Εδώ πωλούνται φτερά

Μέσα στο κατακαλόκαιρο τι μου 'ρθε τώρα να σκεφτώ για φτερά ...ανθρώπους που τα φοράνε....άλλους που δεν τα χουν δει ποτέ κι ένα σωρό άλλα σχετικά και άσχετα....Αλλά κι απο την άλλη θα μου πεις ...έχουν εποχή οι αρλούμπες? Όχι δεν έχουν.Και καμιά φορά σε διδάσκουν κιόλας.....


   Μία όμορφη ημέρα του καλοκαιριού.. (ενός καλοκαιριού ..δεν ξέρω πότε), ο κυρ Νεκτάριος είχε παραλαβή στο κατάστημά του.Διατηρούσε κατάστημα (ειλικρινά δεν θυμάμαι που το είχε το μαγαζί του) με παιχνίδια και είδη που μπορούσαν να απασχολήσουν δημιουργικά και μη, ανθρώπους μικρής και ενδιαφέρουσας ηλικίας. Έφτασε λοιπόν ο προμηθευτής των παιχνιδιών.Πάρκαρε το φορτηγό του, κατέβηκε, καλημέρησε τον κυρ Νεκτάριο κ άνοιξε την πόρτα την πίσω απο το φορτηγό για να ξεφορτώσει τα παιχνίδια που ειχε φέρει... "Καλά,  σήμερα σου έφερα φοβερά πράγματα....Θα έχουν σίγουρη επιτυχία...." "Ε, μου φερες τίποτα καινούριο?" Τον ρώτησε ο κυρ Νεκτάριος. "Βέβαια....σου έφερα φτερά" "Τι φτερά?" "Απο αυτά που φοράνε στην πλάτη οι ονειροπόλοι και φτάνουν τα όνειρα τους".... "Α καλά..... σιγά μην πουλήσω τέτοιο πράγμα....Να τα πάρεις πίσω αυτά"  ... "Εγώ θα σου τα αφήσω να τα δοκιμάσεις... Αν δεν τα πουλήσεις όταν θα ξανάρθω, θα τα πάρω πίσω" ... Αφού συμφώνησαν και τελείωσε η παραλαβή, ο προμηθευτής έφυγε και ο κυρ Νεκτάριος άρχισε να τακτοποιεί την νέα βιτρίνα του μαγαζιού του... Έπιασε στα χέρια του ένα ζευγάρι φτερά  και το κοίταξε...χαμογέλασε - αφού του φάνηκαν αστεία- και σκέφτηκε να βάλει κανένα στην βιτρίνα....Τουλάχιστον θα τραβήξει τα βλέμματα... σκέφτηκε δυνατα.... τοποθετώντας τα φτεράστην βιτρίνα.Το μεσημέρι είχε πια τελειώσει.... Νωρίς το απόγευμα μπήκε πελάτης.Ένας νεαρός γύρω στα 24. Σαν στα χαμένα λίγο....λες και κουβάλαγε στα 24 του χρόνια άλλα τόσα..."Καλησπέρα σας....Θα ήθελα ένα μπλοκ ζωγραφικής και μαρκαδόρους.Θα επισκεφθώ τον ανηψιό μου και θα ήθελα να του κρατάω κάτι.Του αρέσει πολύ να ζωγραφίζει...." ο κυρ Νεκταριος εδωσε στον νεαρο αυτο που ζητησε και φτανοντας στο ταμειο τον ρωτησε "θα ηθελες και ενα ζευγαρι φτερα να φτασεις τα ονειρα σου?"...."Ναι βέβαια.." απάντησε ο νεαρός. Αφού πλήρωσε, χαιρέτησε κι έφυγε..Η δουλειά κύλησε ήρεμα και όμορφα.Το απόγευμα εκείνο πουλήθηκαν αρκετά ζευγάρια φτερά σε ονειροπόλους που ήθελαν να φτάσουν τα όνειρά τους. Ο προμηθευτής θα ρχόταν και αύριο.... Δέχτηκε τηλεφωνική παραγγελία και πολλές ευχαριστίες.Θα ρχόταν κι αύριο να φέρει φτερά.Τα φτερά πουλούσαν....Ο κυρ Νεκτάριος είχε παραγγείλει
