Το χρονοντουλαπο

  Είναι  από  αυτά  τα βράδια που  το μυαλό  θυμάται  ανθρώπους  και καταστάσεις  χωρίς  να του το ζητάς... Ο καθένας  με την δική  του ιστορία, με τα δικά  του χρώματα  και αρώματα  και τις δικές  του επιλογές... Σε κάποιους μοιάζω. Κάποιοι  μου μοιάζουν... Σε κάτι  λίγο, σε κατι μικρό.. Δε μπορεί.... Αφου καποτε προχωρήσαμε μαζι... Είτε  σε δουλειά, είτε  σε παρέα  ειτε σε έρωτες ειτε σε τίποτα  απο αυτά.... Όλοι  οι άνθρωποι  εχουν κάτι  κοινό.. Κουβαλανε μια μοναξιά. Αλλοι το ξερουν και αλλοι οχι.... Με αφορμή  αυτό  το ταξίδι  λοιπόν  του μυαλού, θυμηθηκα μια ιστορία  που μου ειχα πει κάποτε  για να με διδάξω κάτι... Δεν θυμάμαι αν είχα  πιάσει  το νόημα. Ημουν κι αγυριστο κεφάλι.... Αλλα θυμαμαι κάπως την ιστορία.....

 Μια φορά  κι έναν  καιρό,  υπήρχε  ένα  σκονισμενο χρονοντουλαπο. Αυτο - λέει -  το χρονοντουλαπο εψαχνε άνθρωπο  να το γεμίσει  αναμνησεις. Ειχε σχεδον γεράσει και γεμιζε μονο απο μοναξιες. Και πανω που τις συνηθιζε, ξαφνικά  οι άνθρωποι  το άνοιγαν το αδειαζαν και εμενε παλι μόνο  του. Το χρονοντουλαπο δεν ένιωθε  μοναξια όταν  άδειαζε. Η μοναξιά  γι αυτο, ήταν  παρέα. Όταν  λοιπόν  αποφάσισε  να αλλάξει  σελίδα  ηταν  ήδη  πολλων ετών. Σκεφτηκε ομως να το παλέψει. Καποτε βρηκε εναν άνθρωπο  που το γεμισε αναμνήσεις..Είχε  και λιγες μοναξιες αλλα πιο πολλές  αναμνήσεις.  Στην αρχη εδειχνε να είναι  ευτυχισμένο  και να νιώθει  πληρότητα.... Δεν ηταν όμως. Του ελειπαν οι μοναξιες του. Ήταν  ήσυχες και δεν κάνανε  φασαρία... Οι αναμνήσεις  τωρα ήταν  πολυ φασαριοζες και το χρονοντουλαπο δεν ειχε πολλες πολλες αντοχές. Ήθελε  να γυρίσει  στην προηγούμενη  ζωή  που έκανε  αλλα δεν έβρισκε τον τρόπο.... Τα χρόνια  συνέχισαν να περνάνε  και εκείνο  ένιωθε  την κούραση  να τρανταζει το είναι  του.. Ξαφνικά  μια μέρα  δεν ήρθαν  άλλες  αναμνήσεις. Η πόρτα  του άνοιξε  και μπήκε  ένας  χαμός  μέσα. Ενας όχλος  αόρατος  και φασαριοζος που αμέσως  αναστατωθηκε  όλη η ύπαρξη του χρονοντουλαπου... Πω πω,  τι Βασιλική  μοναξιά  έρχεται... Ο χαμός  ήρθε  να προετοιμάσει τον χώρο... Πράγματι, η μοναξια  έφθασε  λιγες μέρες  αργότερα  και εγκατασταθηκε το ίδιο  φασαριοζικα με τον χαμό..  Συνέχισε  την φασαρία  και μάλιστα  περισσότερη έκανε  απο τις αναμνήσεις.....
Τώρα  το χρονοντουλαπο ήταν  δυστυχισμένο. Εψαχνε τρόπους  να φέρει τις αναμνήσεις πίσω.... Σκεφτόταν ξανασκεφτοταν αλλά  δεν έβρισκε τρόπο.... Ώσπου  του ήρθε  μια ιδέα... Θα άνοιγε  την πόρτα  του και θα πετούσε  μία  μία  τις αναμνήσεις  έξω.... Ίσως  να κατάφερνε  να δείξει  την ομορφιά  τους στον άνθρωπο  που το είχε  και έτσι  να το ξαναγεμιζε με τσουρμο απο δαυτες.... Έτσι  έγινε... Αρχισε να πετάει  μία  μία  όλες  τις αναμνήσεις. Μικρες μεγάλες, ασημαντες,  σημαντικές.. Αστείες,   λυπημενες ολες. Μάταια.... Η μοναξιά  έβρισκε  κι άλλο  χώρο  με το να φεύγουν  οι αναμνήσεις  και μεγάλωνε. Μεγάλωνε  τοσο πολύ  κάθε  μέρα  που το χρονοντουλαπο είχε  αρχίσει  να πιστεύει  οτι θα πεθάνει  απο την φασαρία  της.....Η μοναξιά  το αρρωστησε... Αρρωστησε βαριά... Οπότε  είπε  να παιξει  το τελευταίο  του χαρτί.. Ανοιξε την πόρτα  του και πεταξε εξω την τελευταία  του ανάμνηση... Δηλαδή  την είσοδο  του όχλου... Για την προετοιμασία  της εγκατάστασης  της μοναξιάς... Η απόφαση  του ηταν δικοπο μαχαίρι  και το ήξερε.  Δεν είχε  ομως αλλη επιλογή.. Ακολούθησαν  καποιες ημέρες χωρίς  εμφανή  αποτελέσματα.... Ώσπου  ανοιξε η πόρτα  και μπήκε  μεσα μια μικρή  μικρή  ανάμνηση... Και μετά  κι άλλη... Και την άλλη  μέρα  άλλη.... Η μοναξιά  στριμωχτηκε τόσο  πολύ  που ένιωθε  ασφυκτικά.... Μια μέρα  άνοιξε  την πόρτα  κι έφυγε. Περνούσε  πότε  πότε  να πει ενα γεια, αλλά  δεν μετακομισε ποτέ  ξανά  στο χρονοντουλαπο. Οι αναμνήσεις  όλη  μερα χορευαν και τραγουδούσαν και το χρονοντουλαπο ήταν  πια πολύ  ευτυχισμένο.... Δεν θα έκανε  παράπονα ποτέ  πια ξανά  για την φασαρία...

