Το ποτάμι που γύριζε πισω

Ως γνωστόν όταν τα βρίσκω σκούρα μου πλάθω ιστορίες για να με διδάξω κάτι. Ή βρίσκω κάτι αδέσποτες τραυματισμενες μες στο μυαλό μου και τις περιθαλπτω, μήπως και με αγαπήσουν..... Ξέρεις η ιστορία που θες κάτι να σου πει πρέπει κ να σε συμπαθήσει. Να της κάνεις ρε παιδάκι μου.. Δεν γουστάρουν να χαραμίζονται αυτές...  Απόψε ειδικά, νόμιζα πως θα δυσκολευτώ αλλά πετάχτηκε τούτη δω να δώσει το παρόν που  σχεδόν κολακευτικα από την φασαρία που έκανε για να με πείσει ότι αυτή θα με διδάξει κάτι απόψε.... (έχουν μεγάλο ψώνιο με το δασκαλιλικι οι ιστορίες, να ξέρεις)...

Κι όχι τίποτα άλλο αλλά άμα τους γυρίσει, δεν σαφηνουν σε ησυχία.... Και σε εξετάζουν κιόλας..... Θα το καταλάβεις αυτό όταν θα βρεις μια ιστορία να σε συμπαθήσει..... 

Κάποτε λοιπόν στην κλασσική άλλη διάσταση, εκεί που υπάρχουν τα περισσότερα φανταστικά μέρη, πρόσωπα, πράγματα που έρχονται κ με βρίσκουν, υπήρχε ένα χωριουδάκι. Λίγοι άνθρωποι έμεναν μόνιμα εκεί αλλά δεχόταν καθημερινά πολλούς επισκέπτες. Από όλο τον κόσμο της άλλης διάστασης. Αυτό το χωριό είχε ένα μαγικό ποτάμι που γύριζε πίσω.... Μπορούσε ο κάθε επισκέπτης να ταξιδέψει σε αυτό το ποτάμι στο παρελθόν. Ο ταξιδιώτης ανέβαινε σε μια βάρκα με έναν βαρκάρη κ ξεκινούσε η βόλτα. Το ποτάμι πήγαινε μπροστά μέχρι τη στιγμή που ο επισκέπτης αισθανόταν μέσα του τι ήθελε να ξαναζήσει. Τότε με έναν τρόπο μαγικό το ποτάμι γύριζε προς τα πίσω κ μπροστά από τον επισκέπτη περνούσαν οι εικόνες, οι άνθρωποι κ τα συναισθήματα που ήθελε να ξαναδεί και να ξαναζήσει.... "Οι άνθρωποι κάτι παθαίνουν με το παρελθόν. Έχω θυσαυρισει μόνο που το ξαναζουν. Φαντάσου να μπορούσαν να το αλλάξουν κιόλας τι θα πλήρωναν γι αυτο" έλεγε ο βαρκάρης ξανά και ξανά σε όποιον τον ρωτούσε για την δουλειά του. Τόσος κόσμος καθημερινά πήγαινε στο μαγικό ποτάμι. Άλλοι έφταναν χαρούμενοι. Άλλοι αγχωμένοι και άλλοι δακρυσμένοι..... Αλλά όλοι έφευγαν με μια έκφραση βαριά. Μια λύπη στο βλέμμα τους και μια υπόσχεση στον εαυτό τους ότι δεν θα επισκεφθούν ποτέ ξανά αυτό το μέρος... Το μαγικό ποτάμι δυστυχώς είχε ένα τίμημα.... Πήγαινε τους ανθρώπους εκεί που θέλανε να πάνε αλλά στην επιστροφή ξανάβλεπαν κι όλες τις στιγμές από την μοναδική στιγμή τους ως το σήμερα.... Έτσι πολλοί ένοιωθαν απογοήτευση.... Για να δουν ένα αγαπημένο πρόσωπο τους που είχε φύγει βιωναν στην επιστροφή ξανά τον πόνο του χαμού. Για να ξαναζησουν τις παλιές καλές μέρες πέρασαν ξανά μέσα από τις κακές.... Καταλάβαιναν πως δεν είναι το ταξίδι στο παρελθόν που τους πονάει αλλά η επιστροφή από αυτό... Όλη αυτή η διαδρομή που έπρεπε να ξανακάνουν... Κάποιος λοιπόν από όλους αυτούς φτάνοντας στο τέλος της η βόλτα ρώτησε τον βαρκάρη "τι ήθελα να πάω; ξαναθυμήθηκα τόσο πόνο. Δεν μου άφησε χαρά αυτό το ταξιδι" και σαν να άκουσα τον βαρκάρη να απαντάει " είναι γιατί επέστρεψες σε αυτό. Σπαταλησες χρόνο κ ενέργεια για να το ξαναζησεις. Αλλά επειδή σε συμπάθησα θα σου δώσω μια συμβουλή, να ζεις τις μέρες σου έτσι ώστε αν χρειαστεί να τις ξαναδείς και να ξανακάνεις τη διαδρομή να μη σε πονέσουν. Και πάντα να θυμάσαι πως το παρελθόν είναι καλύτερα να το θυμάσαι.....γιατι αν μπεις σε αυτό.... ξεχνάς τι εψαχνες"