αρκετά ζευγάρια φτερών τώρα....Ήταν σίγουρος πως θα έκανε χρυσες δουλειές. Και όντως..Στις επόμενες ημέρες τα φτερά είχαν γίνει ανάρπαστα....Νέοι και ηλικιωμένοι...μορφωμένοι και μη...άντρες και γυναίκες....πλούσιοι και φτωχοί...όλοι όσοι περνούσαν μπροστά απο το κατάστημα έμπαιναν μέσα για να αγοράσουν ένα ζευγάρι φτερά.... Κάποιες εβδομάδες μετά κι αφού η φήμη του μαγαζιού είχε μεγαλώσει..και η πελατεία του επίσης...μπήκε μέσα στο κατάστημα μία κοπέλα... "Καλημέρα, θα ήθελα ένα παιχνίδι για αγοράκι ηλινίας 2-3 χρονών..θα ήθελα να είναι κάτι εκπαιδευτικό σας παρακαλώ" Ο κυρ Νεκταριος άρχισε να προτείνει διάφορα ....ύστερα απο λίγη ώρα κατέληξαν και οι δύο σε ένα πανέμορφο ξύλινο τρενάκι-κουτί στο οποίο τοποθετούσες διάφορες φιγούρες μινιατούρες (ανθρώπους,  βαλίτσες, ζωάκια, ) και το ταξίδι ξεκινούσε... Στο ταμείο, αφού πλήρωσε η κοπέλα και πήγε να φύγει , έπεσε το βλέμμα της στα φτερά." Τι είναι αυτά?" Ρώτησε. "Αυτά είναι φτερά για να φτάσεις τα όνειρα σου" της απάντησε ο κυρ Νεκτάριος.Η κοπέλα γέλασε τόσο δυνατά που σχεδόν ξεπέρασε και την κόρνα απο το τρενάκι που είχε αγοράσει -αν αυτό θα ήταν αληθινό- ....."Γιατί γελάς?" "Τι θα πει γιατί γελάω.?είναι δυνατόν να πουλάς φτερά για να φτάσει κάποιος τα όνειρά του?Σιγά την ιδέα....Έχεις σκεφτεί να πουλάς έτοιμα όνειρα?Θα γλιτώνουν και απο τον κόπο να τα φτάσουν..Εγώ αν θέλεις μπορώ να σε βοηθησω... Ορίστε το τηλεφωνο μου.Αν το αποφασισεις μη διστασεις να με καλέσεις.." η κοπέλα έφυγε και ο κυρ Νεκταριος για τις επόμενες ημέρες σκεφτόταν αυτά που του χε πει η κοπέλα...... " μα πως δεν το ειχα σκεφτει.....έτοιμα όνειρα.....σωστα....όλοι θα πάρουν...έτοιμα όνειρα.....ούτε κόπος ούτε τίποτα ...θα πουλάνε σαν τρελά...σίγουρα.." Αφού το σκέφτηκε καλά,τηλεφώνησε στην κοπέλα για να συνεργαστούν...Την άλλη μέρα η κοπέλα είχε στείλει στο μαγαζί τουλάχιστον εκατό έτοιμα όνειρα με την ένδειξη <<προσοχη, ευθραυστα>> Της τηλεφώνησε για να την ενημερώσει για την παραλαβή. "Τα κέρδη απο τα όνειρα μισά μισά " του είπε..... " Σαν πολλά ζητάει αυτή " σκέφτηκε, αλλά δεν αρνήθηκε...Ήξερε πως θα πουλήσει τα όνειρα...ήταν σίγουρος...