Μετά απο απουσία τριών μηνών αισθάνομαι να επανέρχομαι.....
Κάποτε, ζούσε στο υποσυνείδητο ενός ανθρώπου ένας μικρός Φόβος. Κανείς δεν ήξερε πώς βρέθηκε εκεί, φήμες όμως ήθελαν να είχε έρθει μέσω συναισθημάτων μετά από τον μεγάλο διωγμό των αρνητικών επιρροών του ατόμου,υπό την καθοδήγηση της λογικής. Στην γειτονιά του υποσυνείδητου αυτού, κατοικούσαν κι άλλες χαιρέκακες και μη, λεξούλες, όλες πολύ ήσυχες....Ο μικρός αυτός Φόβος δεν είχε και πολύ καλές σχέσεις με τα υπόλοιπα "πλάσματα του υποσυνείδητου", ακριβώς επειδή ήταν μικρός και όλοι τον κορόιδευαν. "Για να σε αποδεχτούμε,θα πρέπει να γίνεις μεγάλο και τρανό" του έλεγε συνέχεια ο Θυμός ο οποίος ήταν τόσο φουσκωτός και δυνατός που όλοι τον έτρεμαν... Σε αυτήν την γειτονιά ζούσαν ακόμα η Μνήμη, η Απέχθεια, αρκετές Φοβίες , η Τόλμη, το Θάρρος, η Υπομονή και άλλα πολλά πλάσματα. Ο μικρός Φόβος είχε αρχίσει να νιώθει άβολα που κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά και αποφάσισε να κάνει ό,τι ήταν δυνατό για να τον αποδεχτούν τα υπόλοιπα πλάσματα του υποσυνείδητου.Ένα πρωί-κι αφού όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι- πήγε να βρει τον Θυμό. "Δεν μπορεί.-σκέφτηκε- αυτός είναι μεγάλος και τρανός.Θα ξέρει σίγουρα τι πρέπει να κάνω".
Πράγματι,ο Θυμός μόλις τον είδε κατάλαβε αμέσως τον λόγο της επίσκεψης.Κοίταξε τον μικρό Φόβο άγρια και με ένα βλέμμα τον διέταξε να καθίσει. Σαν αρχηγός. Ο μικρός Φόβος έκατσε και χωρίς να βγάλει λέξη περίμενε να πάρει τις απαντήσεις του.Ο Θυμός αφού έκανε μερικές βόλτες στο δωμάτιο με ύφος σκεφτικό και άγριο γύρισε προς τον μικρό Φόβο. "Άκου μικρέ, δεν ξέρω ποιος σε έστειλε εδώ πάνω και ποια κατάσταση σε γέννησε αλλά εδώ η ζωή δεν είναι εύκολη.Αν δεν μεγαλώσεις γρήγορα, στην καλύτερη περίπτωση θα ατροφήσεις και στην χειρότερη θα πεθάνεις". "Τι πρέπει να κάνω"; ρώτησε ο μικρός Φόβος "Το σημαντικότερο είναι να πηγαίνεις τακτικά να παρακολουθείς τη γειτονιά του συνειδητού. Εκεί ζούνε,σχέδια,επιθυμίες και καταστάσεις τις οποίες ορίζει το άτομο στου οποίου τις γειτονιές κατοικούμε όλοι. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πηγαίνεις και να στέκεσαι μπροστά απο κάθε επιθυμία ή σχέδιο του ατόμου,αλλά να είσαι τόσο διακριτικός ώστε ναι μεν να μην αφήνεις την κατάσταση να κάνει βήμα,αλλά ούτε και το άτομο να σε παίρνει χαμπάρι.Κατάλαβες"; "Νομίζω πως κατάλαβα."είπε ο μικρός Φόβος."Αλλά έχω δύο απορίες... Δεν θα ήταν πιο εύκολο να πηγαίναμε όλοι μαζί ας πούμε"; "Όχι μικρέ.Δεν είμαστε φίλοι ούτε έχουμε κοινό σκοπό.Κι έπειτα, μείνε μακρυά απο την Τόλμη και το Θάρρος.Αυτοί μπορούν να σε καταστρέψουν .Τι άλλη απορία έχεις"; "Αν με πάρει χαμπάρι το άτομο, στου οποίου τις γειτονιές κατοικούμε, τι θα συμβεί"; ρώτησε διστακτικά ο μικρός Φόβος. "Εξαρτάται, αν ωστόσο έχουν ατροφήσει το Θάρρος,η Τόλμη ή η Θέληση θα κάνει πως δεν σε είδε και θα μεγαλώσεις κι άλλο.Θα αποκτήσεις δύναμη.Αν πάλι αυτοί που σου είπα σε κοντράρουν ,θα κάνουν θόρυβο, το άτομο θα καταλάβει οτι κάτι σοβαρό συμβαίνει και θα σε διώξει." "Άρα είμαστε μεταξύ μας όλοι εχθροί"; ξαναρώτησε ο μικρός Φόβος. "Όχι όλοι.Αλλά εσύ αυτούς που σου προανέφερα καλά θα κάνεις να μην του