Ναι. Νομίζω αυτά του είπε....
Τώρα βέβαια θα μου πεις που κολλάνε όλα αυτά κ τι θέλει να σε διδάξει αυτό το πράγμα.... Ε, μάλλον θα χεις και δίκιο. Αλλά να , απόψε πηγα να χωθώ λίγο στο παρελθόν, μάλλον γιατί φοβήθηκα το μέλλον.... Και αυτό το μαγικό ποτάμι δεν με άφησε. Αλλά για την περίπτωση που κάποια μέρα το αποφασίσω, λέω καλού κακού να φτιάξω μια καλή επιστροφή.....

Για σένα ό, τι να ναι.
Για μένα ό, τι  πρέπει. Απόψε.

Ο πιτσιρίκος Τάδε

    Όταν έρχεται η ζωή αντιμέτωπη με τα ισχυρά θέλω σου, ποιος απο τους δυο πρέπει να φοβάται;;;;; Και οι δύο. Ξέρεις γιατί; Γιατί κανείς από τους δυο δεν ξέρει στα αλήθεια πώς θα αντιδράσει  ο άλλος.... Οταν μου συμβαίνει κάτι ή όταν θέλω απαντήσεις για κάτι, τότε μου γραφω ιστορίες.... Έτσι την παλευω εγώ. Καμιά φορά με εκνευριζω κιόλας για το πόσο μέσα πέφτω στην απάντηση που ψάχνω, ενώ  εγώ την ίδια στιγμή πελαγώνω ή θλίβομαι ή  ζορίζομαι ή  δεν ξέρω κι εγώ τι. Και πριν σκεφτείς να με πεις τρελή, ρίξε μια ματιά μέσα στο κεφάλι σου..... Κάπως έτσι απόψε θα μου θυμίσω ένα από τα πιο κρυφά μου ανεξερεύνητα παραμύθια..... Αυτό με τον τύπο που πέρασε μια ζωή προσπαθώντας να ξεκολλήσει την σκιά του απο τα πόδια του....Θεέ μου, τι κουτό. Το φανταζεσαι;


