Γερνανε κάποτε οι έρωτες

    _Είδα κάποιον  με ρυτίδες χαραγμένες στο πρόσωπο   του σαν να ήταν  ζωγραφισμενες..  Τόσο  τέλειες  και τόσο  πραγματικές  που μου θύμισε πίνακα  που τον κοιτάς  κι αναρωτιέσαι  αν ο καλλιτέχνης  τις είδε  μέσα  απο τον φακό  κάποιας  μηχανής  ή  τις δημιούργησε  με το πιο σταθερό  λεπτό  του πινέλο..
Τον κοίταζα  όση  ώρα  μου διέθεσε η συνάντηση  μας και παρόλο  που είχα  το βλέμμα  μου κολλημένο  πάνω  στις καταπληκτικες  ρυτίδες  του, εκείνος  ο κάποιος ευτυχώς  δεν με είδε. Αναρωτήθηκα  πόσος καιρός  χρειάστηκε  να περάσει  για να σχηματιστούν και τι να τις γέννησε. Έκανα  εικασίες ένα  σωρό. Σκέφτηκα  μήπως  βασανιστηκε κάποτε  κάπου κάπως  η μήπως ήταν  απο πάντα  μόνος  κι έτσι  επέτρεψε  την ύπαρξη  τους χωρίς  καμία  παρέμβαση. Σκέφτηκα  ακόμη,  μήπως  ειναι ραγισματα ξαφνικά που έσπασαν  την σιωπή  μιας ήρεμης και καλοσχηματισμενης πορείας  αφήνοντας  μονοπάτια  για να μην χάνονται  τα δάκρυα του. Κλαίει  άραγε; Έκλαψε  ποτέ  τόσο  δυνατά  ώστε  να πλημμυρίσουν οι ρυτίδες  του; Σκέφτηκα  δυνατά....  "Τι υπέροχες  γραμμές". Ενα άλλο  πρόσωπο με γραμμές  κι αυτό  οχι τόσες  πολλές  και όχι  τόσο  όμορφες  καρφωθηκε στο μέρος  μου.  "Τι θέλεις  και τις κοιτάς;" Μέχρι  να γυρίσω  το βλέμμα  μου στο μέρος  της φωνής συνειδητοποιησα πως αμετρητα πρόσωπα ρυτιδιασμενα ειχαν γυρίσει  προς το μέρος  μου. Με κοιταζαν ανέκφραστα και σιωπηλα. Κανένας απο όλους  αυτούς  δεν με πλησίασε. Κανένας  δεν απομακρυνθηκε οταν πλησιασα εγώ.  Χαιδεψα τα πρόσωπα τους κι ένιωσα  κάθε  γραμμή  στα δάκτυλα  μου. Κάποιες  με κοψανε.. Ετρεξε λίγο  καυτό  αίμα. Κάποιες  με καψανε.. Κοκκινησε το δέρμα  στα δάκτυλα  μου και φουσκωσε. Κάποιες  με γαργαλησαν.. Μου προκάλεσαν  ενα ελαφρύ  χαμόγελο  σαν ψεύτικο  σαν αναγκαστικο. Κάποιες  απλά  με έκαναν  να ανατριχιασω. Κανένα  πρόσωπο  δεν αντέδρασε. Σαν νεκροι με ολοζωντανες καυτες ρυτίδες. Μα πού τους ξέρω  μωρέ  εγώ  όλους  αυτούς..  "Πάλι  σε βρήκαν οι έρωτες;"  Ναι, γνώριμη  φωνή. Μες στο κεφάλι  μου...." Πάλι.." "Αστους να φύγουν.... Γερνανε πριν πεθάνουνε κι αυτοί.. Όπως  οι τυχεροί  άνθρωποι. Απλά  εκείνοι  πεθαίνουν μόνοι, γιατί  μόνους τους αφήνουν...."  Απο την συνάντηση  αυτή,  μου έμεινε  μόνο  πως κάποιοι έρωτες  ήταν  θλιμμενοι.... Ισως γιατί  το ξέρανε πως δεν γεννηθηκαν για να γεράσουν.... Αλλά  και τι να κάνουν..... Αφού  τους εγκατέλειψαν νωρίς....


ΥΓ Στον κυρ Παναγιώτη .  Τον τρελό . 

