- Με τη νέα χρονιά έχουμε ζήσει μόλις δύο Παρασκευές.Αναρίθμητα παραμύθια για τον καθένα...ή κανένα για όλους μας. Δεν ξέρω.Με το πέρασμα των χρόνων που ο καθένας μας κουβαλάει στην πλάτη του έχουμε ζήσει μετρημένα παραμύθια.Δεν είναι φοβερό;Αναρίθμητα σε μόλις δύο Παρασκευές και μετρημένα σε άπειρες.Κουλό θα έλεγα.Οι μέρες που ζήσαμε όμως έτσι είναι. Πρωταγωνίστριες στα νούμερά μας και ό,τι θέλουν κάνουν...
Κάποτε σε μία Πέμπτη ζούσαν πέντε αποφάσεις. Ήταν άγνωστες μεταξύ τους και ουδέποτε είχαν συναντηθεί ξανά.Οταν βρέθηκαν στην ίδια μέρα (ίδιο μέρος για την διάστασή τους), είχαν μία απόσταση μεταξύ τους.Ειδικά οι τρεις μεγάλες κοιτούσαν καχύποπτα τις υπόλοιπες χωρίς να μιλάνε..Οι άλλες δύο ήταν σχεδόν πιτσιρίκια. Και ανώριμες αρκετά.. Αφού πέρασαν όλη την ημέρα η μία δίπλα στην άλλη, γεννήθηκε ανάμεσά τους μία μικρή επιθυμία να γνωριστούν.. Η μία απόφαση -η μεγαλύτερη όλων- ξεκίνησε την κουβέντα με τις άλλες για να σπάσει ο πάγος.Ήταν λίγο πριν απο τα μεσάνυχτα. Σε λίγο θα ήταν Παρασκευή.Η αμήχανη Πέμπτη θα έφευγε για πάντα και όλα θα έφτιαχναν.Αυτό ήταν κάτι που γνώριζαν και οι πέντε αποφάσεις.Ωστόσο η κουβέντα μεταξύ τους ήταν αόριστη και αμήχανη και κάθε άλλο παρά τον πάγο έσπασε..Οι ώρες περνούσαν και όλες φοβόντουσαν το ίδιο πράγμα..Μήπως και ξεχαστούν.Μεταξύ μας τώρα, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο μία απόφαση απο το να την αγνοούν και εν τέλει να την ξεχάσουν. Ζούσαν με αυτόν τον φόβο απο την στιγμή της γέννησής τους.Μερικές εμφάνιζαν και συμπτώματα κρίσης πανικού..Τόσο άγχος... -κανείς μας δεν θα ήθελε να ήταν απόφαση , να ξέρεις..-. Όπως λοιπόν περνούσαν οι ώρες και οι αποφάσεις γίνονταν όλο και πιο νευρικές.. -λίγο η αυπνία, λίγο το άγχος, λίγο η πείνα...- έγινε κάτι που όλοι περίμεναν.. έφτασε η Παρασκευή!!! Αυτή η μέρα αγαπήθηκε απο πολλές αποφάσεις.. Άλλες την μίσησαν αλλά η αγάπη που πήρε απο άλλες ήταν δυνατότερη... Μέσα σε αυτήν την Παρασκευή λοιπόν, θα ξεκαθάριζε το τοπίο..Θα ξεχώριζαν οι αποφάσεις..Θα έμεναν οι καλύτερες και εκείνες οι ανούσιες θα έφευγαν και θα ζούσαν αυτό που φοβόντουσαν..Θα τις αγνοούσαν και θα τις ξεχνούσαν μετά μια για πάντα.Κι έτσι κι έγινε... Οι τρεις αποφάσεις μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και την έκαναν με ελαφρά..Έμειναν μόνο οι δύο..Οι δύο οι μικρότερες... Εδώ που τα λέμε...αλλιώς να παίρνεις ένα μωρό απόφαση και να το μεγαλώνεις κι αλλιώς μία ενήλικη μεστωμένη με δική της άποψη!!! Θέλεις να την πλάσεις όσο να πεις.. Αφού έμειναν λοιπόν τα πιτσιρίκια -η χαρά τους δεν μπορούσε να κρυφτεί- , ανακάλυψαν κάτι που τα έκανε ακόμα πιο χαρούμενα...Θα γίνονταν παραμύθια..Τα μεγάλα παραμύθια που θα ζούσε εκείνος που αποφάσισε..Εν καιρώ..Όχι εκείνη την Παρασκευή....Αλλά πολλές απο τις επόμενες... Θέλω να πω, δεν έχει σημασία αν μία απόφαση που καλείσαι να πάρεις, είναι μικρή ή μεγάλη. Αρκεί να είναι αυτή που σου κάνει.Αυτή που μεγαλώνοντας θα γίνει συνταξιδιώτης στον δικό σου μύθο.Αυτή που αν την πάρεις θα την δεις να ωριμάζει και θα τολμήσεις να της πεις ευχαριστώ κι όχι "τι θες εσύ εδώ γαμώτο;"...... Και δεν είναι ανάγκη να κρατάς όσες έρχονται επειδή τις λυπάσαι...Καμιά φορά κάποιες αποφάσεις γεννιούνται για να πεθάνουν μόνες...κι άλλες για να μην πεθάνουν ποτέ...Οι Παρασκευές τις κάνουν παραμύθια...Και μέχρι την Δευτέρα, θα είσαι ένας ήρωας που γέννησες εσύ.