 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πιτσιρίκος. Δεν έχει σημασία  πού ήταν. Μπορεί σε κάποιο χωριό ή μια στριμωγμενη πόλη, ή ακομα και στο μυαλό μου. Βέβαια, μην εκπλαγείς αν ήταν και στο δικό σου μυαλό τελικά.. Ο πιτσιρίκος - θα τον ονομάσω Τάδε - (βγαινει απο το  "Θαμπορουσεναναιοκαθενας") , είχε έναν και μόνο σκοπό. Να ξεκολλήσει την σκιά του από τα πόδια του. Τώρα θα αναρωτιέσαι γιατί να το κάνει αυτό... Υποθέτω για να νιώσει ελεύθερος..Χωρίς να τον κρατάει τίποτα..(Δεν απαντάω με σιγουριά βέβαια γιατί δεν τον ξέρω κιόλας ). Μπορεί και να βλέπε στην σκιά του όλα αυτά που τον φοβιζαν. Ποιος ξέρει; Αλλά δεν βλέπω και κάτι άλλο. Προσπάθησε λοιπόν ο πιτσιρίκος  Τάδε, με όποιον τρόπο κι αν πέρασε από το αγύριστο κεφάλι του να πετύχει τον σκοπό του. Με σφυριά με πριόνια με ο, τι βάνει ο νους σου. Μάταια. Η σκιά δεν ξεκολλουσε με τίποτα. Κάθε που έπεφτε φως πάνω του η σκιά του εμφανιζόταν..Έτσι και με αυτο το άγχος ο πιτσιρίκος μεγάλωσε. Κι έγινε αντρας. Ο άντρας  Τάδε. Η ζωή του κυλούσε αλλά δεν είχε καταφέρει τον σκοπό του. Έτσι αποφάσισε να μην αφήνει το φως να τον αγγίζει.. Μακρυά από το φως καμία σκιά δεν ήταν κολλημένη πάνω του. Καμία σκιά δεν τον ακολουθούσε. Είχε βρει την γαλήνη του. Ζούσε μέσα σε ένα σκοτάδι λοιπόν χωρίς να τον ενοχλεί μια κουραστικη επίμονη και αγενής σκια. Δεν ξέρω αν ηταν χαρούμενος γιατί στα σκοταδια δεν μπόρεσα και πολυ να διακρίνω αν χαμογελούσε ή όχι, αν δακρυζε ή αν χαιρόταν αλλά εφόσον δεν έκανε θόρυβο νομίζω ήταν καλά. Έτσι κύλησε η ζωή του. Σε ενα μαγικό σκοτάδι απαλλαγμένο από εκείνο που τον βασάνιζε και τον φόρτωνε άγχος και θλίψη. Ή έτσι νόμιζε. Γιατί τελικά ίσως να υπήρξε ανόητος .. Βρε Τάδε, δεν παρατήρησες ποτέ πως ο, τι εσύ θα κάνεις αυτό θα κανει και η σκιά σου; Τι σε φοβισε; Εσύ είσαι ο ισχυρός. Όχι η σκιά. Χορεύεις χορευει. Υψώνεσαι... υψώνεται. Ανοιγεις αγκαλιά ανοίγει αγκαλιά, κουλουριαζεσαι... κουλουριαζεται.... Πού να σε βρω να στο πω... Θα σε ψάξω όμως....

ΥΓ Όπου σκιά βάλε όποιο πρόβλημα γουστάρεις. Στο σκοτάδι εξαφανίζεται. Αλλά να πείτε στον κύριο Τάδε αν τον δείτε πως στο φως μπορεί να το κουμαντάρει. Όπως κινηθεί αυτός θα κινηθεί και αυτό. Και θα βλέπει και ήλιο. 😉

ΥΓ2 Ξερω, δεν καταλαβαίνεις πάντα τι θέλω να πω αλλά ίσως να τον φέρεις στον μυαλό σου κάποια μέρα.

Το χρονοντουλαπο

  Είναι  από  αυτά  τα βράδια που  το μυαλό  θυμάται  ανθρώπους  και καταστάσεις  χωρίς  να του το ζητάς... Ο καθένας  με την δική  του ιστορία, με τα δικά  του χρώματα  και αρώματα  και τις δικές  του επιλογές... Σε κάποιους μοιάζω. Κάποιοι  μου μοιάζουν... Σε κάτι  λίγο, σε κατι μικρό.. Δε μπορεί.... Αφου καποτε προχωρήσαμε μαζι... Είτε  σε δουλειά, είτε  σε παρέα  ειτε σε έρωτες ειτε σε τίποτα  απο αυτά.... Όλοι  οι άνθρωποι  εχουν κάτι  κοινό.. Κουβαλανε μια μοναξιά. Αλλοι το ξερουν και αλλοι οχι.... Με αφορμή  αυτό  το ταξίδι  λοιπόν  του μυαλού, θυμηθηκα μια ιστορία  που μου ειχα πει κάποτε  για να με διδάξω κάτι... Δεν θυμάμαι αν είχα  πιάσει  το νόημα. Ημουν κι αγυριστο κεφάλι.... Αλλα θυμαμαι κάπως την ιστορία.....