Αληθεια, δεν θυμαμαι γιατι μου την ειχα πει αυτην την ιστορία. Μαλλον για να αποφυγω να πληγωσω ένα  χρονοντουλαπο.

ΥΓ Λευτεριά  στα χρονοντουλαπα που θέλουν  αναμνήσεις!
Καληνυχτα. 

Μια άδεια αγκαλιά

     
Μια φορά  κι έναν καιρό,  σε έναν  μοναχικό  τύπο  ζούσε  μια άδεια  αγκαλιά . Αυτή  η άδεια  αγκαλιά  ήταν  πολύ  θλιμμένη  γιατί  θυμόταν πως όταν  ήταν  νέα  δεν ήταν άδεια . Είχε συνέχεια  ανθρώπους , ζώα,  τοπία , οξυγόνο και γνώριζε ένα  σωρό καταστάσεις που την γέμισαν . Με τον μοναχικό τύπο στον οποίο  ζούσε  δεν μιλούσαν πια... Δεν του ζητούσε  τίποτα ... Ήξερε  πως δεν θα της έδινε  την σημασία που της έπρεπε . Την τελευταία  φορά που του είχε  πει πως είναι απαίσιο να είναι άδεια της έφερε  ενα μπουφάν .Ένα παγωμένο σκονισμένο μπουφάν . Και την ανάγκασε  να περάσει  μαζί του ώρες ατελείωτες ...Όσο το θυμάται αισθάνεται να αρρωσταινει.. Ένα  κρύο  σκονισμενο μπουφάν ... Μα ποια αγκαλιά  γεμίζει με κάτι  τέτοιο ; Είχε  ακούσει  κρυφά  το μοναχικό άτομο  να λέει πως ήταν  το μπουφάν κάποιου  που αγαπούσε πολύ.  Κάποιου  που δεν υπήρχε πια στην ζωή  του.... Ναι αλλά  εγώ  τι φταίω ; Εγώ είμαι μια αγκαλιά. Δεν γεννήθηκα άδεια.... Στην πορεία έγινα. Δεν θέλω όμως  να πεθάνω έτσι ... Πρέπει κάτι να κάνω.. Σκεφτόταν μέρα νύχτα  τι μπορεί να κάνει ώστε να μην πεθάνει άδεια ... Ένα πρωί ξύπνησε και ένιωσε πως είχε βρει τι έπρεπε να κάνει. Θα αγκαλιάζω ό, τι βλέπω σκέφτηκε. Ανθρώπους, ζώα, λουλούδια,  τα πάντα ... Δε μπορεί. Κάποτε θα βρω κάτι να με γεμίσει στ αλήθεια ... Το μοναχικό άτομο αντιδρούσε και συνέχεια τσακώνονταν μαζί  της.Της φώναζε  πως τον κάνει  ρεζίλι. Καμία φορά της έδινε  εκείνο το σκονισμενο κρύο  μπουφάν  και εκείνη νόμιζε πως την τιμωρουσε για την λαχτάρα της να γεμίσει..Πέρασαν μέρες και νύχτες, βδομάδες, μήνες και κάποια χρόνια... Το μοναχικο ατομο και η αδεια αγκαλια ειχαν πλεον συνηθισει κ οι δυο... Εκεινο την αναγκη της να γεμιζει χωρις νοημα κι εκεινη την τιμωρια του με το κρυο μπουφαν.... Ωσπου μια μερα η αδεια αγκαλια συνειδητοποιησε πως επρεπε να ζητησει βοηθεια. Μιλησε με το μυαλο, την καρδια και την ψυχη του ατομου... Το μυαλο ειπε "Δεν μπορω να καταλαβω γιατι επιμενεις.