Ξανα φθινοπωρο. Τριαντα μια φορες ως τωρα, Σεπτεμβρης. Φυλαγμενα κιτρινα φυλλα, πρασινα φυλλα, Φυλαγμενα ξερα κλαδια, υγρα κοχυλια, καυτη αμμος, Φυλαγμενες αναμνησεις σε μπλε τετραδια με πρασινες γομες. Αληθεια, η ζωη γιατι δεν εχει γομες; Μαλλον για να μην μικραινει. Ναι, μαλλον γι αυτο. Αν σβηναμε οσα δεν γουσταραμε θα τελειωναμε νωρις νωρις.Φυλαγμενες κρυψωνες, φυλαγμενες πρωτες ματιες, χαραγμενες λεξεις σε θρανια, δεντρα, παγκακια. Φυλαγμενες αγωνιες, προσληψεις απολυσεις. Γονιμοποιημενα ωαρια και εποχιακες συνειδησεις. Στιβαγμενα μουχλιασμενα "ποτε ξανα" και αχρησιμοποιητα "η τωρα η ποτε". Τοσα οσοι και οι Σεπτεμβρηδες. Τοσα οσοι και οι Μαρτηδες. Κοιταζουν, ακουνε, θυμουνται, περιμενουν. Εμειναν πισω η περνανε μπροστα. Κοιτα, να ενα "δεν υπαρχει δεν μπορω, υπαρχει δεν θελω."...Μα καλα τι κανει ακομα εδω απο το 1999; Αφου στην πορεια εσπασε. Εγινε απειρα" δεν μπορω" κι ακομη πιο πολλα "δεν θελω". Αν κοιταξεις καλα θα δεις και καμποσα "δεν υπαρχω".. Που παει ο χρονος οταν πεθαινει;..... Μα ο χρονος δεν πεθαινει. Γερναει και ξανανιωνει. Ετσι απλα. Καθε μερα. Καθε ωρα. Καθε Σεπτεμβρη...
Να γελατε.
Να γελατε.