 Μια φορά  κι έναν  καιρό,  υπήρχε  ένα  σκονισμενο χρονοντουλαπο. Αυτο - λέει -  το χρονοντουλαπο εψαχνε άνθρωπο  να το γεμίσει  αναμνησεις. Ειχε σχεδον γεράσει και γεμιζε μονο απο μοναξιες. Και πανω που τις συνηθιζε, ξαφνικά  οι άνθρωποι  το άνοιγαν το αδειαζαν και εμενε παλι μόνο  του. Το χρονοντουλαπο δεν ένιωθε  μοναξια όταν  άδειαζε. Η μοναξιά  γι αυτο, ήταν  παρέα. Όταν  λοιπόν  αποφάσισε  να αλλάξει  σελίδα  ηταν  ήδη  πολλων ετών. Σκεφτηκε ομως να το παλέψει. Καποτε βρηκε εναν άνθρωπο  που το γεμισε αναμνήσεις..Είχε  και λιγες μοναξιες αλλα πιο πολλές  αναμνήσεις.  Στην αρχη εδειχνε να είναι  ευτυχισμένο  και να νιώθει  πληρότητα.... Δεν ηταν όμως. Του ελειπαν οι μοναξιες του. Ήταν  ήσυχες και δεν κάνανε  φασαρία... Οι αναμνήσεις  τωρα ήταν  πολυ φασαριοζες και το χρονοντουλαπο δεν ειχε πολλες πολλες αντοχές. Ήθελε  να γυρίσει  στην προηγούμενη  ζωή  που έκανε  αλλα δεν έβρισκε τον τρόπο.... Τα χρόνια  συνέχισαν να περνάνε  και εκείνο  ένιωθε  την κούραση  να τρανταζει το είναι  του.. Ξαφνικά  μια μέρα  δεν ήρθαν  άλλες  αναμνήσεις. Η πόρτα  του άνοιξε  και μπήκε  ένας  χαμός  μέσα. Ενας όχλος  αόρατος  και φασαριοζος που αμέσως  αναστατωθηκε  όλη η ύπαρξη του χρονοντουλαπου... Πω πω,  τι Βασιλική  μοναξιά  έρχεται... Ο χαμός  ήρθε  να προετοιμάσει τον χώρο... Πράγματι, η μοναξια  έφθασε  λιγες μέρες  αργότερα  και εγκατασταθηκε το ίδιο  φασαριοζικα με τον χαμό..  Συνέχισε  την φασαρία  και μάλιστα  περισσότερη έκανε  απο τις αναμνήσεις.....
Τώρα  το χρονοντουλαπο ήταν  δυστυχισμένο. Εψαχνε τρόπους  να φέρει τις αναμνήσεις πίσω.... Σκεφτόταν ξανασκεφτοταν αλλά  δεν έβρισκε τρόπο.... Ώσπου  του ήρθε  μια ιδέα... Θα άνοιγε  την πόρτα  του και θα πετούσε  μία  μία  τις αναμνήσεις  έξω.... Ίσως  να κατάφερνε  να δείξει  την ομορφιά  τους στον άνθρωπο  που το είχε  και έτσι  να το ξαναγεμιζε με τσουρμο απο δαυτες.... Έτσι  έγινε... Αρχισε να πετάει  μία  μία  όλες  τις αναμνήσεις. Μικρες μεγάλες, ασημαντες,  σημαντικές.. Αστείες,   λυπημενες ολες. Μάταια.... Η μοναξιά  έβρισκε  κι άλλο  χώρο  με το να φεύγουν  οι αναμνήσεις  και μεγάλωνε. Μεγάλωνε  τοσο πολύ  κάθε  μέρα  που το χρονοντουλαπο είχε  αρχίσει  να πιστεύει  οτι θα πεθάνει  απο την φασαρία  της.....Η μοναξιά  το αρρωστησε... Αρρωστησε βαριά... Οπότε  είπε  να παιξει  το τελευταίο  του χαρτί.. Ανοιξε την πόρτα  του και πεταξε εξω την τελευταία  του ανάμνηση... Δηλαδή  την είσοδο  του όχλου... Για την προετοιμασία  της εγκατάστασης  της μοναξιάς... Η απόφαση  του ηταν δικοπο μαχαίρι  και το ήξερε.  Δεν είχε  ομως αλλη επιλογή.. Ακολούθησαν  καποιες ημέρες χωρίς  εμφανή  αποτελέσματα.... Ώσπου  ανοιξε η πόρτα  και μπήκε  μεσα μια μικρή  μικρή  ανάμνηση... Και μετά  κι άλλη... Και την άλλη  μέρα  άλλη.... Η μοναξιά  στριμωχτηκε τόσο  πολύ  που ένιωθε  ασφυκτικά.... Μια μέρα  άνοιξε  την πόρτα  κι έφυγε. Περνούσε  πότε  πότε  να πει ενα γεια, αλλά  δεν μετακομισε ποτέ  ξανά  στο χρονοντουλαπο. Οι αναμνήσεις  όλη  μερα χορευαν και τραγουδούσαν και το χρονοντουλαπο ήταν  πια πολύ  ευτυχισμένο.... Δεν θα έκανε  παράπονα ποτέ  πια ξανά  για την φασαρία...