Που παει ο χρονος οταν πεθαινει

Ξανα φθινοπωρο. Τριαντα μια φορες ως τωρα,  Σεπτεμβρης.  Φυλαγμενα κιτρινα φυλλα, πρασινα φυλλα, Φυλαγμενα ξερα κλαδια,  υγρα κοχυλια,  καυτη αμμος,  Φυλαγμενες αναμνησεις σε μπλε τετραδια με πρασινες γομες. Αληθεια,  η ζωη γιατι δεν εχει γομες;  Μαλλον για να μην μικραινει. Ναι,  μαλλον γι αυτο. Αν σβηναμε οσα δεν γουσταραμε θα τελειωναμε νωρις νωρις.Φυλαγμενες κρυψωνες, φυλαγμενες πρωτες ματιες,  χαραγμενες λεξεις σε θρανια, δεντρα, παγκακια. Φυλαγμενες αγωνιες,  προσληψεις απολυσεις. Γονιμοποιημενα ωαρια και εποχιακες συνειδησεις. Στιβαγμενα μουχλιασμενα "ποτε ξανα"  και αχρησιμοποιητα "η τωρα η ποτε". Τοσα οσοι και οι Σεπτεμβρηδες. Τοσα οσοι και οι Μαρτηδες. Κοιταζουν, ακουνε, θυμουνται, περιμενουν. Εμειναν πισω η περνανε μπροστα. Κοιτα,  να ενα "δεν υπαρχει δεν μπορω, υπαρχει δεν θελω."...Μα καλα τι κανει ακομα εδω απο το 1999; Αφου στην πορεια εσπασε. Εγινε απειρα" δεν μπορω" κι ακομη πιο πολλα "δεν θελω". Αν κοιταξεις καλα θα δεις και καμποσα "δεν υπαρχω".. Που παει ο χρονος οταν πεθαινει;..... Μα ο χρονος δεν πεθαινει. Γερναει και ξανανιωνει. Ετσι απλα. Καθε μερα. Καθε ωρα. Καθε Σεπτεμβρη...

Να γελατε. 

Ξαναγράψε παρελθόν

   "Το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα και το παρελθόν δεν θα έρθει  ξανά ...."
Μακράν ό,τι πιο άκυρο έχει ριζώσει στο μυαλό μου...Ξέρω κάτι ανθρώπους που ακυρώνουν θεωρίες και καταστάσεις εκατοντάδων  ετών ( για να μην πω παραπάνω και φανώ υπερβολική καθότι δεν το συνηθίζω τελευταία) Και φυσικά ακυρώνουν κι αυτό.Ξέρω ανθρώπους που γι αυτούς το παρελθόν έρχεται ξανά και ξανά και το μέλλον τους δεν τους πολυαπασχολεί γιατί το έχουν ζήσει....
 Το παρελθόν  έφυγε, δεν αλλάζει, δεν διορθώνεται,  δεν χαλάει, σου ανήκει.
Απο όλα  αυτά  η μονη αληθεια ειναι οτι σου ανήκει. Οσο κι αν θελουμε να κρυψουμε απο τον εαυτο μας την αδυναμια μας να διαχειριστουμε καταστασεις και συναισθηματα οφειλουμε να παραδεχτουμε,  πως η αδυναμια αυτη μας κραταει σκλαβωμενους στην αποτυχια του να θυμομαστε ενα παρελθον οπως το ονειρευομαστε. Παρον, παρελθον και μελλον ειναι εννοιες ξεκαθαρες και απολυτες. Κανεις δεν μπορει να ταλαντευτει αναμεσα σε αυτες η να της ορισει βασει εμπειριων καπως αλλιως. Εσυ μπορεις. Κι εγω μπορω. Ολοι μπορουμε. Ολοι και κανεις. Αν θυμασαι εκεινη την κουκλα που σου χαλασαν οταν ησουν παιδι και εκλαιγες τοσο που αναγκαστηκες να παιξεις με μια προχειρη χαρτινη που εφτιαξες, αντι για κουκλα αληθινη, εσυ φταις που αυτη η στιγμη απο το παρελθον ειναι ακομα η ιδια. Αλλαξε την. Μπορεις πλεον να θυμασαι πως καποια στιγμη καποιοι επηρεασαν την δικη σου δραστηριοτητα αλλα μεσα απο την ενεργεια σου δημιουργήθηκε μια αλλη νεα. Αμεσως η στιγμη στο παρελθον θα ξαναγραφτει αλλιως. Δεν θα θυμασαι τι επαθες αλλα τι εκανες. Εχει σημασια θα μου πεις ολο αυτο; Κοιτα αν προκειται για μια κουκλα ισως να μην εχει. Αλλα αν θυμηθεις καταστασεις με ανθρωπους και τις σκιες τους,  τοτε πραγματικα αξιζει να κανεις μια προσπαθεια να αλλαξεις το παρελθον σου.....Να το ξαναγραψεις αλλιως βρε αδερφε....Να τα δεις απο αλλη οπτικη γωνια τα πραγματα.. Να αδειασεις και να ξαναγεμισεις...  Και τωρα θα μου πεις γιατι να το κανεις αυτο, αφου απαιτει χρονο ενεργεια και θαρρος;;;;
   Μα φυσικα,  για να εχεις ενα μελλον που δεν ηρθε ακομα....