Ολοι μπορουν να ζησουν με μια αδεια αγκαλια. Αλλωστε δεν εισαι κ τελειως αδεια. Γεμιζεις συχνα. Μηπως εισαι αχαριστη;".... Το λογο πηρε αμέσως  στενοχωρημένη η καρδια..." Εγω σε καταλαβαινω. Θελω να σε βοηθησω αλλα δεν ξερω πως. Το μυαλο με σταματαει καθε φορα που θελω να ρθω προς τα σενα για να σου προτείνω  λύσεις.. " Εσυ ψυχη, που εισαι πιο σοφη απο ολους,  τι λες για ολα αυτα;"  ρωτησε η αδεια αγκαλια.   "Εγω παιδι μου, θα επρεπε να σου ειμαι θυμωμενη. Αλλα δεν ειμαι γιατί μπορω να καταλαβω τον καημο σου.Να ξερεις όμως,  πως οταν γεμιζεις απλα για να γεμιζεις εγω κρυωνω.Και μολις κρυωσω πολυ  εγω,κρυωνεις κι εσυ. Για αυτο δεν εισαι ευχαριστημενη." Και τι να κανω;" ρωτησε η αδεια αγκαλια. " Να μην γεμιζεις με το ζορι.Να εισαι ανοιχτη και προθυμη να καλοδεχτεις το καθετι.Αλλα μην το τραβας με το ζορι. Γιατι τοτε θα φαινεσαι σε ολους μια γεματη κρυα αγκαλια.. Κι απο μια γεματη κρυα αγκαλια καλυτερα μια αδεια....." της απαντησε η ψυχη. Η αδεια αγκαλια ξαναρωτησε. "Κι αν θελω να αγκαλιασω ενα λουλουδι, πως θα περιμενω να ερθει σε μενα;" "Θα ερθει το αρωμα του" της απαντησε και παλι η ψυχη. "Κι αν θελω να αγκαλιασω ενα κυμα πως θα ρθει αυτο σε μενα;" ξαναρωτησε. "Θα ερθει η αυρα του" απαντησε ηρεμα η ψυψη.
 Η αδεια αγκαλια εφυγε σκεπτικη κ σαν να ειχε καταλαβει τι ηθελε να πει η ψυχη.... Περασαν λιγοι μηνες ακομα και το μοναχικο ατομο εκλεισε στην αδεια του αγκαλια εκεινο το μπουφαν... Μονο που τωρα δεν ηταν κρυο... Η αδεια αγκαλια εφερε στη θυμηση ολα τα λογια της ψυχης. Το μπουφαν ειχε αρωμα.... Ειχε αυρα.... Ειχε αναμνησεις... Κι ετσι λιγο ζεσταθηκε.... Μπορει με τον καιρο να γεμισε με τα παντα  η να γεμιζε μονο με αυτο το μπουφαν..Ποιος ξερει...Αλλα δεν ενιωθε πια αδεια..

ΥΓ Οποιαδηποτε ομοιοτητα με προσωπα και καταστασεις ειναι πραγματικη.
ΥΓ2 Δεν εχεις ιδεα τι συζητανε καθε μερα για μας οι ψυχες μας και οι αγκαλιες μας..
ΥΓ3Αφουγκρασου...