Αληθεια, δεν θυμαμαι γιατι μου την ειχα πει αυτην την ιστορία. Μαλλον για να αποφυγω να πληγωσω ένα  χρονοντουλαπο.

ΥΓ Λευτεριά  στα χρονοντουλαπα που θέλουν  αναμνήσεις!
Καληνυχτα. 

Μια άδεια αγκαλιά

     
Μια φορά  κι έναν καιρό,  σε έναν  μοναχικό  τύπο  ζούσε  μια άδεια  αγκαλιά . Αυτή  η άδεια  αγκαλιά  ήταν  πολύ  θλιμμένη  γιατί  θυμόταν πως όταν  ήταν  νέα  δεν ήταν άδεια . Είχε συνέχεια  ανθρώπους , ζώα,  τοπία , οξυγόνο και γνώριζε ένα  σωρό καταστάσεις που την γέμισαν . Με τον μοναχικό τύπο στον οποίο  ζούσε  δεν μιλούσαν πια... Δεν του ζητούσε  τίποτα ... Ήξερε  πως δεν θα της έδινε  την σημασία που της έπρεπε . Την τελευταία  φορά που του είχε  πει πως είναι απαίσιο να είναι άδεια της έφερε  ενα μπουφάν .Ένα παγωμένο σκονισμένο μπουφάν . Και την ανάγκασε  να περάσει  μαζί του ώρες ατελείωτες ...Όσο το θυμάται αισθάνεται να αρρωσταινει.. Ένα  κρύο  σκονισμενο μπουφάν ... Μα ποια αγκαλιά  γεμίζει με κάτι  τέτοιο ; Είχε  ακούσει  κρυφά  το μοναχικό άτομο  να λέει πως ήταν  το μπουφάν κάποιου  που αγαπούσε πολύ.  Κάποιου  που δεν υπήρχε πια στην ζωή  του.... Ναι αλλά  εγώ  τι φταίω ; Εγώ είμαι μια αγκαλιά. Δεν γεννήθηκα άδεια.... Στην πορεία έγινα. Δεν θέλω όμως  να πεθάνω έτσι ... Πρέπει κάτι να κάνω.. Σκεφτόταν μέρα νύχτα  τι μπορεί να κάνει ώστε να μην πεθάνει άδεια ... Ένα πρωί ξύπνησε και ένιωσε πως είχε βρει τι έπρεπε να κάνει. Θα αγκαλιάζω ό, τι βλέπω σκέφτηκε. Ανθρώπους, ζώα, λουλούδια,  τα πάντα ... Δε μπορεί. Κάποτε θα βρω κάτι να με γεμίσει στ αλήθεια ... Το μοναχικό άτομο αντιδρούσε και συνέχεια τσακώνονταν μαζί  της.Της φώναζε  πως τον κάνει  ρεζίλι. Καμία φορά της έδινε  εκείνο το σκονισμενο κρύο  μπουφάν  και εκείνη νόμιζε πως την τιμωρουσε για την λαχτάρα της να γεμίσει..Πέρασαν μέρες και νύχτες, βδομάδες, μήνες και κάποια χρόνια... Το μοναχικο ατομο και η αδεια αγκαλια ειχαν πλεον συνηθισει κ οι δυο... Εκεινο την αναγκη της να γεμιζει χωρις νοημα κι εκεινη την τιμωρια του με το κρυο μπουφαν.... Ωσπου μια μερα η αδεια αγκαλια συνειδητοποιησε πως επρεπε να ζητησει βοηθεια. Μιλησε με το μυαλο, την καρδια και την ψυχη του ατομου... Το μυαλο ειπε "Δεν μπορω να καταλαβω γιατι επιμενεις.Ολοι μπορουν να ζησουν με μια αδεια αγκαλια. Αλλωστε δεν εισαι κ τελειως αδεια. Γεμιζεις συχνα. Μηπως εισαι αχαριστη;".... Το λογο πηρε αμέσως  στενοχωρημένη η καρδια..." Εγω σε καταλαβαινω. Θελω να σε βοηθησω αλλα δεν ξερω πως. Το μυαλο με σταματαει καθε φορα που θελω να ρθω προς τα σενα για να σου προτείνω  λύσεις.. " Εσυ ψυχη, που εισαι πιο σοφη απο ολους,  τι λες για ολα αυτα;"  ρωτησε η αδεια αγκαλια.   "Εγω παιδι μου, θα επρεπε να σου ειμαι θυμωμενη. Αλλα δεν ειμαι γιατί μπορω να καταλαβω τον καημο σου.Να ξερεις όμως,  πως οταν γεμιζεις απλα για να γεμιζεις εγω κρυωνω.Και μολις κρυωσω πολυ  εγω,κρυωνεις κι εσυ. Για αυτο δεν εισαι ευχαριστημενη." Και τι να κανω;" ρωτησε η αδεια αγκαλια. " Να μην γεμιζεις με το ζορι.Να εισαι ανοιχτη και προθυμη να καλοδεχτεις το καθετι.Αλλα μην το τραβας με το ζορι. Γιατι τοτε θα φαινεσαι σε ολους μια γεματη κρυα αγκαλια.. Κι απο μια γεματη κρυα αγκαλια καλυτερα μια αδεια....." της απαντησε η ψυχη. Η αδεια αγκαλια ξαναρωτησε. "Κι αν θελω να αγκαλιασω ενα λουλουδι, πως θα περιμενω να ερθει σε μενα;" "Θα ερθει το αρωμα του" της απαντησε και παλι η ψυχη. "Κι αν θελω να αγκαλιασω ενα κυμα πως θα ρθει αυτο σε μενα;" ξαναρωτησε. "Θα ερθει η αυρα του" απαντησε ηρεμα η ψυψη.
 Η αδεια αγκαλια εφυγε σκεπτικη κ σαν να ειχε καταλαβει τι ηθελε να πει η ψυχη.... Περασαν λιγοι μηνες ακομα και το μοναχικο ατομο εκλεισε στην αδεια του αγκαλια εκεινο το μπουφαν... Μονο που τωρα δεν ηταν κρυο... Η αδεια αγκαλια εφερε στη θυμηση ολα τα λογια της ψυχης. Το μπουφαν ειχε αρωμα.... Ειχε αυρα.... Ειχε αναμνησεις... Κι ετσι λιγο ζεσταθηκε.... Μπορει με τον καιρο να γεμισε με τα παντα  η να γεμιζε μονο με αυτο το μπουφαν..Ποιος ξερει...Αλλα δεν ενιωθε πια αδεια..