Υ. Γ. Τις πιο μεγαλες μου στιγμες, τις εζησα απο ολες τις πλευρες. Με ολα τα συναισθηματα.....Καλο ξημερωμα ρε φιλε.

Αναγκη γεννιεσαι Επιθυμια γινεσαι

    Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν πολύ μακρινό και ξεχασμένο χώρο του υποσυνείδητου, ζούσαν κάτι πολύ μικρές μικρές επιθυμίες. Οι περισσότερες έμοιαζαν πολύ μεταξύ τους ενώ αυτές που δεν είχαν ομοιότητες είχαν κοινά στοιχεία στον χαρακτήρα τους... Ήταν πολλών χρόνων -σχεδόν ηλικιωμένες- και μόνο λίγες ήταν γεμάτες νιάτα και λάμψη. Παρά το νεαρό της ηλικίας τους όμως, οι μικρότερες όπως όλα έδειχναν ήταν καταδικασμένες να ζήσουν και να πεθάνουν εκεί. Σε έναν άκαιρο χώρο, ξεχασμένες από την γέννησή τους κιόλας. Έτσι πέρναγαν οι μέρες..οι βδομάδες..οι μήνες. Οι επιθυμίες εκεί... Ώσπου μια μέρα η μικρότερη όλων είπε: “Θέλω να ταξιδέψω σε όλο τον νου”. Οι υπόλοιπες την κοίταξαν σαν να έβλεπαν κάποιο εξωγήινο πλάσμα για λίγη ώρα. Αμέσως μετά την έκπληξή τους άρχισαν να γελάνε με την μικρή επιθυμία και να της κάνουν διάφορα πειράγματα. Η γηραιότερη επιθυμία, πήρε τον λόγο κουνώντας τα χέρια της με τρόπο που έδειχνε στις υπόλοιπες πως πρέπει να σωπάσουν . “Και πώς θα το κάνεις αυτό; Είσαι πάρα πολύ μικρή, δεν θα επιβιώσεις σε ένα τέτοιο ταξίδι. Αλλά ακόμα κι αν αντέξεις, μπορεί φτάνοντας στην Συνειδητοχώρα να σε απελάσουν και μόνο αν είσαι τυχερή αυτό θα συμβεί με ωραίο τρόπο.”

    Χωρίς να σκεφτεί τίποτα από όλα αυτά η μικρή επιθυμία ξεκίνησε για το μακρινό ταξίδι της. Ήταν αποφασισμένη να γυρίσει όλο τον νου. Καθώς έφευγε, ευχήθηκε να γίνει μια μεγάλη και τρανή επιθυμία που δεν θα χρειαζόταν να γυρίσει ξανά πίσω και να πεθάνει γριά και ξεχασμένη. Αφού πέρασε βουνά και λαγκάδια, αισθήσεις και νευρικά κύτταρα... έφτασε σε ένα χωριό. Σκέφτηκε πως θα ήταν καλό να ξεκουραστεί λίγο. Εκεί, μπήκε σε ένα καφενείο. Ήπιε κάτι δροσιστικό κ έφαγε κάτι για να δυναμώσει.. Εκεί συνάντησε κι άλλο κόσμο. Δεν άργησε να πιάσει κουβέντα. “Τι θέλεις στα μέρη μας;” την ρώτησε κάποιος. “Είμαι επιθυμία. Ζούσα στον χώρο του υποσυνείδητου και κάνω τον γύρο του νου.” Όσοι βρίσκονταν εκείνη την ώρα μπροστά..πάγωσαν. Κοιταχτήκαν μεταξύ τους κ ξανά πάλι την κοίταξαν. “Πού θέλεις να φτάσεις ;” Την ρώτησε κάποιος άλλος.

