Όταν έρχεται η ζωή αντιμέτωπη με τα ισχυρά θέλω σου, ποιος απο τους δυο πρέπει να φοβάται;;;;; Και οι δύο. Ξέρεις γιατί; Γιατί κανείς από τους δυο δεν ξέρει στα αλήθεια πώς θα αντιδράσει ο άλλος.... Οταν μου συμβαίνει κάτι ή όταν θέλω απαντήσεις για κάτι, τότε μου γραφω ιστορίες.... Έτσι την παλευω εγώ. Καμιά φορά με εκνευριζω κιόλας για το πόσο μέσα πέφτω στην απάντηση που ψάχνω, ενώ εγώ την ίδια στιγμή πελαγώνω ή θλίβομαι ή ζορίζομαι ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Και πριν σκεφτείς να με πεις τρελή, ρίξε μια ματιά μέσα στο κεφάλι σου..... Κάπως έτσι απόψε θα μου θυμίσω ένα από τα πιο κρυφά μου ανεξερεύνητα παραμύθια..... Αυτό με τον τύπο που πέρασε μια ζωή προσπαθώντας να ξεκολλήσει την σκιά του απο τα πόδια του....Θεέ μου, τι κουτό. Το φανταζεσαι;
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πιτσιρίκος. Δεν έχει σημασία πού ήταν. Μπορεί σε κάποιο χωριό ή μια στριμωγμενη πόλη, ή ακομα και στο μυαλό μου. Βέβαια, μην εκπλαγείς αν ήταν και στο δικό σου μυαλό τελικά.. Ο πιτσιρίκος - θα τον ονομάσω Τάδε - (βγαινει απο το "Θαμπορουσεναναιοκαθενας") , είχε έναν και μόνο σκοπό. Να ξεκολλήσει την σκιά του από τα πόδια του. Τώρα θα αναρωτιέσαι γιατί να το κάνει αυτό... Υποθέτω για να νιώσει ελεύθερος..Χωρίς να τον κρατάει τίποτα..(Δεν απαντάω με σιγουριά βέβαια γιατί δεν τον ξέρω κιόλας ). Μπορεί και να βλέπε στην σκιά του όλα αυτά που τον φοβιζαν. Ποιος ξέρει; Αλλά δεν βλέπω και κάτι άλλο. Προσπάθησε λοιπόν ο πιτσιρίκος Τάδε, με όποιον τρόπο κι αν πέρασε από το αγύριστο κεφάλι του να πετύχει τον σκοπό του. Με σφυριά με πριόνια με ο, τι βάνει ο νους σου. Μάταια. Η σκιά δεν ξεκολλουσε με τίποτα. Κάθε που έπεφτε φως πάνω του η σκιά του εμφανιζόταν..Έτσι και με αυτο το άγχος ο πιτσιρίκος μεγάλωσε. Κι έγινε αντρας. Ο άντρας Τάδε. Η ζωή του κυλούσε αλλά δεν είχε καταφέρει τον σκοπό του. Έτσι αποφάσισε να μην αφήνει το φως να τον αγγίζει.. Μακρυά από το φως καμία σκιά δεν ήταν κολλημένη πάνω του. Καμία σκιά δεν τον ακολουθούσε. Είχε βρει την γαλήνη του. Ζούσε μέσα σε ένα σκοτάδι λοιπόν χωρίς να τον ενοχλεί μια κουραστικη επίμονη και αγενής σκια. Δεν ξέρω αν ηταν χαρούμενος γιατί στα σκοταδια δεν μπόρεσα και πολυ να διακρίνω αν χαμογελούσε ή όχι, αν δακρυζε ή αν χαιρόταν αλλά εφόσον δεν έκανε θόρυβο νομίζω ήταν καλά. Έτσι κύλησε η ζωή του. Σε ενα μαγικό σκοτάδι απαλλαγμένο από εκείνο που τον βασάνιζε και τον φόρτωνε άγχος και θλίψη. Ή έτσι νόμιζε. Γιατί τελικά ίσως να υπήρξε ανόητος .. Βρε Τάδε, δεν παρατήρησες ποτέ πως ο, τι εσύ θα κάνεις αυτό θα κανει και η σκιά σου; Τι σε φοβισε; Εσύ είσαι ο ισχυρός. Όχι η σκιά. Χορεύεις χορευει. Υψώνεσαι... υψώνεται. Ανοιγεις αγκαλιά ανοίγει αγκαλιά, κουλουριαζεσαι... κουλουριαζεται.... Πού να σε βρω να στο πω... Θα σε ψάξω όμως....