ΥΓ Οποιαδηποτε ομοιοτητα με προσωπα και καταστασεις ειναι πραγματικη.
ΥΓ2 Δεν εχεις ιδεα τι συζητανε καθε μερα για μας οι ψυχες μας και οι αγκαλιες μας..
ΥΓ3Αφουγκρασου...

      

Γερνανε κάποτε οι έρωτες

    _Είδα κάποιον  με ρυτίδες χαραγμένες στο πρόσωπο   του σαν να ήταν  ζωγραφισμενες..  Τόσο  τέλειες  και τόσο  πραγματικές  που μου θύμισε πίνακα  που τον κοιτάς  κι αναρωτιέσαι  αν ο καλλιτέχνης  τις είδε  μέσα  απο τον φακό  κάποιας  μηχανής  ή  τις δημιούργησε  με το πιο σταθερό  λεπτό  του πινέλο..
Τον κοίταζα  όση  ώρα  μου διέθεσε η συνάντηση  μας και παρόλο  που είχα  το βλέμμα  μου κολλημένο  πάνω  στις καταπληκτικες  ρυτίδες  του, εκείνος  ο κάποιος ευτυχώς  δεν με είδε. Αναρωτήθηκα  πόσος καιρός  χρειάστηκε  να περάσει  για να σχηματιστούν και τι να τις γέννησε. Έκανα  εικασίες ένα  σωρό. Σκέφτηκα  μήπως  βασανιστηκε κάποτε  κάπου κάπως  η μήπως ήταν  απο πάντα  μόνος  κι έτσι  επέτρεψε  την ύπαρξη  τους χωρίς  καμία  παρέμβαση. Σκέφτηκα  ακόμη,  μήπως  ειναι ραγισματα ξαφνικά που έσπασαν  την σιωπή  μιας ήρεμης και καλοσχηματισμενης πορείας  αφήνοντας  μονοπάτια  για να μην χάνονται  τα δάκρυα του. Κλαίει  άραγε; Έκλαψε  ποτέ  τόσο  δυνατά  ώστε  να πλημμυρίσουν οι ρυτίδες  του; Σκέφτηκα  δυνατά....  "Τι υπέροχες  γραμμές". Ενα άλλο  πρόσωπο με γραμμές  κι αυτό  οχι τόσες  πολλές  και όχι  τόσο  όμορφες  καρφωθηκε στο μέρος  μου.  "Τι θέλεις  και τις κοιτάς;" Μέχρι  να γυρίσω  το βλέμμα  μου στο μέρος  της φωνής συνειδητοποιησα πως αμετρητα πρόσωπα ρυτιδιασμενα ειχαν γυρίσει  προς το μέρος  μου. Με κοιταζαν ανέκφραστα και σιωπηλα. Κανένας απο όλους  αυτούς  δεν με πλησίασε. Κανένας  δεν απομακρυνθηκε οταν πλησιασα εγώ.  