Οι μέρες πέρασαν και πραγματι είχαν πουληθεί όλα τα όνειρα....ήταν τόσο ευτυχισμένος ο κυρ Νεκταριος..... σκεφτόταν μάλιστα να σταματήσει να πουλάει παιχνίδια και να έχει μόνο όνειρα στο μαγαζί....  Ωσπου ένα πρωί μόλις έφτασε στο μαγαζί για να ανοίξει βρήκε απ'έξω ένα σωρό κόσμο.... " Θα ήρθαν να αγοράσουν όνειρα....." σκέφτηκε και πλησίασε χαμογελαστός την πόρτα για να ξεκλιδώσει....Τότε συνειδητοποίησε πως αυτοί δεν ήταν χαρούμενοι υποψήφιοι πελάτες αλλά εκείνοι που είχαν ήδη αγοράσει όνειρα απο το κατάστημά του και μάλιστα θυμωμένοι.... "Τι συμβαίνει"? Τους ρώτησε.Κάποιος πήρε τον λόγο. "Τα όνειρα που μας πουλησες..στα φεραμε πίσω...μας κορόιδεψες....άλλα δεν μας κάνουν, άλλα δεν ταιριάζουν με τον τρόπο ζωής μας, άλλα δεν κάνουν με τις οικογένειες μας....άλλα ήταν προχειρα και χαλάσανε πριν τα πάμε σπίτι....Δεν μας κάνουν βρε αδερφε....Δεν μας ταιριάζουν...τα λεφτά μας πίσω..... Ο κυρ Νεκτάριος αναγκάστηκε να επιστρέψει τα χρήματα πίσω.Δυσαρεστημένος τηλεφώνησε στην κοπέλα που του τα είχε προμηθεύσει.Το τηλέφωνο δεν ίσχυε πια.... "Είμαι πολύ κορόιδο...." σκέφτηκε.... "ενθουσιάστηκα κ δε σκέφτηκα πως δεν θα φτουρήσει κανένα έτοιμο όνειρο..... αφού δεν μπορώ να ξέρω τι πραγματικά κρύβει στην ψυχή του ο καθένας.... μα κι αυτοί...τρέξαν αμέσως να αγοράσουν.....τι να πω.....τώρα τι θα τα κάνω τόσα έτοιμα  όνειρα......? Θα τα πετάξω.....ούτε να τα χαρίσω δεν μου πάει....είναι άχρηστα μάλλον...ήταν μια απάτη όλο αυτό...κρίμα...." μονολογούσε..... Τις επόμενες μέρες η δουλειά στο μαγαζί είχε πέσει...  Ένα απόγευμα πέρασε τυχαία ο προμηθευτής των παιχνιδιών..."  Καλησπέρα κυρ Νεκτάριε..πώς πάει η δουλειά?" " Άστα να πάνε..." του εξήγησε όλη την ιστορία με την κοπέλα και την ιδέα με τα έτοιμα όνειρα..... " Σκέφτηκα οτι θα πουλούσαν και θα ήταν καλύτερα απο τα φτερά που μου χες φέρει..."    " Σου γυρισε κανεις πισω φτερα?" Τον ρωτησε.... " Οχι ποτε" του αποκρίθηκε... "Ξέρεις γιατί?.......Γιατί κάποιοι ανθρωποι δεν ενδιαφέρονται για το αν θα κουραστούν για τα όνειρά τους.....τους αρκεί μόνο να πιστέψουν πως θα τα φτάσουν.Να πιστέψουν πως έχουν τον τρόπο..... Και ο πιο ασφαλής τρόπος είναι να έχει κανείς δύο φτερά..... Καλό απόγευμα...." είπε καθώς απομακρυνόταν απο το μαγαζί..... Ο κυρ Νεκτάριος ήξερε πως όλα αυτά έπρεπε να τα σκεφτει πολύ καλά.....