Κατάλαβες παραμυθά μου;Δεν γεννηθήκαμε για να ταιριάζουμε με όλες τις αποφάσεις......
Υ.Γ.Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις ....και δυο χορεύουν!!!
Σας αγαπώ λιγάκι.. :-)
Κάποτε σε μία Πέμπτη ζούσαν πέντε αποφάσεις. Ήταν άγνωστες μεταξύ τους και ουδέποτε είχαν συναντηθεί ξανά.Οταν βρέθηκαν στην ίδια μέρα (ίδιο μέρος για την διάστασή τους), είχαν μία απόσταση μεταξύ τους.Ειδικά οι τρεις μεγάλες κοιτούσαν καχύποπτα τις υπόλοιπες χωρίς να μιλάνε..Οι άλλες δύο ήταν σχεδόν πιτσιρίκια. Και ανώριμες αρκετά.. Αφού πέρασαν όλη την ημέρα η μία δίπλα στην άλλη, γεννήθηκε ανάμεσά τους μία μικρή επιθυμία να γνωριστούν.. Η μία απόφαση -η μεγαλύτερη όλων- ξεκίνησε την κουβέντα με τις άλλες για να σπάσει ο πάγος.Ήταν λίγο πριν απο τα μεσάνυχτα. Σε λίγο θα ήταν Παρασκευή.Η αμήχανη Πέμπτη θα έφευγε για πάντα και όλα θα έφτιαχναν.Αυτό ήταν κάτι που γνώριζαν και οι πέντε αποφάσεις.Ωστόσο η κουβέντα μεταξύ τους ήταν αόριστη και αμήχανη και κάθε άλλο παρά τον πάγο έσπασε..Οι ώρες περνούσαν και όλες φοβόντουσαν το ίδιο πράγμα..Μήπως και ξεχαστούν.Μεταξύ μας τώρα, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο μία απόφαση απο το να την αγνοούν και εν τέλει να την ξεχάσουν. Ζούσαν με αυτόν τον φόβο απο την στιγμή της γέννησής τους.Μερικές εμφάνιζαν και συμπτώματα κρίσης πανικού..Τόσο άγχος... -κανείς μας δεν θα ήθελε να ήταν απόφαση , να ξέρεις..-. Όπως λοιπόν περνούσαν οι ώρες και οι αποφάσεις γίνονταν όλο και πιο νευρικές.. -λίγο η αυπνία, λίγο το άγχος, λίγο η πείνα...- έγινε κάτι που όλοι περίμεναν.. έφτασε η Παρασκευή!!! Αυτή η μέρα αγαπήθηκε απο πολλές αποφάσεις.. Άλλες την μίσησαν αλλά η αγάπη που πήρε απο άλλες ήταν δυνατότερη... Μέσα σε αυτήν την Παρασκευή λοιπόν, θα ξεκαθάριζε το τοπίο..Θα ξεχώριζαν οι αποφάσεις..Θα έμεναν οι καλύτερες και εκείνες οι ανούσιες θα έφευγαν και θα ζούσαν αυτό που φοβόντουσαν..Θα τις αγνοούσαν και θα τις ξεχνούσαν μετά μια για πάντα.Κι έτσι κι έγινε... Οι τρεις αποφάσεις μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και την έκαναν με ελαφρά..Έμειναν μόνο οι δύο..Οι δύο οι μικρότερες... Εδώ που τα λέμε...αλλιώς να παίρνεις ένα μωρό απόφαση και να το μεγαλώνεις κι αλλιώς μία ενήλικη μεστωμένη με δική της άποψη!!! Θέλεις να την πλάσεις όσο να πεις.. Αφού έμειναν λοιπόν τα πιτσιρίκια -η χαρά τους δεν μπορούσε να κρυφτεί- , ανακάλυψαν κάτι που τα έκανε ακόμα πιο χαρούμενα...Θα γίνονταν παραμύθια..Τα μεγάλα παραμύθια που θα ζούσε εκείνος που αποφάσισε..Εν καιρώ..Όχι εκείνη την Παρασκευή....Αλλά πολλές απο τις επόμενες... Θέλω να πω, δεν έχει σημασία αν μία απόφαση που καλείσαι να πάρεις, είναι μικρή ή μεγάλη. Αρκεί να είναι αυτή που σου κάνει.Αυτή που μεγαλώνοντας θα γίνει συνταξιδιώτης στον δικό σου μύθο.Αυτή που αν την πάρεις θα την δεις να ωριμάζει και θα τολμήσεις να της πεις ευχαριστώ κι όχι "τι θες εσύ εδώ γαμώτο;"...... Και δεν είναι ανάγκη να κρατάς όσες έρχονται επειδή τις λυπάσαι...Καμιά φορά κάποιες αποφάσεις γεννιούνται για να πεθάνουν μόνες...κι άλλες για να μην πεθάνουν ποτέ...Οι Παρασκευές τις κάνουν παραμύθια...Και μέχρι την Δευτέρα, θα είσαι ένας ήρωας που γέννησες εσύ.
Κατάλαβες παραμυθά μου;Δεν γεννηθήκαμε για να ταιριάζουμε με όλες τις αποφάσεις......
Υ.Γ.Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις ....και δυο χορεύουν!!!
Σας αγαπώ λιγάκι.. :-)