ς εμπιστεύεσαι...." Ο μικρός Φόβος έδειξε να κατάλαβε...και ξεκίνησε για την γειτονιά του συνειδητού. Εκεί βρέθηκε μπροστά σε σχέδια και επιθυμίες.Στάθηκε δίπλα τους και προσπάθησε να μείνει όσο πιο διακριτικός γινόταν. "Έϊ μικρέ", ακούστηκε μια φωνή.Γύρισε το κεφάλι του και το βλέμμα του έπεσε πάνω στην Τόλμη την Θέληση και το Θάρρος. "Τι θέλετε εσείς εδώ;Αφήστε με ήσυχο.Θέλω να μεγαλώσω και να γίνω δυνατός.Κι έπειτα εγώ δεν σας εμπιστεύομαι.Μου τα είπε όλα ο Θυμός". "Αυτό που δε σου είπε ο Θυμός είναι πως το πιο σημαντικό είναι ο χρόνος.Ποιος δηλαδή θα ρθει πρώτος.Και εμείς ήρθαμε πριν απο σένα".Δεν φεύγω" είπε ο μικρός Φόβος. "Θέλω να γίνω μεγάλος κ τρανός και δεν θα με εμποδίσετε". Η Τόλμη μπήκε μπροστά απο το Θάρρος και την Θέληση και με μια κίνηση του κεφαλιού, τους έκανε νόημα να κάνουν όσο πιο πολύ θόρυβο μπορούσαν.Το άτομο στου οποίου τις γειτονίες κατοικούσαν όλα αυτά τα περίεργα πλάσματα κατάλαβε πως κάτι συμβαίνει. Τότε είδε τον μικρό Φόβο και τον έδιωξε για πάντα.Η Τόλμη αγκάλιασε το Θάρρος και την Θέληση και ξεκίνησαν ξανά για το υποσυνείδητο. "Πού λες να βρίσκεται ο μικρός φόβος τώρα"; ρώτησε το Θάρρος.. "Κάπου μακρυά. Ό,τι ακριβώς αρμόζει σε κάποιον που καταφεύγει στον Θυμό για να βρει λύση...." είπε σοφά η Υπομονή που παρακολουθούσε το συμβάν σιωπηλά......
.jpg)
Υ.Γ.Πόσο ανόητο να εμπιστεύεσαι τον Θυμό.......ενώ η Υπομονή και η Τόλμη ας πούμε...κυρίες με τα όλα τους...Φόβε...στα τσακίδια....Ουστ.....
Κάποτε, ζούσε στο υποσυνείδητο ενός ανθρώπου ένας μικρός Φόβος. Κανείς δεν ήξερε πώς βρέθηκε εκεί, φήμες όμως ήθελαν να είχε έρθει μέσω συναισθημάτων μετά από τον μεγάλο διωγμό των αρνητικών επιρροών του ατόμου,υπό την καθοδήγηση της λογικής. Στην γειτονιά του υποσυνείδητου αυτού, κατοικούσαν κι άλλες χαιρέκακες και μη, λεξούλες, όλες πολύ ήσυχες....Ο μικρός αυτός Φόβος δεν είχε και πολύ καλές σχέσεις με τα υπόλοιπα "πλάσματα του υποσυνείδητου", ακριβώς επειδή ήταν μικρός και όλοι τον κορόιδευαν. "Για να σε αποδεχτούμε,θα πρέπει να γίνεις μεγάλο και τρανό" του έλεγε συνέχεια ο Θυμός ο οποίος ήταν τόσο φουσκωτός και δυνατός που όλοι τον έτρεμαν... Σε αυτήν την γειτονιά ζούσαν ακόμα η Μνήμη, η Απέχθεια, αρκετές Φοβίες , η Τόλμη, το Θάρρος, η Υπομονή και άλλα πολλά πλάσματα. Ο μικρός Φόβος είχε αρχίσει να νιώθει άβολα που κανείς δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά και αποφάσισε να κάνει ό,τι ήταν δυνατό για να τον αποδεχτούν τα υπόλοιπα πλάσματα του υποσυνείδητου.Ένα πρωί-κι αφού όλη νύχτα δεν έκλεισε μάτι- πήγε να βρει τον Θυμό. "Δεν μπορεί.-σκέφτηκε- αυτός είναι μεγάλος και τρανός.Θα ξέρει σίγουρα τι πρέπει να κάνω".