ΥΓ Δεν αρκεί η ζέστη έχω να θυμώνω και με χαρακτήρες που δημιουργώ η ίδια.... για την κοπέλα λέω...κι ακόμα θυμήθηκα πού είχε το μαγαζί ο κυρ Νεκτάριος..... Στο πίσω μέρος του μυαλού μου....και του δικού σου....το ξέρεις έτσι......;; Καλό ξημέρωμα...

Ορφανές λέξεις

 Κάποτε, σε μία πολύ όμορφη πόλη με πολλούς ανθρώπους υπήρχε ένα ορφανοτροφείο. Το ορφανοτροφείο αυτό ήταν διαφορετικό απο αυτά που έχουμε συνηθίσει.Δεν φιλοξενούσε παιδιά αλλά λέξεις. . . Εκεί ζούσαν ένα σωρό ορφανές λέξεις που περίμεναν μέρα με την ημέρα.... στιγμή με την στιγμή... έναν άνθρωπο....να τις υιοθετήσει.... Να τις  βάλει στην ζωή του.. στην καθημερινότητα του... να δώσει νόημα στην ύπαρξη τους.... Οι λέξεις που δεν υιοθετούνταν έμεναν και μεγάλωναν εκεί ώσπου να ενηλικιωθούν και να τραβήξουν μόνες τους τον δρόμο τους... Όπως η λέξη "Συνεσταλμένος".. Σε λίγο θα γινόταν 18 και ποτέ κανείς στην μέχρι τώρα ζωή της δεν ήθελε να την πάρει μαζί του..... όταν έφτανε η νύχτα η λέξη "Συνεσταλμένος" κάθονταν στο παράθυρο και χάζευε τον ουρανό.... Σκεφτόταν πως γεννήθηκε σε μία  λάθος εποχή.... Είχε ακούσει ιστορίες για τους προγόνους της και ζήλευε αφάνταστα την τύχη που είχαν στην δική τους ζήση. Προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της όταν ξάπλωνε και θύμωνε με τους ανθρώπους που τόσο άλλαξαν και δεν την θέλουν πια.... "Να πάρει..... "-σκεφτόταν- "...έγιναν τόσο ξεδιάντροποι όλοι που δεν θα βρω οικογένεια ποτέ.....θα γεράσω μόνη μου...." Και με αυτό το παράπονο...ξάπλωνε και άφηνε σώμα και πνεύμα στην αγκαλιά του Μορφέα.....  Οι μέρες περνούσαν στο αλλιώτικο αυτό ορφανοτροφείο και οι λέξεις που ζούσαν εκεί ανυπομωνούσαν να βρουν οικογένεια....  Ένα πρωί,  εμφανίστηκε στο κατώφλι ένας άνθρωπος.Χτύπησε το κουδούνι. Του άνοιξε ο υπεύθυνος του ιδρύματος και τον καλωσόρισε.  Ήταν φανερό πως είχε έρθει για υιοθεσία. Οι λέξεις μαζεύτηκαν όλες με λαχτάρα πίσω απο την μεγάλη συρώμενη πόρτα του σαλονιού όπου κάθονταν ο άνθρωπος και ο υπεύθυνος του ιδρύματος,  για να ακούσουν τι θα πουν... Κάθε λέξη είχε την αγωνία και την επιθυμία να είναι εκείνη αυτή που θα φύγει μαζί με τον άνθρωπο......Όταν η κουβέντα τελείωσε ο υπεύθυνος ζήτησε απο τις λέξεις να έρθουν στο σαλόνι για να γνωρίσουν τον άνθρωπο και εκείνος να διαλέξει... Πέρασαν όλες μέσα (-όσες ήταν ανήλικες δηλαδή, οι πιο μεγάλες δεν εμφανίζονταν πλέον..απλά περίμεναν την ενηλικίωση τους- )και στάθηκαν να κοιτάνε. Όλες με νάζι και καημό.... Ο άνθρωπος τις κοίταξε όλες και τότε διάλεξε... Σηκώθηκε..