ΥΓ Όπου σκιά βάλε όποιο πρόβλημα γουστάρεις. Στο σκοτάδι εξαφανίζεται. Αλλά να πείτε στον κύριο Τάδε αν τον δείτε πως στο φως μπορεί να το κουμαντάρει. Όπως κινηθεί αυτός θα κινηθεί και αυτό. Και θα βλέπει και ήλιο. 😉
ΥΓ2 Ξερω, δεν καταλαβαίνεις πάντα τι θέλω να πω αλλά ίσως να τον φέρεις στον μυαλό σου κάποια μέρα.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας πιτσιρίκος. Δεν έχει σημασία πού ήταν. Μπορεί σε κάποιο χωριό ή μια στριμωγμενη πόλη, ή ακομα και στο μυαλό μου. Βέβαια, μην εκπλαγείς αν ήταν και στο δικό σου μυαλό τελικά.. Ο πιτσιρίκος - θα τον ονομάσω Τάδε - (βγαινει απο το "Θαμπορουσεναναιοκαθενας") , είχε έναν και μόνο σκοπό. Να ξεκολλήσει την σκιά του από τα πόδια του. Τώρα θα αναρωτιέσαι γιατί να το κάνει αυτό... Υποθέτω για να νιώσει ελεύθερος..Χωρίς να τον κρατάει τίποτα..(Δεν απαντάω με σιγουριά βέβαια γιατί δεν τον ξέρω κιόλας ). Μπορεί και να βλέπε στην σκιά του όλα αυτά που τον φοβιζαν. Ποιος ξέρει; Αλλά δεν βλέπω και κάτι άλλο. Προσπάθησε λοιπόν ο πιτσιρίκος Τάδε, με όποιον τρόπο κι αν πέρασε από το αγύριστο κεφάλι του να πετύχει τον σκοπό του. Με σφυριά με πριόνια με ο, τι βάνει ο νους σου. Μάταια. Η σκιά δεν ξεκολλουσε με τίποτα. Κάθε που έπεφτε φως πάνω του η σκιά του εμφανιζόταν..Έτσι και με αυτο το άγχος ο πιτσιρίκος μεγάλωσε. Κι έγινε αντρας. Ο άντρας Τάδε. Η ζωή του κυλούσε αλλά δεν είχε καταφέρει τον σκοπό του. Έτσι αποφάσισε να μην αφήνει το φως να τον αγγίζει.. Μακρυά από το φως καμία σκιά δεν ήταν κολλημένη πάνω του. Καμία σκιά δεν τον ακολουθούσε. Είχε βρει την γαλήνη του. Ζούσε μέσα σε ένα σκοτάδι λοιπόν χωρίς να τον ενοχλεί μια κουραστικη επίμονη και αγενής σκια. Δεν ξέρω αν ηταν χαρούμενος γιατί στα σκοταδια δεν μπόρεσα και πολυ να διακρίνω αν χαμογελούσε ή όχι, αν δακρυζε ή αν χαιρόταν αλλά εφόσον δεν έκανε θόρυβο νομίζω ήταν καλά. Έτσι κύλησε η ζωή του. Σε ενα μαγικό σκοτάδι απαλλαγμένο από εκείνο που τον βασάνιζε και τον φόρτωνε άγχος και θλίψη. Ή έτσι νόμιζε. Γιατί τελικά ίσως να υπήρξε ανόητος .. Βρε Τάδε, δεν παρατήρησες ποτέ πως ο, τι εσύ θα κάνεις αυτό θα κανει και η σκιά σου; Τι σε φοβισε; Εσύ είσαι ο ισχυρός. Όχι η σκιά. Χορεύεις χορευει. Υψώνεσαι... υψώνεται. Ανοιγεις αγκαλιά ανοίγει αγκαλιά, κουλουριαζεσαι... κουλουριαζεται.... Πού να σε βρω να στο πω... Θα σε ψάξω όμως....
ΥΓ Όπου σκιά βάλε όποιο πρόβλημα γουστάρεις. Στο σκοτάδι εξαφανίζεται. Αλλά να πείτε στον κύριο Τάδε αν τον δείτε πως στο φως μπορεί να το κουμαντάρει. Όπως κινηθεί αυτός θα κινηθεί και αυτό. Και θα βλέπει και ήλιο. 😉
ΥΓ2 Ξερω, δεν καταλαβαίνεις πάντα τι θέλω να πω αλλά ίσως να τον φέρεις στον μυαλό σου κάποια μέρα.