Χαιδεψα τα πρόσωπα τους κι ένιωσα  κάθε  γραμμή  στα δάκτυλα  μου. Κάποιες  με κοψανε.. Ετρεξε λίγο  καυτό  αίμα. Κάποιες  με καψανε.. Κοκκινησε το δέρμα  στα δάκτυλα  μου και φουσκωσε. Κάποιες  με γαργαλησαν.. Μου προκάλεσαν  ενα ελαφρύ  χαμόγελο  σαν ψεύτικο  σαν αναγκαστικο. Κάποιες  απλά  με έκαναν  να ανατριχιασω. Κανένα  πρόσωπο  δεν αντέδρασε. Σαν νεκροι με ολοζωντανες καυτες ρυτίδες. Μα πού τους ξέρω  μωρέ  εγώ  όλους  αυτούς..  "Πάλι  σε βρήκαν οι έρωτες;"  Ναι, γνώριμη  φωνή. Μες στο κεφάλι  μου...." Πάλι.." "Αστους να φύγουν.... Γερνανε πριν πεθάνουνε κι αυτοί.. Όπως  οι τυχεροί  άνθρωποι. Απλά  εκείνοι  πεθαίνουν μόνοι, γιατί  μόνους τους αφήνουν...."  Απο την συνάντηση  αυτή,  μου έμεινε  μόνο  πως κάποιοι έρωτες  ήταν  θλιμμενοι.... Ισως γιατί  το ξέρανε πως δεν γεννηθηκαν για να γεράσουν.... Αλλά  και τι να κάνουν..... Αφού  τους εγκατέλειψαν νωρίς....


ΥΓ Στον κυρ Παναγιώτη .  Τον τρελό . 

Που παει ο χρονος οταν πεθαινει

Ξανα φθινοπωρο. Τριαντα μια φορες ως τωρα,  Σεπτεμβρης.  Φυλαγμενα κιτρινα φυλλα, πρασινα φυλλα, Φυλαγμενα ξερα κλαδια,  υγρα κοχυλια,  καυτη αμμος,  Φυλαγμενες αναμνησεις σε μπλε τετραδια με πρασινες γομες. Αληθεια,  η ζωη γιατι δεν εχει γομες;  Μαλλον για να μην μικραινει. Ναι,  μαλλον γι αυτο. Αν σβηναμε οσα δεν γουσταραμε θα τελειωναμε νωρις νωρις.Φυλαγμενες κρυψωνες, φυλαγμενες πρωτες ματιες,  χαραγμενες λεξεις σε θρανια, δεντρα, παγκακια. Φυλαγμενες αγωνιες,  προσληψεις απολυσεις. Γονιμοποιημενα ωαρια και εποχιακες συνειδησεις. Στιβαγμενα μουχλιασμενα "ποτε ξανα"  και αχρησιμοποιητα "η τωρα η ποτε". Τοσα οσοι και οι Σεπτεμβρηδες. Τοσα οσοι και οι Μαρτηδες. Κοιταζουν, ακουνε, θυμουνται, περιμενουν. Εμειναν πισω η περνανε μπροστα. Κοιτα,  να ενα "δεν υπαρχει δεν μπορω, υπαρχει δεν θελω."...Μα καλα τι κανει ακομα εδω απο το 1999; Αφου στην πορεια εσπασε. Εγινε απειρα" δεν μπορω" κι ακομη πιο πολλα "δεν θελω". Αν κοιταξεις καλα θα δεις και καμποσα "δεν υπαρχω".. Που παει ο χρονος οταν πεθαινει;..... Μα ο χρονος δεν πεθαινει. Γερναει και ξανανιωνει. Ετσι απλα. Καθε μερα. Καθε ωρα. Καθε Σεπτεμβρη...

