεν βρέθηκε στον δρόμο μου.Όλα κύλησαν ομαλά, κάθε δέκα μέτρα κι ένας ζητιάνος, κάθε 2 ώρες κάποιος έψαχνε στα σκουπίδια για να φάει...Για λίγο φοβήθηκα πως μπορεί να άλλαζαν τα πράγματα και να ζούσαμε μια όμορφη, ανθρώπινη ημέρα..Για λίγο τρόμαξα μήπως οι κάδοι δεν έχουν πλέον πελατεία κι ότι οι ζητιάνοι θα γεμίσουν τα σακούλια τους. Κι όπως έφτανα στην δουλειά μου με τα μούτρα παγωμένα απο το κρύο είδα μία αφίσα στην βιτρίνα ενός καταστήματος που απεικόνιζε μία όαση μέσα σε μια γυάλα -σαν αυτές που μερικοί βάζουν χρυσόψαρα- και απο κάτω έγραφε "ζητούνται αισιόδοξοι για να σπάσουν την γυάλα".
Στάθηκα λίγο  και κοίταξα την αφίσα. Μετά σκέφτηκα πως ο τύπος στο λεωφορείο μπορεί να πήγαινε εκεί. Τον καημένο....κατέβηκε σε λάθος στάση....

ΥΓ φανταστική ιστορία απο πραγματικό ερέθισμα....καληνύχτα σας.

ΔιαπραγμάΓευση...

Βραδιάζει πάλι, χειμώνας έξω και μέσα ζεστό κακάο κ ονειροπαρμένες συνειδήσεις.
Μια αίσθηση ελευθερίας μέσα στο κλουβί μου. Εμ βέβαια, στο κλουβί του ο καθένας είναι άρχοντας! Είναι ο αρχηγός! Έτσι κι εγώ στο δικό μου... Είμαι ασφαλής, υγιής, ικανοποιημένη.
Τώρα αν δεν ακούω κ φωνές ακόμα καλύτερα...αλλά δεν έχουν ηχομόνωση τα κλουβιά και αναγκαστικά έρχεσαι σε επαφή με τον έξω κόσμο.Κι όσο δε γουστάρεις να ακούς του καθενός το κοντό και το μακρύ, τόσο όλοι οι φαφλατάδες κάνουν ουρά καθημερινά έξω απο τη λίγη λογική που σου απέμεινε μπας κι ανοίξει να μπούνε μέσα.Και μετά να έχεις μια λίγη λογική λεκιασμένη με φαφλατομαλακίες που στίψανε..Ουφ.....Στο κλουβί! Τώρα που οι πεταλούδες στο στομάχι γίναν ταχυκαρδίες-αρρυθμίες-πονοκεφάλοι, και το χαμόγελο αγανακτισμένο τραβάει την ανηφόρα και κοπιάζει -ξέρεις,οι γωνίτσες του προς τα κάτω-, τι άλλο να κάνεις?Θα κρεμάσεις κουρτίνες στο κλουβί σου και θα σωθείς. Και μέσα στην σωτηρία σου θα ξανακούς φωνές.Όλε! Τι στο διάολο, δεν απομακρύνεται ο υπόλοιπος κόσμος? Δεν φτάνει για όλους το οξυγόνο. Σκέφτεσαι,ξανασκέφτεσαι αλλά δεν βρίσκεις κάποιον τρόπο να ξεκουμπιστούνε όλοι σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων απο σένα. Σε δυσκολεύουν. Σε καθυστερούν και σε αποσυντονίζουν κάθε φορά που θες να μετρήσεις τους χτύπους της καρδιάς σου..Σάμπως θα σε καταλάβει και κανείς.. Κανείς. Μην ανοίγεις τις κουρτίνες ρε, σαν τις μύγες ειν'απέξω να σε δουν και να σε πείσουν να πας μαζί τους.Τάχα μου οτι φτάνει το οξυγόνο για όλους.Τάχα οτι θέλουν να σε λυτρώσουν απο την αδράνεια σου. Τάχα οτι εκεί έξω έχει άλλους ήχους και χρώματα.Και θα χρησιμοποιήσουν την ιδιότητα τους-ο καθένας ξεχωριστά- για να σε πείσουν. Ο ένας είναι ο άντρας σου, η άλλη είναι η μάνα σου, ο αδερφός, η κολλητή και πάει λέγοντας. Είναι πιο πολλοί. Παλεύεις να τους νικήσεις. Για να σε νικήσουν, αρκεί να βγεις απο το κλουβί σου κ να πας μαζί τους. Θα το κάνεις? Εγώ ναι. Θα τους πίστευα. Θα πήγαινα. Έχουν πιο φυσιολογικό παλμό και το χρώμα τους δεν είναι σιδερένιο.
Εγώ ναι, θα έβγαινα απο τον πανικό- για λίγη γεύση ζωής ακόμα......

Αν μεγαλωσει το παιδι....την εκανα απο κουνια........!!!