“Ως την Συνειδητοχώρα θέλω να φτάσω. Να ζήσω εκεί κ να γίνω μεγάλη κ τρανή”.απάντησε με θάρρος. Την πλησίασε ένας σοφός κύριος τότε και την παρότρυνε να καθίσουν παραπέρα..μόνοι τους...σαν να ήθελε να της πει κάποιο μυστικό. “Άκουσε κόρη μου, της είπε..Εγώ ζούσα για πολλά χρόνια στην Συνειδητοχώρα. Εδώ που ζω τώρα δεν θα είναι για πολύ. Όπως και όλοι όσοι βλέπεις εδώ. Σιγά σιγά ετοιμαζόμαστε να μετακομίσουμε στον χώρο του υποσυνείδητου. Εκεί που λες πως ζούσες και δεν σου άρεσε,. Αν μείνουμε κι άλλο εδώ δεν θα έχουμε καλό τέλος. Ο νους τον οποίο εσύ θέλεις να ταξιδέψεις και να γνωρίσεις, έχει αποτρελαθεί. Δεν μας θέλει πια. Δεν δίνει δεκάρα για την ύπαρξη μας και μας αγνοεί κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.          Μαζευτήκαμε λοιπόν όλες εμείς οι έμπειρες και αγαπητές επιθυμίες και μετά από τόσα χρόνια σκληρής δουλειάς και καλής ανταπόκρισης αποφασίσαμε να την κάνουμε σιγά σιγά για να αποφύγουμε έναν βέβαιο βάρβαρο θάνατο. Ίσως στο υποσυνείδητο η ζωή να είναι πιο δύσκολη όμως υπάρχει ελπίδα μόλις τούτο εδώ το μέρος και η Συνειδητοχώρα ανακάμψουν να επανέλθουμε.” Μα δεν είναι δυνατόν, είπε η μικρή επιθυμία..εγώ ξεκίνησα με σκοπό να βρω όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα.... Αυτά που μου λέτε είναι πολύ άσχημα. Ακριβώς μικρή μου..Να, εδώ είμαστε όλες οι επιθυμίες που ζούσαμε στο συνειδητό τόσο καιρό... Ορίστε από εδώ είναι η επιθυμία για εργασία, η επιθυμία για ξεκούραση, η επιθυμία για χόμπι...Εγώ είμαι η επιθυμία για ηρεμία...   

        Μα τι συνέβη και πρέπει να εγκαταλείψετε? Πριν χρόνια σε αυτόν εδώ τον Νου, όλα κυλούσαν ομαλά.. Ξαφνικά όλα ανετράπησαν. Άρχισαν να ηχούν σειρήνες πολέμου. Μας επιτέθηκαν ξαφνικά ένα σωρό ανάγκες -για οξυγόνο, τροφή, και ύπνο-. Μας είπαν πως δεν χωράμε πια εδώ και καλά θα κάνουμε να αραιώνουμε...Μας έπιασε πανικός. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Είχαμε φοβηθεί πάρα πολύ... Αρχίσαμε να ψάχνουμε λύσεις. Εργαστήκαμε σκληρότερα αλλά τίποτα... Ξαφνικά και χωρίς να ξέρουμε πώς βρέθηκαν στα πόστα μας και στα σπίτια μας άλλες επιθυμίες που πήραν την θέση μας. Κάποιες από μας χάθηκαν για πάντα. Όσοι προλάβαμε να σωθούμε τρέξαμε εδώ. Στα σύνορα μεταξύ υποσυνείδητου και συνειδητού. Ακούστηκε πως οι νέες επιθυμίες δεν ήταν καθόλου φιλικές ...Το διαπιστώσαμε κιόλας .Για αρκετό καιρό επικράτησε τρόμος και πανικός. Φήμες που κυκλοφόρησαν από το συνάφι τους έκαναν λόγο για μια τεράστια έκρηξη γύρω από το άυλο σύμπαν μας. Κάτι που μάλλον οφείλεται σε κάποια γερή απώλεια ή κάποια πολύ-πάρα πολύ- άσχημη κατάσταση του μπορεί να βίωσε το σώμα του Νου αυτού εδώ. Η τραγικότερη απώλεια όμως από εμάς ήταν η επιθυμία της ζωής. Την χάσαμε πριν προλάβουμε να μετακινηθούμε σε αυτήν την περιοχή. Έτσι χωρίς αυτήν που ήταν ο αρχηγός μας δεν έχουμε και πολλές ελπίδες... Αφού η μικρή επιθυμία άκουσε όλα αυτά με προσοχή σηκώθηκε πάνω και είπε...θα πάω .Θα πάω και θα πάρω την θέση της επιθυμίας για ζωή,όλα θα φτιάξουν για όλους σας. Θα γυρίσετε στα πόστα και στα σπίτια σας. Είσαι πολύ μικρή για να το καταφέρεις αυτό της είπε κάποιος άλλος. Είμαι αρκετά πεισματάρα όμως και θα τα καταφέρω. 

        ΤΙ επιθυμία είσαι την ρώτησε κάποιος?πως θα γίνεις επιθυμία για ζωή; Δεν ξέρω τι επιθυμία γεννήθηκα αλλά μπορώ σίγουρα να γίνω μεγαλώνοντας αυτό που θέλω. Ίσως αυτό να είναι το μυστικό οι ανάγκες γεννιούνται. Όμως επιθυμία για ζωή δε γεννιέσαι.... γίνεσαι. είπε και κίνησε προς την Συνειδητοχώρα....Ποιος ξέρει...ίσως κάτι από το άυλο σύμπαν τους να την τράβηξε.... Ίσως κάτι ή κάποιος να την περίμενε ή έστω να ήλπιζε σε αυτήν...ποιος ξέρει...