Να γελατε. 

Ξαναγράψε παρελθόν

   "Το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα και το παρελθόν δεν θα έρθει  ξανά ...."
Μακράν ό,τι πιο άκυρο έχει ριζώσει στο μυαλό μου...Ξέρω κάτι ανθρώπους που ακυρώνουν θεωρίες και καταστάσεις εκατοντάδων  ετών ( για να μην πω παραπάνω και φανώ υπερβολική καθότι δεν το συνηθίζω τελευταία) Και φυσικά ακυρώνουν κι αυτό.Ξέρω ανθρώπους που γι αυτούς το παρελθόν έρχεται ξανά και ξανά και το μέλλον τους δεν τους πολυαπασχολεί γιατί το έχουν ζήσει....
 Το παρελθόν  έφυγε, δεν αλλάζει, δεν διορθώνεται,  δεν χαλάει, σου ανήκει.
Απο όλα  αυτά  η μονη αληθεια ειναι οτι σου ανήκει. Οσο κι αν θελουμε να κρυψουμε απο τον εαυτο μας την αδυναμια μας να διαχειριστουμε καταστασεις και συναισθηματα οφειλουμε να παραδεχτουμε,  πως η αδυναμια αυτη μας κραταει σκλαβωμενους στην αποτυχια του να θυμομαστε ενα παρελθον οπως το ονειρευομαστε. Παρον, παρελθον και μελλον ειναι εννοιες ξεκαθαρες και απολυτες. Κανεις δεν μπορει να ταλαντευτει αναμεσα σε αυτες η να της ορισει βασει εμπειριων καπως αλλιως. Εσυ μπορεις. Κι εγω μπορω. Ολοι μπορουμε. Ολοι και κανεις. Αν θυμασαι εκεινη την κουκλα που σου χαλασαν οταν ησουν παιδι και εκλαιγες τοσο που αναγκαστηκες να παιξεις με μια προχειρη χαρτινη που εφτιαξες, αντι για κουκλα αληθινη, εσυ φταις που αυτη η στιγμη απο το παρελθον ειναι ακομα η ιδια. Αλλαξε την. Μπορεις πλεον να θυμασαι πως καποια στιγμη καποιοι επηρεασαν την δικη σου δραστηριοτητα αλλα μεσα απο την ενεργεια σου δημιουργήθηκε μια αλλη νεα. Αμεσως η στιγμη στο παρελθον θα ξαναγραφτει αλλιως. Δεν θα θυμασαι τι επαθες αλλα τι εκανες. Εχει σημασια θα μου πεις ολο αυτο; Κοιτα αν προκειται για μια κουκλα ισως να μην εχει. Αλλα αν θυμηθεις καταστασεις με ανθρωπους και τις σκιες τους,  τοτε πραγματικα αξιζει να κανεις μια προσπαθεια να αλλαξεις το παρελθον σου.....Να το ξαναγραψεις αλλιως βρε αδερφε....Να τα δεις απο αλλη οπτικη γωνια τα πραγματα.. Να αδειασεις και να ξαναγεμισεις...  Και τωρα θα μου πεις γιατι να το κανεις αυτο, αφου απαιτει χρονο ενεργεια και θαρρος;;;;
   Μα φυσικα,  για να εχεις ενα μελλον που δεν ηρθε ακομα....

Υ. Γ. Τις πιο μεγαλες μου στιγμες, τις εζησα απο ολες τις πλευρες. Με ολα τα συναισθηματα.....Καλο ξημερωμα ρε φιλε.