Όπως  όλοι,έτσι και εγώ υπήρξα παιδί......ξεκίνησα να μάθω τον κόσμο γεμάτη ενθουσιασμό,λαχτάρα,απορία,φόβο,θάρρος,λάθη....Πάντα θυμάμαι οτι μου την έδινε στα νεύρα η φράση "όταν μεγαλώσεις θα καταλάβεις".Μεγάλωσα όμως...ε και? σάμπως κατάλαβα...... Μεγάλωσα.... και? χειρότερα τα έκανα τώρα που μεγάλωσα.... Παιδί...τι ωραία που ήταν.....και δεν ήταν το μαγικό στο οτι δεν είχα ευθύνες.....το μαγικό κρυβόταν στο οτι δεν είχα υποψίες...κακές υποψίες...... άντε να έκρυβ τα παιχνίδια μου όταν περνούσε ο διαβολάκος της παρέας αλλά όχι για να του κάνω κακό.....για να μην κάνει εκείνος κακό στα παιχνίδια μου...... γιατί ένα παιδί έχει έντονη την αίσθηση να προστατεύσει και κάτι άλλο πέρα απο τον εαυτό του.......Παιδί....τι ωραία που ήταν.... έλεγα τραγούδια χωρίς να ντραπώ για τη φωνή μου....ούτε με κοίταζε περίεργα κανείς.....Παιδί..... ζωγράφιζα και όλοι έλεγαν "πω πω....τι όμορφο που είναι" και ένιωθα υπερήφανη ... Έπρεπε λοιπόν να μεγαλώσω και να καταλάβω.....τι να καταλάβω? Το οτι δεν νιώθεις καθόλου περήφανος όταν κάνεις κάτι ,και ο άλλος σου λέει....χμ.....καλό είναι.... ενώ βλέπεις στα μούτρα του είτε τη ζήλια είτε την αυτοσυγκράτηση για να μη σου πει "τι μαλακία έκανες πάλι"?......Παιδί.....δεν φοβόμουνα...παρά μόνο το σκοτάδι....Ακούς?Το σκοτάδι....κι αν μέσα στο σκοτάδι έρχονταν κάποιος, έφευγε ο φόβος.....γιατί ναι,ήταν σκοτάδι,αλλά ήταν και κάποιος εκεί....μεγάλωσα....ε και? Μεγάλωσα για να φοβάμαι τους ανθρώπους μέσα στα φώτα.....και να επιθυμώ το σκοτάδι για να ξεφύγω..... Παιδί.....όποιος πέθαινε όταν ήμουν παιδί,πήγαινε στον Θεούλη κοντά,ήταν καλά κι έπαιζε όλη μέρα σε μια αυλή με τα αγγελάκια χωρίς να πονάει.....Μεγάλωσα ε και? Σε κάθε χαμό, χάνω  τη γη κάτω απο τα πόδια μου....Αμφισβήτησα τον Θεό,τον επικαλέστηκα,του μίλησα,τον έψαξα,τον στερήθηκα,τον απογοήτευσα,με απογοήτευσε.... Παιδί.....έλεγα πάντα....θα μεγαλώσω και θα παντρευτώ τον πιο καλό άντρα του κόσμου που θα με αγαπάει και θα γεράσουμε μαζί κι όταν θα ναι πολύ γέρος θα πάμε μαζί στον Θεό.....Μεγάλωσα...ε και? Πόσοι έρωτες με έστειλαν στην κόλαση..... Παιδί.....έκανα μπάνιο για να καθαρίσει το σώμα μου απο τα χώματα.....Μεγάλωσα...ε και?Δεν ξεπλένεται η ψυχή.....Παιδί....όταν έπεφτα και χτυπούσα πονούσα....το λογικό ήταν να κλάψω...κι έκλαιγα..... μεγάλωσα ε και? Πονάς.....θάψ'το!Μην το δει ο κόσμος και γελάσει.....

Όταν ήμουν παιδί δεν ονειρευόμουν με βάση τα δεδομένα.....γιατί τα όνειρα δεν πρέπει να τα φτάνει η ματιά σου...πρέπει να τα φτάνει πρώτα η ψυχή σου...έπειτα το μυαλό σου....μετά τα χέρια σου και μετά η ματιά σου......

Όταν ήμουν παιδί έβλεπα πιο καθαρά.....γιατί δεν έβλεπα πουθενά "βρωμιά" σε κανένα βλέμμα...σε καμιά πράξη....σε καμιά γυρισμένη πλάτη.......

Με την ύπαρξη του Θεού δεν έχω ακόμα καταλήξει κάπου-αν και θα πρεπε αφού μεγάλωσα-.... ξέρω όμως οτι συχνά ζητώ βοήθεια απο το παιδί που δεν άφησα να μεγαλώσει μέσα μου.... να δει τον δρόμο και να μου πει....ξέρεις....τα παιδιά βλέπουν τον δρόμο και...ένα μαγικό πράγμα....βλέπουν τον δρόμο χωρίς να βλέπουν τα εμπόδια......

Αν μεγαλώσει το παιδί που κρύβω μέσα μου.....την έκανα απο κούνια.......!!

Τώρα που ....μεγάλωσα......είμαι σίγουρη γι αυτό.....

(πρώτη δημοσίευση 14 Δεκεμβρίου 2011.. πίσω απο την ασφάλεια του γ'ενικού προσώπου τότε....)

Φλασιά..

-Τι σου έμεινε απο αυτήν την μέρα;
-Για να σκεφτώ....λίγη τύχη, λίγη δύναμη, ένας άνθρωπος που δύσκολα γελούσε, ένας άλλος που κουράστηκε απ'τον δρόμο, μια ανταμοιβή, μια ελπίδα, μερικές ρυτίδες έκφρασης, η χαρά του σκύλου όταν γύρισα σπίτι...Α!και δύο μικρά παιδιά που γέλαγαν δυνατά.......
-Φύλαξέ τα όλα αυτά.....
-Πού...
-Στο χθες, τώρα πλέον....
-Και γιατί να τα φυλάξω;
-Για αύριο ανόητη, για αύριο.........

καλώς ήρθατε!