Το ποτάμι που γύριζε πισω

Ως γνωστόν όταν τα βρίσκω σκούρα μου πλάθω ιστορίες για να με διδάξω κάτι. Ή βρίσκω κάτι αδέσποτες τραυματισμενες μες στο μυαλό μου και τις περιθαλπτω, μήπως και με αγαπήσουν..... Ξέρεις η ιστορία που θες κάτι να σου πει πρέπει κ να σε συμπαθήσει. Να της κάνεις ρε παιδάκι μου.. Δεν γουστάρουν να χαραμίζονται αυτές...  Απόψε ειδικά, νόμιζα πως θα δυσκολευτώ αλλά πετάχτηκε τούτη δω να δώσει το παρόν που  σχεδόν κολακευτικα από την φασαρία που έκανε για να με πείσει ότι αυτή θα με διδάξει κάτι απόψε.... (έχουν μεγάλο ψώνιο με το δασκαλιλικι οι ιστορίες, να ξέρεις)...

Κι όχι τίποτα άλλο αλλά άμα τους γυρίσει, δεν σαφηνουν σε ησυχία.... Και σε εξετάζουν κιόλας..... Θα το καταλάβεις αυτό όταν θα βρεις μια ιστορία να σε συμπαθήσει..... 

Κάποτε λοιπόν στην κλασσική άλλη διάσταση, εκεί που υπάρχουν τα περισσότερα φανταστικά μέρη, πρόσωπα, πράγματα που έρχονται κ με βρίσκουν, υπήρχε ένα χωριουδάκι. Λίγοι άνθρωποι έμεναν μόνιμα εκεί αλλά δεχόταν καθημερινά πολλούς επισκέπτες. Από όλο τον κόσμο της άλλης διάστασης. Αυτό το χωριό είχε ένα μαγικό ποτάμι που γύριζε πίσω.... Μπορούσε ο κάθε επισκέπτης να ταξιδέψει σε αυτό το ποτάμι στο παρελθόν. Ο ταξιδιώτης ανέβαινε σε μια βάρκα με έναν βαρκάρη κ ξεκινούσε η βόλτα. Το ποτάμι πήγαινε μπροστά μέχρι τη στιγμή που ο επισκέπτης αισθανόταν μέσα του τι ήθελε να ξαναζήσει. Τότε με έναν τρόπο μαγικό το ποτάμι γύριζε προς τα πίσω κ μπροστά από τον επισκέπτη περνούσαν οι εικόνες, οι άνθρωποι κ τα συναισθήματα που ήθελε να ξαναδεί και να ξαναζήσει.... "Οι άνθρωποι κάτι παθαίνουν με το παρελθόν. Έχω θυσαυρισει μόνο που το ξαναζουν. Φαντάσου να μπορούσαν να το αλλάξουν κιόλας τι θα πλήρωναν γι αυτο" έλεγε ο βαρκάρης ξανά και ξανά σε όποιον τον ρωτούσε για την δουλειά του. Τόσος κόσμος καθημερινά πήγαινε στο μαγικό ποτάμι. Άλλοι έφταναν χαρούμενοι. Άλλοι αγχωμένοι και άλλοι δακρυσμένοι..... Αλλά όλοι έφευγαν με μια έκφραση βαριά. Μια λύπη στο βλέμμα τους και μια υπόσχεση στον εαυτό τους ότι δεν θα επισκεφθούν ποτέ ξανά αυτό το μέρος... Το μαγικό ποτάμι δυστυχώς είχε ένα τίμημα.... Πήγαινε τους ανθρώπους εκεί που θέλανε να πάνε αλλά στην επιστροφή ξανάβλεπαν κι όλες τις στιγμές από την μοναδική στιγμή τους ως το σήμερα.... Έτσι πολλοί ένοιωθαν απογοήτευση.... Για να δουν ένα αγαπημένο πρόσωπο τους που είχε φύγει βιωναν στην επιστροφή ξανά τον πόνο του χαμού. Για να ξαναζησουν τις παλιές καλές μέρες πέρασαν ξανά μέσα από τις κακές.... Καταλάβαιναν πως δεν είναι το ταξίδι στο παρελθόν που τους πονάει αλλά η επιστροφή από αυτό... Όλη αυτή η διαδρομή που έπρεπε να ξανακάνουν... Κάποιος λοιπόν από όλους αυτούς φτάνοντας στο τέλος της η βόλτα ρώτησε τον βαρκάρη "τι ήθελα να πάω; ξαναθυμήθηκα τόσο πόνο. Δεν μου άφησε χαρά αυτό το ταξιδι" και σαν να άκουσα τον βαρκάρη να απαντάει " είναι γιατί επέστρεψες σε αυτό. Σπαταλησες χρόνο κ ενέργεια για να το ξαναζησεις. Αλλά επειδή σε συμπάθησα θα σου δώσω μια συμβουλή, να ζεις τις μέρες σου έτσι ώστε αν χρειαστεί να τις ξαναδείς και να ξανακάνεις τη διαδρομή να μη σε πονέσουν. Και πάντα να θυμάσαι πως το παρελθόν είναι καλύτερα να το θυμάσαι.....γιατι αν μπεις σε αυτό.... ξεχνάς τι εψαχνες"

Ναι. Νομίζω αυτά του είπε....
Τώρα βέβαια θα μου πεις που κολλάνε όλα αυτά κ τι θέλει να σε διδάξει αυτό το πράγμα.... Ε, μάλλον θα χεις και δίκιο. Αλλά να , απόψε πηγα να χωθώ λίγο στο παρελθόν, μάλλον γιατί φοβήθηκα το μέλλον.... Και αυτό το μαγικό ποτάμι δεν με άφησε. Αλλά για την περίπτωση που κάποια μέρα το αποφασίσω, λέω καλού κακού να φτιάξω μια καλή επιστροφή.....

Για σένα ό, τι να ναι.
Για μένα ό, τι  πρέπει. Απόψε.