Πράγματι,ο Θυμός μόλις τον είδε κατάλαβε αμέσως τον λόγο της επίσκεψης.Κοίταξε τον μικρό Φόβο άγρια και με ένα βλέμμα τον διέταξε να καθίσει. Σαν αρχηγός. Ο μικρός Φόβος έκατσε και χωρίς να βγάλει λέξη περίμενε να πάρει τις απαντήσεις του.Ο Θυμός αφού έκανε μερικές βόλτες στο δωμάτιο με ύφος σκεφτικό και άγριο γύρισε προς τον μικρό Φόβο. "Άκου μικρέ, δεν ξέρω ποιος σε έστειλε εδώ πάνω και ποια κατάσταση σε γέννησε αλλά εδώ η ζωή δεν είναι εύκολη.Αν δεν μεγαλώσεις γρήγορα, στην καλύτερη περίπτωση θα ατροφήσεις και στην χειρότερη θα πεθάνεις". "Τι πρέπει να κάνω"; ρώτησε ο μικρός Φόβος "Το σημαντικότερο είναι να πηγαίνεις τακτικά να παρακολουθείς τη γειτονιά του συνειδητού. Εκεί ζούνε,σχέδια,επιθυμίες και καταστάσεις τις οποίες ορίζει το άτομο στου οποίου τις γειτονιές κατοικούμε όλοι. Εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πηγαίνεις και να στέκεσαι μπροστά απο κάθε επιθυμία ή σχέδιο του ατόμου,αλλά να είσαι τόσο διακριτικός ώστε ναι μεν να μην αφήνεις την κατάσταση να κάνει βήμα,αλλά ούτε και το άτομο να σε παίρνει χαμπάρι.Κατάλαβες"; "Νομίζω πως κατάλαβα."είπε ο μικρός Φόβος."Αλλά έχω δύο απορίες... Δεν θα ήταν πιο εύκολο να πηγαίναμε όλοι μαζί ας πούμε"; "Όχι μικρέ.Δεν είμαστε φίλοι ούτε έχουμε κοινό σκοπό.Κι έπειτα, μείνε μακρυά απο την Τόλμη και το Θάρρος.Αυτοί μπορούν να σε καταστρέψουν .Τι άλλη απορία έχεις"; "Αν με πάρει χαμπάρι το άτομο, στου οποίου τις γειτονιές κατοικούμε, τι θα συμβεί"; ρώτησε διστακτικά ο μικρός Φόβος. "Εξαρτάται, αν ωστόσο έχουν ατροφήσει το Θάρρος,η Τόλμη ή η Θέληση θα κάνει πως δεν σε είδε και θα μεγαλώσεις κι άλλο.Θα αποκτήσεις δύναμη.Αν πάλι αυτοί που σου είπα σε κοντράρουν ,θα κάνουν θόρυβο, το άτομο θα καταλάβει οτι κάτι σοβαρό συμβαίνει και θα σε διώξει." "Άρα είμαστε μεταξύ μας όλοι εχθροί"; ξαναρώτησε ο μικρός Φόβος. "Όχι όλοι.Αλλά εσύ αυτούς που σου προανέφερα καλά θα κάνεις να μην του
ς εμπιστεύεσαι...." Ο μικρός Φόβος έδειξε να κατάλαβε...και ξεκίνησε για την γειτονιά του συνειδητού. Εκεί βρέθηκε μπροστά σε σχέδια και επιθυμίες.Στάθηκε δίπλα τους και προσπάθησε να μείνει όσο πιο διακριτικός γινόταν. "Έϊ μικρέ", ακούστηκε μια φωνή.Γύρισε το κεφάλι του και το βλέμμα του έπεσε πάνω στην Τόλμη την Θέληση και το Θάρρος. "Τι θέλετε εσείς εδώ;Αφήστε με ήσυχο.Θέλω να μεγαλώσω και να γίνω δυνατός.Κι έπειτα εγώ δεν σας εμπιστεύομαι.Μου τα είπε όλα ο Θυμός". "Αυτό που δε σου είπε ο Θυμός είναι πως το πιο σημαντικό είναι ο χρόνος.Ποιος δηλαδή θα ρθει πρώτος.Και εμείς ήρθαμε πριν απο σένα".Δεν φεύγω" είπε ο μικρός Φόβος. "Θέλω να γίνω μεγάλος κ τρανός και δεν θα με εμποδίσετε". Η Τόλμη μπήκε μπροστά απο το Θάρρος και την Θέληση και με μια κίνηση του κεφαλιού, τους έκανε νόημα να κάνουν όσο πιο πολύ θόρυβο μπορούσαν.Το άτομο στου οποίου τις γειτονίες κατοικούσαν όλα αυτά τα περίεργα πλάσματα κατάλαβε πως κάτι συμβαίνει. Τότε είδε τον μικρό Φόβο και τον έδιωξε για πάντα.Η Τόλμη αγκάλιασε το Θάρρος και την Θέληση και ξεκίνησαν ξανά για το υποσυνείδητο. "Πού λες να βρίσκεται ο μικρός φόβος τώρα"; ρώτησε το Θάρρος.. "Κάπου μακρυά. Ό,τι ακριβώς αρμόζει σε κάποιον που καταφεύγει στον Θυμό για να βρει λύση...." είπε σοφά η Υπομονή που παρακολουθούσε το συμβάν σιωπηλά......
Υ.Γ.Πόσο ανόητο να εμπιστεύεσαι τον Θυμό.......ενώ η Υπομονή και η Τόλμη ας πούμε...κυρίες με τα όλα τους...Φόβε...στα τσακίδια....Ουστ.....