πλησίασε την λέξη " Πρέπει" ακούμπησε το χέρι του στον ώμο της και είπε... "Νομίζω πως ξέρω ποια θα πάρω"..και χαμογέλασε.... η λέξη " Πρέπει δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά της".... Μέσα στον επόμενο καιρό έγιναν κι άλλες υιοθεσίες.... Άνθρωποι πήγαιναν και διάλεγαν τη λέξη που ταίριαζε στο είναι και στο "γίνε" τους και  φτιάχναν τη ζωή τους όλοι μαζί.... Ωσπου μια μέρα επέστρεψε ο άνθρωπος που είχε υιοθετήσει την λέξη "Πρέπει". "Καλώς τον " του είπε ο υπεύθυνος."Πώς είναι η ζωή σας με την λέξη που διαλέξατε?"....."Για αυτό ήρθα να μιλήσουμε.....Υπάρχει κάποιο πρόβλημα" "Δεν καταλαβαίνω...τι πρόβλημα είναι αυτό, που σας έφερε πάλι εδώ?" "Να....απο τότε που πήρα την λέξη αυτή, έχει αλλάξει η ζωή μου....Η λέξη  είναι πολύ καλή, με βοηθάει με το σπίτι, με την δουλειά, με τις αγορές, με τις αποφάσεις αλλά να.....έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους μου..... Δεν την συμπαθούν και δεν τους συμπαθεί.....Μάλιστα εξ'αιτίας της, κάποιοι έφυγαν απο τη ζωή μου.... Φοβάμαι οτι στο τέλος θα μείνουμε εγώ κι αυτή...." "Τι θα θέλατε να γίνει?"  ρώτησε ο υπεύθυνος... "Θα ήθελα να υιοθετήσω άλλη μία λέξη...μήπως έτσι στρώσουν τα πράγματα..... δεν θα ήθελα να εγκαταλείψω την λέξη Πρεπει γιατι όπως σου είπα, εκτός τους ανθρώπους...σε όλα τα άλλα με βοηθάει περίφημα.....και τα πάμε πολύ καλά. " Ο υπεύθυνος  φώναξε όλες τις λέξεις να έρθουν στο σαλόνι.....Κι έτσι έγινε...... Τότε ο άνθρωπος πλησίασε μία λέξη και είπε με γλυκιά και ήρεμη φωνή.... "Με τούτη δω, νομίζω πως όλοι θα τα πηγαίνουν υπέροχα και δεν θα έχω πρόβλημα....Ε, κι αν δεν τα πάει καλά στην  επιβίωση και την πρόοδο δεν πειράζει.....θα τα αναλάβουμε εγώ με την Πρέπει αυτά....  Τότε ο υπεύθυνος , κρατώντας τα συμβόλαια υιοθεσίας για να υπογράψουν... ψυθίρισε στο αυτί της λέξης... " Θέλω, αν δεν εμπιστεύεσαι να πας με τον άνθρωπο αυτόν πες το..." η μικρή λέξη Θέλω, χαμογέλασε.... "Θα πάω...άλλωστε στηρίζεται πάνω μου για το σπουδαίο κομμάτι της ζωή του που έχει να κάνει με τους ανθρώπους του.....Θα πάω" .......είπε και χαρούμενη πήγε προς το δωμάτιο να μαζέψει τα πραγματα της.........




ΥΓ Κανένα "πρέπει" δεν μπορεί να περισέψει απο το χρονοντούλαπο μιας στημένης υπεροχής, όμως και κανένα "θέλω" δεν μπορεί να ακυρώσει την αυθόρμητη υπεροχή μιας αλλοτηνής εποχής. Όπως και να χει υπάρχει μια υπεροχή στις λέξεις..... Δες την.Μην την φαντάζεσαι.....  Καλημερόνυχτα νυχτοπούλια μου.....